Τα παιχνίδια πολιτικών ισορροπιών, οι πολύωρες αντιπαραθέσεις για την αλλαγή μιας λέξης ή μιας φράσης, οι ενστάσεις κυβερνήσεων για την αποφυγή δυσμενών ανακοινώσεων, η συνδιαλλαγή κυβερνητικών, εργοδοτικών, αλλά και εργατικών αντιπροσώπων, που διέπονται από τη λογική του "κοινωνικού εταιρισμού", ήταν τα χαρακτηριστικά και της φετινής, 87ης Συνόδου της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας,η οποία κατέληξε σε μια σύμβαση για την παιδική εργασία και συζήτησε για την προστασία της μητρότητας. Στη Σύνοδο συμμετείχαν 415 αντιπροσωπείες, κυβερνήσεων, εργατικών και εργοδοτικών οργανώσεων, από 174 χώρες.

Η Οργάνωση, η οποία συστάθηκε το 1919, παράλληλα με την Κοινωνία των Εθνών, έχει επιτελέσει ένα σημαντικό έργο στο ζήτημα της εργατικής νομοθεσίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η παρέμβασή της έχει περιοριστεί σε έναν τυπικό χαρακτήρα, σαν αποτέλεσμα της αλλαγής των διεθνών και όχι μόνο συσχετισμών, μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Στο παρελθόν δίνονταν μνημειώδεις μάχες για την εισαγωγή μιας ρύθμισης, σε κάποια Διεθνή Σύμβαση Εργασίας και η εφαρμογή των συμβάσεων διασφαλιζόταν σε ένα μεγάλο βαθμό από την πίεση, που ασκούσαν τα σοσιαλιστικά κράτη και τα κινήματα σε εθνικό επίπεδο. Τώρα, η διασφάλιση αυτή χάθηκε και οι Σύνοδοι αποτελούν όλο και περισσότερο ένα πρόσχημα, προκειμένου να δημιουργηθεί και συντηρηθεί μια ψευδεπίγραφη εικόνα "προοδευτισμού" των ανεπτυγμένων κρατών.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της παρέμβασης Κλίντον για την παιδική εργασία, όπου έχυσε "κροκοδείλια" δάκρυα, αλλά και η ενθουσιώδης, δουλοπρεπής υποδοχή του από τη μεγάλη πλειοψηφία των αντιπροσώπων.

Ενα ακόμη δείγμα του τρόπου που διεξάγονται οι Σύνοδοι στα σημερινά πλαίσια, είναι και η έντονη διαμάχη που ξέσπασε κατά τη λήξη της, στις 17 Ιούνη, γεγονός που σπάνια συμβαίνει την τελευταία μέρα της Συνόδου. Μια διαμάχη για την έκδοση μιας τυπικής απόφασης, που αφορούσε την καταγγελία της Μιανμάρ (Βιρμανίας) σχετικά με την παιδική εργασία, χωρίς πρακτικές συνέπειες για τη συγκεκριμένη χώρα. Τελικά, παρά την αντίδραση αμερικανικών και άλλων συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στη Μιανμάρ, αποφασίστηκε η αποπομπή της από τη ΔΟΕ και η απαγόρευση να λαμβάνει βοήθεια ή να παρίσταται στις συνόδους της, μέχρι να σταματήσει την καταναγκαστική εργασία.

Εκπρόσωπος της ΔΟΕ δήλωσε ότι "πρόκειται ουσιαστικά για απομόνωση, αφού η ΔΟΕ δεν έχει μηχανισμούς για την επίσημη αποπομπή μιας χώρας". Η απόφαση αναφέρει ότι η στάση και η συμπεριφορά της Μιανμάρ είναι "κατάφωρα ασυμβίβαστα" με τις αρχές που διέπουν τη ΔΟΕ.

Οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν δεν είχαν σκοπό να εμποδίσουν την εφαρμογή της σύμβασης για την παιδική εργασία στη συγκεκριμένη χώρα, καθώς καμία Διεθνής Σύμβαση Εργασίας δεν είναι υποχρεωτική, αλλά για την προστασία της"εικόνας" της χώρας αυτής στη διεθνή κοινότητα, κάτι που κυριαρχεί και στις υπόλοιπες "αντιπαραθέσεις" στη Σύνοδο.

Η μη υποχρεωτικότητα των συμβάσεων, αποτελεί μια μεγάλη διευκόλυνση για πολλές χώρες. Υποχρεωτικό είναι μόνο να φέρουν κάποια στιγμή τη σύμβαση προς συζήτηση στα νομοθετικά τους όργανα και μόνο αν εγκριθεί από αυτά, παίρνει τη μορφή νόμου. Ετσι, ακόμη και το πιο ικανοποιητικό κείμενο για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, έχει μικρή σημασία για χώρες που περισσότερο ή λιγότερο συστηματικά, τα καταπατούν. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο μπορεί ακόμη και σήμερα να συζητιούνται ορισμένα "καυτά" θέματα, στις Συνόδους, όπως της παιδικής εργασίας. Από την άλλη, πολλές χώρες έσπευσαν να επικυρώσουν γρήγορα την περσινή σύμβαση της ΔΟΕ - ανάμεσά τους και η Ελλάδα - για τη διευκόλυνση της λειτουργίας ιδιωτικών γραφείων εργασίας.

Η έλλειψη του "αντίπαλου δέους", των σοσιαλιστικών κρατών που με την οικονομική τους δραστηριότητα σε παγκόσμιο επίπεδο είχαν τη δυνατότητα να πιέσουν για την εφαρμογή θετικών ρυθμίσεων για τους εργαζόμενους, αναδεικνύεται και σε αυτή την περίπτωση σαν ένα σημαντικό πλήγμα για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.