Τι τον κάνατε τον πατέρα μου. Τον άντρα μου. Το παιδί μου. Αναστήθηκαν οι νεκροί. Ας σηκωθούν και οι ζωντανοί τραγουδώντας. Πες τους όλους να ξεσηκωθούν. ΠΕΣ ΤΟΥΣ ΤΟ.Είναι πολλοί αυτοί που ακούν τις κραυγές ακόμα, έστω και αν έχουν περάσει 54 χρόνια. Και όλοι ήταν πιστοί στο ραντεβού χτες το βράδυ. Στην πρόσκληση της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη και της "Νεανικής Δράσης για την Ειρήνη". Δυο γενιές που στάθηκαν περήφανα κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, η μια με τις μνήμες ζωγραφισμένες στο πρόσωπο, η άλλη με την οργή να πλημμυρίζει τα μάτια. Γιατί, αν και 54 χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται με την ίδια θηριωδία. Λίγο πιο κοντά αυτή τη φορά. Στη Γιουγκοσλαβία, όπου με βόμβες ουρανίου δολοφονήθηκαν πάνω από 5.000 άνθρωποι.

Το σύνθημα, ναι, παραμένει πάντα ίδιο, πάντα επίκαιρο. Μόνο που κάθε φορά ξεστομίζεται με περισσότερη δύναμη, τινάζεται στα πέρατα της Γης, μέχρι τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με τη μορφή κατάρας. "Ενας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός".

"54 χρόνια μετά και άλλος ένας λαός χτυπήθηκε από αμερικανικά όπλα. Αυτή τη φορά στη Γιουγκοσλαβία. Αυτή η φορά πρέπει να είναι και η τελευταία. Η ειρήνη είναι κυρίως υπόθεση των νέων. Εμείς οι ΕΠΟΝίτες θα συνεχίσουμε τον αγώνα, θα μοιραστούμε την εμπειρία μας. Η σκυτάλη, όμως, είναι δική σας", λέει ένας από τους δεκάδες αντιστασιακούς που βρίσκονται στη συγκέντρωση, ο Γιάννης Παπαδήμας.

"Μείναμε ένα χειμώνα στους δρόμους, παλεύοντας για μια καλύτερη παιδεία, για ένα καλύτερο αύριο. Είναι τόσα πολλά αυτά που μας πληγώνουν. Ομως δεν τα παρατάμε. Θα επιβάλουμε την ειρήνη με αγώνες. Πρέπει να τα καταφέρουμε", λέει μια δεκαεφτάχρονη, η Μαρία Παπαδοπούλου.

Μια ιδέα, μια αξία, ένα ιδανικό που πρέπει να επιβληθεί, όσο οι στίχοι του ποιητή ταξιδεύουν τριγύρω, πάνω στη φωνή της ηθοποιού Αλέκας Παϊζη και τριβελίζουν τα αυτιά. Οσο "τις νύχτες βγαίνουν από το χώμα οι σκοτωμένοι, τα παιδιά με τα δεκανίκια και τους επιδέσμους. Βγαίνουν από το χώμα. Ρωτάνε. Επιμένουν. Σας σημαδεύουν με το δάχτυλο. Τι θα απαντήσετε;".