Ενα χρόνο μετά, το αφεντικό αυτής της κυρίας, τη στιγμή ακριβώς που σπέρνει το θάνατο στη Σερβία, βγήκε στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα για να απευθύνει - ακούσατε - ακούσατε - διάγγελμα προς το σερβικό λαό!

Ναι. Ο κ. Μπιλ Χίτλερ - ή Αδόλφος Κλίντον, αν προτιμάτε - απηύθυνε διάγγελμα προς τους Σέρβους για να τους ...ενημερώσει ότι οι βόμβες του δεν έχουν στόχο, λέει, τους ίδιους, αλλά τον Μιλόσεβιτς. Ο δολοφόνος των Σέρβων έστειλε βιντεοσκοπημένο μήνυμα στα θύματά του για να τους πει πόσο πολύ κοντά στα παιδιά της Σερβίας είναι η σκέψη του (!) και πόση θλίψη (!) τον γεμίζει το γεγονός ότι ο Μιλόσεβιτς στέλνει τα νιάτα της Σερβίας στον πόλεμο!

Μη σας προξενεί όμως εντύπωση. Ο κυνισμός του ιμπεριαλισμού δεν είναι καθόλου πρωτότυπος. Την ίδια... στοργή πριν από 55 χρόνια έδειχνε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.Για ποιον λέτε νοιαζόταν, τότε, το Δεκέμβρη του '44 ο Βρετανός πρωθυπουργός; Μα, για τα παιδιά της Ελλάδας! Τότε που ο Τσώρτσιλ δολοφονούσε με τον Σκόμπυ τον ανθό της Ελλάδας, έστελνε μηνύματα στοργής στους Ελληνες!

"Οταν μαθεύτηκε η αιματοχυσία που έκαναν οι Τόρυδες στην Ελλάδα",την απάντηση έδωσε ο Μπρεχτ,στο ομότιτλο ποίημά του:

"Εκεί όπου η βρωμιά είναι πιο μεγάλη, / εκεί ακούς τα πιο μεγάλα λόγια. / Μα αν πρέπει τη μύτη σου να φράξεις, / πώς θα φράξεις την ίδια ώρα και τ' αυτιά σου; /

Αν δεν είχαν βραχνιάσει τα κανόνια, / θα λέγανε: ρίχνουμε για να τηρήσουμε την τάξη. / Αν ο χασάπης πρόφταινε ν' ανασάνει, / θα 'λεγε: κέρδος κανένα εγώ δεν έχω"./

Αυτά έγραφε το '44 ο Μπρεχτ. Αυτή, η ίδια απάντηση αρμόζει και στον Κλίντον, και στους προκατόχους και στους διαδόχους του. Αυτούς που όσο μεγαλύτερη είναι η βρωμιά τους, τόσο μεγάλα είναι και τα λόγια τους.

***

Ο κ. Μπρεζίνσκι - που θήτευσε σύμβουλος επί θεμάτων Εθνικής Ασφαλείας στο πλευρό του Αμερικανού Προέδρου από το 1977 έως το 1981 και είναι σύμβουλος στο Κέντρο Στρατηγικής και Διεθνών Μελετών - έχει άλλη γνώμη... Να ξεκαθαρίσουμε ότι ο κ. Μπρεζίνσκι είναι τόσο κυνικός όσο ακριβώς αρμόζει στα αξιώματά του. Πριν λίγο διάστημα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά μια μελέτη του, ένα βιβλίο του με τίτλο "Η μεγάλη σκακιέρα" και με θέμα την αμερικανική οπτική επί των γεωστρατηγικών εξελίξεων στον πλανήτη.

Με αφορμή τις εξηγήσεις του Κλίντον για το βομβαρδισμό της Σερβίας, όπου μεταξύ των διαφόρων ...ανθρωπιστικών τού ξέφυγε και κάτι περί γεωστρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή της Ευρασίας, θυμηθήκαμε τον πρώην προεδρικό σύμβουλο και τη δική του εξήγηση για το μακελειό. Μια εξήγηση που - σημειωτέον - δόθηκε πολύ πριν τους τελευταίους βομβαρδισμούς στη Βαγδάτη και φυσικά πριν τις επιθέσεις στο Βελιγράδι.

"Από τότε που οι ήπειροι άρχισαν να αλληλοεπηρεάζονται πολιτικά - λέει ο κ. Μπρεζίνσκι - η Ευρασία είναι το κέντρο της παγκόσμιας ισχύος... Η ήττα... της Σοβ. Ενωσης ήταν το τελευταίο βήμα στην ταχεία άνοδο μιας δύναμης του δυτικού ημισφαιρίου, των ΗΠΑ, ως της μόνης και στην πραγματικότητα της πρώτης πραγματικά παγκόσμιας υπερδύναμης... Το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο μια Αμερική με παγκόσμιες δεσμεύσεις θα ασχοληθεί με πολύπλοκους ευρασιατικούς συσχετισμούς δυνάμεων και ιδιαίτερα το αν θα εμποδίσει να εμφανιστεί μια κυρίαρχη και ανταγωνιστική ευρασιατική δύναμη, εξακολουθεί να έχει κεντρική σημασία για την ικανότητα της Αμερικής να ασκεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία,υποστηρίζει ο κ. Μπρεζίνσκι.

" Κατά συνέπεια - συνεχίζει -, ...η αμερικανική εξωτερική πολιτική πρέπει να συνεχίσει να ενδιαφέρεται για τη γεωπολιτική διάσταση και να χρησιμοποιεί την επιρροή της στην Ευρασία κατά τέτιον τρόπο ώστε να δημιουργεί σταθερή ηπειρωτική ισορροπία, με τις ΗΠΑ ως πολιτικό ρυθμιστή.

" Ετσι η Ευρασία - υποστηρίζει ο κ. Μπρεζίνσκι - είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία συνεχίζει να παίζεται ο αγώνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία και αυτός ο αγώνας συνεπάγεται τη γεωστρατηγική, δηλαδή τη στρατηγική διαχείριση γεωπολιτικών συμφερόντων...

" Ο τελικός σκοπός της αμερικανικής πολιτικής θα πρέπει να είναι αγαθός και οραματικός, λέει ο Μπρεζίνσκι: Να διαμορφώσει πραγματικά συνεργαζόμενη παγκόσμια κοινότητα (μπλα, μπλα, μπλα). Ωστόσο, στο ενδιάμεσο (σ. σ.: δώστε προσοχή εδώ) είναι επιτακτική ανάγκη (σ. σ.: μέχρι να φτιαχτεί αυτός ο αγγελικός αμερικανοκρατούμενος κόσμος) να μην εμφανιστεί καμιά διεκδικήτρια ευρασιατική δύναμη, ικανή να κυριαρχήσει στην Ευρασία, και κατά συνέπεια να αμφισβητήσει την Αμερική".

Αυτή είναι η εξήγηση του κ. Μπρεζίνσκι. Η "νέα τάξη" δε χωράει αμφισβητήσεις της κυριαρχίας των Αμερικανών. Κι αν κάποιοι άλλοι ιμπεριαλιστές, στο παλίσιο των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, νομίζουν ότι μπορούν να αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ (π. χ. οι Γερμανοί μετατρέποντας τη Ρωσία σε ενδοχώρα τους, ή η ίδια η Ρωσία διατηρώντας "ζωτικούς χώρους" στα Βαλκάνια ή στο μαλακό και γεμάτο πετρέλαιο υπογάστριό της) να το ξεχάσουν. Και θα το ξεχάσουν με βόμβες...

Συνεπώς - συμπληρώνουμε εμείς, πιστοί φυσικά στο πνεύμα Μπρεζίνσκι - η διατήρηση της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας είναι ένα δέντρο που ποτίζεται και θα συνεχίσει να ποτίζεται με το αίμα των λαών. Μέχρι, φυσικά, οι λαοί να πάρουν το αίμα τους πίσω, κύριοι Μπρεζίνσκι και Κλίντον.

***

Ιμπεριαλισμός! Τι "μπανάλ", τι γραφική λέξη, λένε κάποιοι. Είναι οι ίδιοι που μετρούν τη σημασία των βομβών που πέφτουν στα Βαλκάνια με βάση την επίδραση που ασκούν στο Δείκτη του Χρηματιστηρίου... Είναι οι ίδιοι που μετρούν τον "πατριωτισμό", κρατώντας για μεζούρα τα ΕΥΡΩ των "πακέτων" που "εκέρδισε" ο... στρατάρχης Σημίτης στα πεδία του Βερολίνου.

Πόσα ΕΥΡΩ, αλήθεια, κοστίζει η ζωή στα Βαλκάνια; Ποιος σκοτώνει τη ζωή στα Βαλκάνια; Ποιος εφαρμόζει την τακτική του "σκοτώνω και πληρώνω";

Πριν πολλά χρόνια, ένας Βαλκάνιος, ο Ναζίμ Χικμέτ έγραφε:

".... Η όψη μου είναι ποτισμένη μες στο αίμα, το αίμα τούτο είναι δικό μου αίμα. Τα μάτια μου θωρούνε τ' αντικείμενα μέσα από τούτη την αιμάτινη οθόνη. Τα σιδερένια κάγκελα που μπήγουνε μες στων μαύρων λιθαριών το περβάζι θρυμματίζουνε τον ήλιο/

κομμάτια κομμάτια. /

Εκεί, σ' εκείνο τον τοίχο, στα ριζά εκείνου του τοίχου δέσανε τα χέρια των δικών μας. Κείνο τον τοίχο τον κάμανε για μας. Κείνος ο τοίχος λαμποκοπάει ωσάν το σκοινί το αλειμμένο με σαπούνι της αγχόνης. /

Κείνος ο τοίχος, σε κείνο τον τοίχο είναι η κόψη των σουβλερών μουσκλιασμένων δοντιών που μακελάνε σαν το μαύρο ζουνάρι ανάγυρα από τη μέση των χοτζάδων με μάτια ντουμανιασμένα απ' το όπιο, τυλάει ένα γύρο απ' το λαιμό τη γήινη σφαίρα! /

Το πρώτο λιθάρι του θεμελιού κείνου του τοίχου είναι τα πρώτα βήματα του ιμπεριαλισμού. /

Στα ριζά εκείνου του τοίχου ψηλώνουνε τα κόκκαλα των δικών μας σαν τον πύργο του Αϊφελ. Η μια του άκρη είναι ...μες στην ατσαλόχτιστη, ηλεκτροκίνητη Νέα Υόρκη. /

Και σε κάθε μπάνκα έχει μετοχές. /

Κείνος ο τοίχος περνάει από τη βουλή των Λόρδων..., διαλέγει το θύμα του ψηλά απ' του Αϊφελ την κορφή, στηρίζεται στο άγαλμα του Χίντενμπουργκ το καρφωμένο με καρφιά μαλαματένια και μες στη φούχτα του μαζώχνει τους δρόμους του Βερολίνου. Τα λιθάρια εκείνου του τοίχου τα γλείφει με τη γλώσσα του ο μελανοχίτωνας Μουσολίνι και φυλάει σκοπός, κι είναι στο αίμα βουτηγμένη η μπότα της Ιταλίας. /

Κείνος ο τοίχος σαν μια άλλη Βαλκανική ορθώνεται μες στα Βαλκάνια... /

Οι μυλόρδοι μες στη σάρκα βουλιαγμένοι της πόρνης ακούνε ωσάν ν' ακούνε ραδιοκοντσέρτο τις προσταγές θανάτου που δίνονται στα ριζά εκείνου του τοίχου, μαζί με τον αχό της σφαίρας που γκρεμίζει χάμω. /

Κείνος ο τοίχος. Στα ριζά εκείνου του τοίχου γίνεται πόλεμος. Ενας πόλεμος, ένας πόλεμος πιο φοβερός, πιο καταραμένος από τον πόλεμο του 1914./

Οπως σιμά στο φως λακάνε τα σκοτάδια σε μιαν οπή, το ίδιο κι οι ιμπεριαλιστές πιλαλάνε σε αυτόν τον πόλεμο: Η Κοινωνία των Εθνών, των βρετανικών υπερντρενότ, ο διπλωμάτης που τα λευκά τα γάντια του μυρίζουμε μπαρούτι, ο έμπορας της σάπιας ανθρώπινης σάρκας, ο ιμπεριαλιστής στρατηγός..., όλοι αυτοί βρίσκονται σε πόλεμο κάτω από τη σημαία κείνου του τοίχου. /

Κείνος ο τοίχος, κείνος ο τοίχος, κείνος ο τοίχος! /

Στα ριζά εκείνου του τοίχου/

τουφεκάνε τους δικούς μας!"/

Αυτός σκοτώνει τα Βαλκάνια. Ο ιμπεριαλισμός. Ο "τοίχος του ιμπεριαλισμού" είναι γεμάτος με τα συντρίμμια των "δικών" μας. Και κάποιοι θέλουν να εξαργυρώσουμε τη σιωπή μας πάνω στα φέρετρα των "δικών" μας. Θέλουν να μας πείσουν ότι οι καλύτερες μπίζνες υπογράφονται πάνω στα φέρετρα των λαών.

***

Και το ερώτημα προκύπτει αυτονόητα: Εμείς ως Ελληνες και ως Βαλκάνιοι τι κάνουμε; Τι απαντάμε;

Η απάντηση, μια από τις απαντήσεις προς τους "σουλτάνους" του πλανήτη, που τώρα τυχαίνει να κατοικοεδρεύουν στο Λευκό Οίκο, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είχε δοθεί εδώ και 200 χρόνια. Την είχε δώσει ένας άλλος Βαλκάνιος. Ο Ρήγας Φεραίος.

Να τι έγραφε ο Ρήγας στο "εγερτήριό" του:

"Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, /

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή/

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί/

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν/

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν... /

Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμιοί/

Νησιώτες και Ηπειρώτες με μια κοινή ορμή/

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί... ".

Αυτή ήταν η απάντηση του Ρήγα στην Ιερά Συμμαχία και τον Μέτερνιχ πριν από 200 χρόνια. Τότε που με το παμβαλκανικό του μήνυμα έλεγε: "Ολα τα έθνη πολεμούν και στους τυράννους τους ορμούν...".

Τότε ακριβώς, το όνειρο του Ρήγα, που ήθελε μια ελεύθερη από δυνάστες Βαλκανική, έπαιρνε και "καταστατική μορφή" μέσα από την "Πολιτική Διοίκηση",το "Σύνταγμα" τρόπον τινά της απελευθερωμένης Βαλκανικής. Σε ένα από τα άρθρα του καταστατικού χάρτη των ελεύθερων Βαλκανίων έγραφε ο Βελεστινλής:

"Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων". Να ανταμωθούμε, λοιπόν. Να ανταμώσει ο ελληνικός λαός. Να ανταμωθούν όλοι οι λαοί των Βαλκανίων. Να ανταμώσουμε σε έναν αγώνα κοινό. Στον αγώνα για την αποτίναξη του ιμπεριαλισμού από το σπίτι μας. Κι αν σήμερα, κι αν τώρα είναι ίσως νωρίς να μιλούμε για το πώς θα πιάσουμε τα "περάσματα" και τα "ύψη των βουνών", είναι όμως η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για το πώς κάθε βόμβα των ιμπεριαλιστών θα γίνει ένας ακόμα κρίκος μιας λαϊκής ενότητας που θα κάνει σαφές πως δε θα επιτραπεί για πολύ η παρουσία των δολοφόνων και των μαριονετών τους στα εδάφη των Βαλκανίων.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ