Μόλις την προηγούμενη βδομάδα ο Κεμάλ Μαζλούμ,υπεύθυνος της Κουρδικής Ερυθράς Ημισελήνου, δήλωνε στο "Ρ" πως "σήμερα στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας σας υπάρχουν πολλές πλατείες ...Κουμουνδούρου", ενώ υπογράμμιζε πως η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να χορηγήσει πολιτικό άσυλο - όπως υποχρεούται απ' τις διεθνείς συμβάσεις - οδηγεί τους Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες στην εξαθλίωση. "Κανείς δεν μπορεί να βρει δουλιά, κανείς δεν μπορεί να νοικιάσει ένα σπίτι και όλοι νιώθουν κυνηγημένοι", έλεγε χαρακτηριστικά.

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται - ίσως με τον καλύτερο τρόπο - σε μια αλάνα, που βρίσκεται στα σύνορα των Δήμων Αγιου Δημητρίου και Νέας Σμύρνης, στην περιοχή του Ασυρμάτου,όπου εδώ και οχτώ μήνες μένουν κάτω από άθλιες - ή, μάλλον, κυριολεκτικά απερίγραπτες - συνθήκες τουλάχιστον 45 Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες.

Ολοι τους ξεκίνησαν απ' το Βόρειο Ιράκ - πολλοί, μάλιστα, χρειάστηκε να κάνουν αυτήν την απίστευτη διαδρομή με τα πόδια (!) - με την ελπίδα πως στη χώρα μας δε θα διασφάλιζαν μόνο τη σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και με την πίστη πως θα μπορούσαν εδώ να "στήσουν" με αξιοπρέπεια τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Φρούδες ελπίδες. Η πραγματικότητα ξεπέρασε, για μια ακόμα φορά, και την πιο απαισιόδοξη φαντασία. Καμιά δεκαριά άθλια κοντέινερ, παρατημένα εδώ και χρόνια στην αλάνα που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Ευξείνου Πόντου και Αρσακείου,έγιναν γι' αυτούς η μόνη ζεστή "αγκαλιά", η μόνη φιλόξενη γωνιά αυτού του τόπου. "Τουλάχιστον, δεν είμαστε τελείως στο δρόμο", λένε σα να 'χουν συμβιβαστεί - τι άλλο μπορούν να κάνουν, δηλαδή; - με τη λογική του "το μη χείρον, βέλτιστον".

Τα πρωινά σ' αυτήν τη μικρή "πλατεία Κουμουνδούρου" βρίσκονται ελάχιστοι Κούρδοι. Οι υπόλοιποι φεύγουν απ' τον "καταυλισμό" τους, ψάχνοντας - μάταια, τις περισσότερες φορές - για κάποιο μεροκάματο. "Στηνόμαστε επί ώρες μέσα στο λιοπύρι, σε μια μικρή πλατεία της Δάφνης. Από κει περνούν διάφοροι εργολάβοι, που ζητούν φτηνά εργατικά χέρια. Είμαστε τυχεροί, εάν κάνουμε δυο - τρία μεροκάματα τη βδομάδα, τα οποία συνήθως δεν ξεπερνούν τις 5.000 δρχ. το καθένα",θα μας πει ο 26χρονος Μέντι Αμπντούλα.Δίπλα του παρακολουθεί τη συζήτηση ο μόλις 16 χρόνων Αλί Αρι,ο οποίος έφτασε στη χώρα πριν 8 μήνες κι αφού προηγουμένως κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής περπατώντας! "Εκανα δύο μήνες για να φτάσω στη χώρα σας. Είμαστε κυνηγημένοι από παντού. Απ' το τουρκικό κράτος, αλλά και απ' το ελληνικό κράτος, που απειλεί διαρκώς να μας απελάσει, που δε μας δίνει ένα έγγραφο για να μπορούμε να χτίσουμε μια σταθερή ζωή",λέει με οργή, αλλά και με μια υποψία τρόμου ο 16χρονος.

Πραγματικά, με τις υπάρχουσες συνθήκες και με την απίστευτα προκλητική στάση, που κρατά η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στους πολιτικούς πρόσφυγες, οι Κούρδοι του Ασυρμάτου μόνο "σταθερή ζωή" δεν μπορούν να ονειρεύονται.

Κοιτάς τριγύρω, τον τόπο που τους έχει ...αγκαλιάσει, και τρελαίνεσαι. Πάνω στα τεράστια τσιμεντένια μπλοκ - που, όπως λένε οι γείτονες, τα παράτησε κάποτε στο χώρο κάποιος εργολάβος - έχουν στήσει τα σπιτικά τους! Τέσσερα δοκάρια όρθια, να στηρίζουν την κουβέρτα, που 'χει μετατραπεί σε οροφή, σε ταβάνι ή σε τέντα, που τους προστατεύει απ' τον ανυπόφορο ήλιο! Νερό, ευτυχώς, ακόμα υπάρχει, "ας είναι καλά" - λένε - ο ιδιοκτήτης διπλανής οικοδομής, που τους επιτρέπει να παίρνουν όσο νερό χρειάζονται. "Για πόσο ακόμα;",αναρωτιούνται όμως.

Για συνθήκες υγιεινής, φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται. Πουθενά τουαλέτες, πουθενά χώρος, έστω για ένα μπάνιο. Τα στρώματά τους, τα κρεβάτια τους δηλαδή, άλλα κάτω στο χώμα του οικοπέδου, άλλα πάνω στις "ταράτσες" των τσιμεντένιων μπλοκ, άλλα μέσα στα ασφυκτικά κοντέινερ. "Δυστυχώς, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και από κανέναν", θα πει με αγανάκτηση ο 23χρονος Αλί Χουσεϊν."Τόσους μήνες εδώ - ζει στην περιοχή τους τελευταίους πέντε μήνες - δεν ήρθε κανένας αρμόδιος να δει πώς ζούμε, τι κάνουμε. Ούτε δήμαρχος, ούτε κυβερνητικός εκπρόσωπος. Οι μόνοι που έρχονται και βοηθούν είναι οι γείτονες. Ως πότε όμως;", συνεχίζει με αξιοπρέπεια το μονόλογο αγανάκτησης ο Αλί. Για να συμπληρώσει ο 27χρονος Καντίρ Μοχάμετ αυτές τις οχτώ λέξεις, που πέφτουν πάνω σου σαν μαχαιριά: "Κάθε μέρα που περνά, ζούμε ένα μικρό θάνατο"!

"Σήμερα δεν είδατε τίποτα. Πού να 'σασταν εδώ το Σαββατοκύριακο, που έπιασε η μπόρα! Δεν έβρισκαν οι άνθρωποι μια γωνιά να προφυλαχτούν. Τις ίδιες κουβέρτες, που έκανε μούσκεμα η βροχή, τις ίδιες χρησιμοποίησαν για να σκεπαστούν και να κοιμηθούν το βράδυ",θα πει στο "Ρ" η Δέσποινα Κυριμοπούλου,που το σπίτι της βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ' αυτή τη νέα μικρή πλατεία Κουμουνδούρου. Ο αδελφός της Γρηγόρης Γρηγοριάδης - επίσης γείτονας των πολιτικών προσφύγων - θα τονίσει: "Είναι όλοι τους εξαιρετικά παιδιά. Δεν έχουν δημιουργήσει κανένα πρόβλημα στη γειτονιά, γι' αυτό και τους συμπαραστεκόμαστε όπως μπορούμε. Δε γίνεται, όμως, να καλύψουμε εμείς τις ευθύνες και το χρέος του κράτους. Τόσους μήνες, δεν είδαμε κανέναν απ' τους αρμοδίους να 'ρχεται, έστω να αφήσει ένα κουτί γάλα. Είναι ντροπή για τη χώρα μας αυτή η κατάσταση. Ετσι να γράψετε"...

Και να σκεφτεί κανείς πως όλη αυτήν την κατάντια θα τη βλέπουν σε ένα μήνα απ' το παράθυρό τους οι μαθητές του 18ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Δημητρίου και του 7ου Γυμνασίου Νέας Σμύρνης, μια και τα δυο αυτά σχολεία βρίσκονται κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής απ' το συγκεκριμένο χώρο!

Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ