"Η σημαία του ΝΑΤΟ δε μας ταιριάζει, όπως δεν ταιριάζει σε κανένα Ελληνόπουλο. Εχω σημαία! Εχω πυξίδα! Τα συμφέροντα της εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μου, την ειρήνη και φιλία όλων των λαών ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία κλπ. Γι' αυτό αρνούμαι! Δε δέχομαι να μπω υπό δυο σημαίες". Υπογραφή: Νίκος Γαρδίκης, ναύτης πυροβολητής στο αντιτορπιλικό "Θεμιστοκλής".

Και μόνο η ανάγνωση αυτής της επιστολής συγκλονίζει. Πόσο μάλλον οι - λεπτό το λεπτό - εξελίξεις που προηγούνται και έπονται. Για παράδειγμα: Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ενός από τα ξενοδοχεία της Ρόδου σε ανύποπτη στιγμή προσφέρουν ένα πλήρες σέρβις στον τάδε επίτιμο καλεσμένο του δημάρχου. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δε γνωρίζουν ότι αυτός είναι ο επί των δημοσίων σχέσεων των ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη Μεσόγειο. Κι ότι είναι στο νησί για να ρυθμίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες για τη "φιλοξενία" των φονιάδων του αεροπλανοφόρου "Ρούσβελτ", που ζητούν να ξεχαρμανιάσουν σε κάποιο κενό μεταξύ των βομβαρδισμών στη Σερβία. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Ρόδου, όπως και οι συνάδελφοί τους στην Κέρκυρα, τυπικά, δε μετέχουν στον πόλεμο. Εξυπηρετούν, όμως, όσο το ΟΧΙ τους δεν ακούγεται, τους φονιάδες των λαών της Βαλκανικής.

Οι 800 Ελληνες αξιωματικοί και οπλίτες που ετοιμάζονται να πάνε στο θέρετρο των πολεμικών επιχειρήσεων, τυπικά θα είναι μέρος μιας "ειρηνευτικής" δύναμης. Η οποία, όμως, επίσης τυπικά, έχει πρώτη αποστολή να περιθάλψει τα θύματα των πυραύλων που εκτοξεύουν οι 5.000 χαρμάνηδες ναύτες και πιλότοι του "Ρούσβελτ". Οι 800 Ελληνες αξιωματικοί και οπλίτες ξεκινούν για να συμμετάσχουν σ' αυτόν το βρώμικο πόλεμο. Οπως πριν απ' αυτούς, διατάχθηκαν να συμμετάσχουν σ' αυτόν τον πόλεμο οι στρατιώτες της 24ης ταξιαρχίας Πυροβολικού στο Λιτόχωρο. Πώς; Εγκαθιστώντας και κρατώντας καθαρές εννιά χημικές τουαλέτες που είχαν ανάγκη οι 2.500 πεζοναύτες του ελικοπτεροφόρου "Νασάου"! Ετσι ακριβώς σήμερα οι 250 μόνιμοι και έφεδροι άνδρες του αντιτορπιλικού "Θεμιστοκλής" καλούνται να αποχαιρετήσουν το βράδυ του Σαββάτου τους δικούς τους, να φιλήσουν το πάτριο έδαφος και να αναχωρήσουν για την Αδριατική. Για να κάνουν τι; Να εξασφαλίσουν πλευρική υποστήριξη πυρός στο αεροπλανοφόρο "Ρούσβελτ". Να γίνουν, δηλαδή, τμήμα της ασπίδας του, ώστε αυτό απερίσπαστο να χρησιμοποιεί όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει για την επίθεση στη Σερβία. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που γνωρίζει ακόμα κι αυτός που έχει περάσει για μία και μόνο μέρα από το Πολεμικό Ναυτικό.

Γι' αυτό και είναι αίσχος και ντροπή η πράξη Ελλήνων αξιωματικών που έσπευσαν χτες να καθησυχάσουν το πλήρωμα του "Θεμιστοκλής", λέγοντάς τους ότι δεν πρέπει να ανησυχούν γιατί δήθεν δε θα μετάσχουν στον πόλεμο. Είναι διπλό αίσχος για όσους επιχείρησαν χτες στο Κέντρο Εκπαίδευσης "Μπαλάσκας" να πουν στους 25 νέους ναύτες που πήραν μετάθεση για το "Θεμιστοκλής" ότι όχι μόνο δεν κινδυνεύουν, αλλά και ότι πρέπει να πουν "ευχαριστώ" γιατί αυτή η μετάθεσή τους συνοδεύεται και από μισθό 6.000 δρχ. το μήνα. Ούτε τα φέρετρα δεν τους πληρώνουν!

Το "αρνούμαι" του Ελληνα ναύτη Νίκου Γαρδίκη, όπως η κοινή επιστολή που έστειλαν χτες οι ναύτες του ίδιου πλοίου, όπως η αντίστοιχη επιστολή των στρατιωτών του ΚΕΒΟΠ, είναι πράξη τιμής για όλους μας. Ξεπλένουν την ντροπή της συμμετοχής στη σφαγή που αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό το "αρνούμαι" με νύχια και με δόντια. Ο πόλεμος δε γίνεται μόνο στη Σερβία. Ο πόλεμος είναι εδώ. Το ΟΧΙ μετράει πλέον μόνο ως συγκεκριμένη πράξη.