"Ενας είναι ο δρόμος του λαού της Ρωσίας - ο σοσιαλισμός και η εξουσία των εργαζομένων" - αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα του 7ου Συνεδρίου των Σοβιέτ Εργατών, Αγροτών, Ειδικών και Υπαλλήλων της Ρωσίας (ΣΕΑΕΥΡ), του συνδικάτου "Ζαστσίτα", των απεργιακών επιτροπών και άλλων οργανώσεων του εργατικού κινήματος, που συνήλθε στις 3 Απρίλη στη Μόσχα και στο οποίο συμμετείχαν 138 αντιπρόσωποι από το ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσίας. Η σύνθεση του Συνεδρίου ήταν η εξής: 64 αντιπρόσωποι ήταν εργάτες, 3 αγρότες, 56 μηχανικοί και τεχνικοί, 15 άλλες κατηγορίες. Στο Συνέδριο εκπροσωπήθηκαν τόσο εξωκομματικοί αντιπρόσωποι, όσο και μέλη κομμάτων, μεταξύ τους: 68 μέλη του ΚΕΚΡ, 6 του ΚΚΡΟ, 3 του ΚΚ Ρωσίας - ΚΚΣΕ και ένας του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος Μπολσεβίκων.

Στην Εκθεση Δράσης της Εκτελεστικής Επιτροπής Ρωσίας (ΕΕΡ) "Η κατάσταση στη Ρωσία και η δουλιά των ΣΕΑΕΥΡ, των οργανώσεων του εργατικού κινήματος, για την προετοιμασία της Πανρωσικής πολιτικής απεργίας", την οποία παρουσίασε ο πρόεδρος της ΕΕΡ Αλεξάντρ Νικολάγεφ, καθώς και στις ομιλίες πολλών αντιπροσώπων επισημάνθηκε ότι η σημερινή κατάσταση της Ρωσίας, χαρακτηρίζεται από την όξυνση των βασικών κοινωνικών αντιθέσεων, πριν απ' όλα ανάμεσα στην άρχουσα αστική τάξη, από τη μια μεριά, και την εργατική τάξη, το βιομηχανικό και αγροτικό προλεταριάτο, από την άλλη. Σήμερα, η αστική τάξη, στο πρόσωπο της κυβέρνησης Πριμακόφ και του Κοινοβουλίου, προέβαλε το σύνθημα της σταθεροποίησης, η ουσία του οποίου είναι να ενισχυθεί η κυρίαρχη θέση της άρχουσας τάξης στη χώρα, να διατηρηθεί απαράλλαχτο το οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό καθεστώς, στο οποίο μια χούφτα κλεφτών με το νόμο και οι υπηρέτες τους πλουτίζουν σε βάρος της εργασίας και του αφανισμού εκατομμυρίων Ρώσων. Στο μεταξύ, η Ρωσία μετατρέπεται οριστικά σε αποικιακή επαρχία της Δύσης. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στη φιλική Γιουγκοσλαβία, πλησιάζοντας πολύ κοντά στα σύνορα της Ρωσίας και της Λευκορωσίας.

Στη διάρκεια των 200 ημερών της η κυβέρνηση των πραγματιστών μ' επικεφαλής τον Γεβγκένι Πριμακόφ απέδειξε πειστικά ότι γύρισε την πλάτη στους εργαζομένους και συνεχίζει την πολιτική της προηγούμενης ηγεσίας των φιλελευθέρων. Στη χώρα εντάθηκε η ληστεία της οικονομίας της αγοράς, καλπάζουν ασυγκράτητα οι τιμές, η ανεργία, οι ασθένειες, η εγκληματικότητα.Ο Α. Νικολάγεφ σημείωσε ότι ανάμεσα στους εργάτες επικρατούν ακόμα οι διαθέσεις "αυτό δε με αφορά", οι αντιλήψεις για τον "καλό καπιταλιστή". Το μέλος του περιφερειακού Σοβιέτ της Μόσχας και της περιοχής Μόσχας Βιτάλι Κορολιόφ είπε ότι ακόμα πρόσφαταοι εργάτες υπό την επίδραση της προπαγάνδας θεωρούσαν ότι θα έρθει ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης και η ζωή αμέσως θα γίνει καλύτερη στη χώρα. Στην ουσία έγινε χειρότερη. Ωστόσο, σήμερα οι εργάτες αντιλαμβάνονται ήδη ότικαπιταλισμός σημαίνει δουλική θέση, απόλυτη εξαθλίωση της τεράστιας πλειονότητας του εργαζόμενου λαού, αφανισμός του, αυξανόμενη απειλή εξαφάνισης της Ρωσίας ως μοναδικού πολιτισμού στον πλανήτη.

Για το πώς προχωράει η διαδικασία αφύπνισης μέσα στο εργατικό περιβάλλον μίλησε η εργάτρια της επιχείρησης ΑΖΛΚ "Μοσκβίτς" Αναστάσια Κουζέγεβα:

"Το 1991, είπε, όταν επικράτησε στη χώρα μας η αντεπανάσταση, το εργοστάσιό μας είχε γίνει ένα είδος πολυγώνου, στο οποίο δοκιμαζόταν το πώς η εργατική τάξη υποστηρίζει το κυρίαρχο καθεστώς. Πειστήκαμε όμως ότι οι κλασικοί είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι το είναι καθορίζει τη συνείδηση. Ενώ το 1991 έρχονταν οι υπηρέτες του καθεστώτος σε μας, τα εργατικά στελέχη και τους κομμουνιστές, μας άρπαζαν από το στήθος, φωνάζοντας: "Θα σας σφάξουμε! ", τώρα οι άνθρωποι απευθύνονται όλο και πιο συχνά σε μας με το ερώτημα - τι να κάνουν; Μας ακούνε και όλο και περισσότερο και συχνότερα αναπολούν τα χρόνια της Σοβιετικής εξουσίας: "Με τους κομμουνιστές ζούσαμε καλύτερα". Οι εργάτες της Μόσχας αντιλαμβάνονται ήδη ότι απ' αυτό το λάκκο μπορεί να τους βγάλει μόνο ο παλικαρίσιος αγώνας και η εργατική αλληλεγγύη. Γι' αυτό οφείλουμε να απαντήσουμε στην πρόκληση του διεθνούς ιμπεριαλισμού με την ενότητα, τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη μας".

Μαζί με τη συνειδητοποίηση της κτηνωδίας του καπιταλισμού άρχισε να αυξάνει η αντίσταση των εργατών και αγροτών, όλων των εργαζομένων. Σχετικά μ' αυτό, στην Εκθεση Δράσης αναφέρθηκαν ορισμένα στατιστική στοιχεία: το 1998 ο αριθμός των μετεχόντων στις απεργίες έφτασε στα 2.000.000 άτομα, κατά 4 φορές περισσότερα από το 1997. Στις διάφορες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας συμμετείχαν πάνω από 20.000.000 άτομα, από τα οποία 3.000.000 εργάτες. Η μαζικότητα αυτή εξασφαλίστηκε πριν απ' όλα με τις ενέργειες των συνδικάτων της Ομοσπονδίας Ανεξάρτητων Συνδικάτων της Ρωσίας, καθώς και με τη δράση των οργανώσεων του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Με γνώμονα αυτό, το Συνέδριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα συνδικάτα ήταν και παραμένουν η απαραίτητη υλική και οργανωτική βάση της επιτυχούς πάλης του προλεταριάτου για τα συμφέροντα και τους στόχους του.

Στην Εκθεση Δράσης υπογραμμίστηκε η σημαντικότατη ιδιαιτερότητα της περιόδου που πέρασε. Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της αστικής Ρωσίας απεργιακή επιτροπή πήρε την εξουσία στα χέρια της. Συνέβηκε αυτό στο συγκρότημα χαρτοβιομηχανίας της πόλης Βίμποργκ της περιοχής Λένινγκραντ. Οι εργάτες απέδειξαν ότι μπορούν μ' επιτυχία να διευθύνουν την επιχείρησή τους. Παρόμοιες προσπάθειες έγιναν και σε άλλα μέρη. Οι ενέργειες των εργατών γίνονται όλο και πιο ριζοσπαστικές. Ετσι, ο αντιπρόσωπος Βλαντίμιρ Κουζνετσόφ από το εργοστάσιο μηχανοκατασκευών της πόλης Γιασνογκόρσκ μίλησε για τη νομιμοποίηση των αγώνων τους, αρχίζοντας από το 1996. Με τη βοήθεια των βουλευτών της Κρατικής Δούμας Β. Γκριγκόριεφ και Τ. Αβαλιάνι αποτάνθηκαν στη γενική εισαγγελία, προσέφυγαν στο δικαστήριο και το δικαστήριο δέχτηκε ως νόμιμες τις ενέργειες της απεργιακής επιτροπής και των εργατών. Τις μέρες αυτές οι εργάτες προχώρησαν στην περιφρούρηση του εργοστασίου και ανέλαβαν τη διαχείρισή του.

Το προεδρείο και όλες οι δομές της ΕΕΡ λειτουργούν σε δεκάδες πόλεις της χώρας, βοηθώντας να δημιουργηθούν νέες δομές του εργατικού κινήματος και οργανώνοντας συγκεκριμένες κινητοποιήσεις, όπως ο "πόλεμος των σιδηροτροχιών" των ανθρακωρύχων, οι πικετοφορίες των ανθρακωρύχων στο κτίριο της κυβέρνησης στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1998, οι απεργίες των εργαζομένων της αμυντικής και άλλων κλάδων της βιομηχανίας, καθώς και των ιατρών, εκπαιδευτικών και άλλων επαγγελμάτων.

Μπορούμε να πούμε χωρίς υπερβολή ότι το Συνέδριο αποτέλεσε ένα σχολείο πάλης των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους, σχολείο ανταλλαγής πείρας στην οργάνωση και τη διεξαγωγή αυτού του αγώνα. Μεγάλο μέρος στις ομιλίες κατείχε το θέμα του ταξικού συνδικάτου "Ζαστσίτα". Σήμερα αυτό δρα ήδη σε 21 περιοχές της Ρωσίας. Για το πώς εμφανίστηκαν αυτά τα εργατικά συνδικάτα, μίλησε ο επικεφαλής του συνδικάτου "Ζαστσίτα" από το Αρζαμάς - 16 Ιβάν Καζακόφ: "Μαζευτήκαμε τότε 10 άτομα και συγκροτήσαμε τη συνδικαλιστική οργάνωση. Μας πίεζαν, μας τσαλαπατούσαν, αλλά εμείς εξακολουθούσαμε να προσελκύουμε ανθρώπους στο συνδικάτο μας. Τώρα έχουμε υπολογιστή και εφημερίδα. Στην πόλη μας δρουν ήδη 8 οργανώσεις του συνδικάτου "Ζαστσίτα", άρχισαν να συγκροτούνται ακόμα και στις εμπορικές δομές, πράγμα πολύ σπάνιο, διότι δεν επιτρέπουν να δημιουργηθεί κανένα συνδικάτο σ' αυτές τις δομές. Είμαστε οι πρωτεργάτες. Τώρα δημιουργούνται σε όλη τη Ρωσία συνδικάτα "Ζαστσίτα"".

Χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα της περιόδου που πέρασε υπήρξε η δημιουργία των περιφερειακών δομών του απεργιακού κινήματος, όπως, για παράδειγμα, το Συντονιστικό Σοβιέτ του απεργιακού κινήματος των περιοχών της κεντρικής Ρωσίας με κέντρο το Γιαροσλάβλ, το Σοβιέτ Εργατών της Σιβηρίας κ. ά. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα να ενωθούν και να συντονίζουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και τώρα μπήκε στην ημερήσια διάταξη η σύσταση του Πανρωσικού Επιτελείου του εργατικού κινήματος.

Το κύριο συμπέρασμα από τα γεγονότα των περασμένων χρόνων, υπογράμμισε το Συνέδριο, συνίσταται στο ότι απέτυχε πλήρως η έμφαση στην καπιταλιστική αγορά και την ατομική ιδιοκτησία, στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία. Ο λαός έχει έναν φυσικοϊστορικό δρόμο ανάπτυξης και ευημερίας - το σοσιαλισμό, την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εξουσία των εργαζομένων. Η θέση αυτή τονίστηκε σε πολλές ομιλίες και βρήκε την αντανάκλασή της στην απόφαση του Συνεδρίου πάνω στην Εκθεση Δράσης της ΕΕΡ. Παράλληλα, με τη δημιουργία των ΣΕΑΕΥΡ, το Συνέδριο καθόρισε το σημαντικότατο καθήκον της συγκρότησης ταξικών συνδικάτων τύπου "Ζαστσίτα" ως υλικής και οργανωτικής βάσης του αγώνα της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων για τα θεμελιακά τους συμφέροντα. Συνέστησε στα ΣΕΑΕΥΡ, στις οργανώσεις του εργατικού κινήματος να συμβάλουν στη δημιουργία ταξικών συνδικάτων στις επιχειρήσεις και τις περιοχές, ενισχύοντας σ' αυτά τον κομμουνιστικό πυρήνα, κατευθύνοντας τις προσπάθειες των μελών του συνδικάτου στην προάσπιση των οικονομικών, κοινωνικοπολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους, καθώς και στην προετοιμασία της Πανρωσικής πολιτικής απεργίας, με σκοπό την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση στη χώρα της δικτατορίας του προλεταριάτου.