Αρχικά δείχνει να μοιάζει με παραλογισμό: Σε μια εποχή που και ο τελευταίος κάτοχος - ιδιοκτήτης επιχείρησης ή έστω επιχειρηματικών στοιχείων προσπαθεί αγωνιωδώς να αυξήσει τα περιουσιακά του στοιχεία, ορισμένοι βιάζονται να ξεπουλήσουν τα υπάρχοντά τους. Σε περιόδους που ακόμα και οι εκπρόσωποι ασήμαντων οικονομικά μονάδων παρακολουθούν με δέος να καταγράφονται συνεχώς νέες υπεραξίες στα χαρτοφυλάκιά τους, ορισμένοι φτάνουν στα όρια του νευρικού κλονισμού, επειδή διατηρούν ακόμα χαρτοφυλάκια τίτλων και μάλιστα σημαντικών επιχειρήσεων. Την ώρα που ο κάθε θεωρούμενος - με την έννοια της κυριότητας - νοικοκύρης, προσπαθεί να δείξει "κούκλα" ακόμα και την "πανούκλα" που μπορεί να διαθέτει, ορισμένοι έχουν στήσει ένα απίστευτο γιουσουρούμ, για να "σπρώξουν" ολόκληρους ομίλους στρατηγικής σημασίας, με ιδιαίτερα δεσπόζουσα θέση στην ντόπια και τη διεθνή αγορά.

Δε θέλει μεγάλη φιλοσοφία για την ταυτότητα των μεν και των δε. Στη μια μεριά είναι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Στην άλλη, εκείνοι που ανέλαβαν να κυβερνήσουν τη χώρα και να διαχειριστούν το δημόσιο πλούτο. Αυτοί που, αντί να προστατεύσουν τη συσσωρευμένη περιουσία του ελληνικού λαού, έχουν μετατραπεί σε θεραπαινίδες του κεφαλαίου και της ολιγαρχίας.

Πάντως - για να μη χάνουμε και τον μπούσουλα - οι διαμετρικά αντίθετες εικόνες, το "μαύρο" και το "άσπρο" στον τρόπο που οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι κυβερνώντες διαχειρίζονται τα διάφορα περιουσιακά στοιχεία, μόνο παραλογισμός δεν είναι. Οπως ακριβώς, για το κεφάλαιο και τους πλέον ένθερμους θιασώτες των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, δεν ήταν παραλογισμός πριν κάποιες δεκαετίες το, τότε, κύμα των "εθνικοποιήσεων". Η μεταβίβαση επιχειρήσεων, τότε, στο δημόσιο, όπως ακριβώς και η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων σήμερα, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος. Εκείνου που θέλει κάθε επιλογή για την οικονομική πολιτική να υπαγορεύεται από την απέλπιδα προσπάθεια των κυβερνώντων να εξασφαλίζουν κάθε φορά αυξανόμενα υπερκέρδη στο κεφάλαιο. Δηλαδή, όταν μια επένδυση είναι πολύ ακριβή ή μια επιχείρηση δεν είναι αρκούντως επικερδής περνάει στο δημόσιο και χρηματοδοτείται από τον κρατικό κορβανά και όταν εξασφαλιστούν οι κατά το δυνατόν καλύτερες συνθήκες και προϋποθέσεις κερδοφορίας, επιστρέφουν στους... "φυσικούς" διαχειριστές κεφαλαίων. Στους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Αυτές τις μέρες στην ημερήσια διάταξη του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας βρίσκονται τα λιμάνια της χώρας και η ΕΥΔΑΠ. Το θέμα το χειρίζονται η ΜΠΑΝΚ ΟΦ ΑΜΕΡΙΚΑ και η ΡΟΤΣΙΛ, αντίστοιχα. Ναι, ναι δυο πολυεθνικοί τραπεζικοί και χρηματοοικονομικοί όμιλοι, αποκλειστική πυξίδα δράσης των οποίων είναι το κέρδος. Το γεγονός βέβαια ότι δύο, ξένων συμφερόντων, οίκοι κάνουν ουσιαστικά κουμάντο και καθορίζουν την τύχη των υπό δημόσιο έλεγχο επιχειρήσεων και οργανισμών δεν είναι νέο. Για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ έλυνε και έδενε η ΦΕΡΣΤ ΜΠΟΣΤΟΝ, για την Ιονική η ΜΟΝΙΤΟΡ, για τα ΚΑΕ η ΓΟΥΟΤΕΡ ΧΑΟΥΖ και πάει λέγοντας.

Η πεμπτουσία βέβαια της υπόθεσης δεν είναι ούτε ποιος προσλαμβάνεται από τους κυβερνώντες ως πωλητής, ούτε το τίμημα της πώλησης. Πρόβλημα είναι το ίδιο το ξεπούλημα, το οποίο αγκαλιάζει πλέον κάθε τομέα και κλάδο της ελληνικής οικονομίας. Πρόβλημα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον τόπο και το λαό, αποτελεί η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Μια πολιτική που αποτελεί ακόμα ένα λόγο για τους εργαζόμενους να καταδικάζουν με κάθε τρόπο την κυβέρνηση και τις επιλογές της.