Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να τους πάρει κανείς στα σοβαρά, όταν, αφού αιματοκύλησαν απρόκλητα και από την ασφάλεια της απόστασης μια ολόκληρη χώρα, δολοφονώντας σχεδόν μόνο αθώους πολίτες και παιδιά και καταστρέφοντας σπίτια και παραγωγικές μονάδες, τώρα, τάχα, δεν μπορούν να ελέγξουν τις καθημερινές δολοφονίες και τις υλικές καταστροφές από εκείνους, που οι ίδιοι εξόπλισαν, εκπαίδευσαν, παρότρυναν. Και ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στην περιοχή ακριβώς που έχουν εγκατασταθεί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής, ταυτόχρονα, παριστάνουν και πως δεν καταλαβαίνουν και όλη τους η έννοια εξαντλείται στο πώς θα απομακρύνουν την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς... Δε χρειάζονται πλέον επιχειρήματα "αποκάλυψης". Η σειρά των γεγονότων μαρτυρά μόνη της τα σχέδια, τους ενόχους και τους συνενόχους.

* * *

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία, που, επειδή δεν πιστεύει με τίποτα τα ιμπεριαλιστικά τερτίπια, πιστεύει, ταυτόχρονα, και πως δεν ακολουθεί το δρόμο που της χαράσσουν. Πρόκειται για εκείνους, που αντιλαμβάνονται ως ένα βαθμό την πραγματικότητα, αλλά δεν καταλαβαίνουν τη διαρκή κίνησή της και τις δυνατότητες να αλλάξει. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τα πρώτα βήματα της μάλλον ακούσιας υποταγής. Μια υποταγή, που, ίσως, δεν είναι συνειδητή, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αφού δε δέχεσαι με τίποτα την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, αλλά, ταυτόχρονα, δέχεσαι να μην κάνεις και τίποτα (ούτε μια τρικλοποδιά να της βάλεις), προκειμένου να αναγκαστεί να καθυστερήσει, να αλλάξει σχέδια, να αποκαλυφθεί, να αρχίσει, ίσως, η διαδικασία διάβρωσής της. Φυσικά, η μη συνειδητότητα αυτής της υποταγής διαρκεί πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί, όταν πλέον "έστριψες για να αποφύγεις τη φασαρία ή γιατί δεν πίστεψες στην αποτελεσματικότητα της μαζικής πάλης", η στροφή έχει γίνει και ο δρόμος που παίρνεις είναι εντελώς διαφορετικός. Τότε η αρχική επιλογή μετατρέπεται συνήθως σε στάση ζωής και, πλέον, χρειάζεται τα άλλοθι, που, αφού δεν τα βρίσκει στη λογική, τα δανείζεται από το ιμπεριαλιστικό οπλοστάσιο, που του τα έχει έτοιμα για πάσα χρήση. Επειδή, μάλιστα, "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει...", υπάρχει περίπτωση εκείνος που έχει κάνει αυτήν την αρχική επιλογή της μη δράσης και καταλήγει στη συνέχεια να δανείζεται ιμπεριαλιστικά "κουφέτα για να κάνει γάμο", να είναι και από τις δυσκολότερες περιπτώσεις επαναφοράς στη δυνατότητα αντικειμενικής παρατήρησης του πραγματικού.

* * *

* * *

Οταν εκείνοι καλλιεργούν και επενδύουν στη μη δράση, σημαίνει ακριβώς πως η λαϊκή δράση είναι ο εφιάλτης τους.

Καμιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματικότητα στο επόμενο χιλιοστό του δευτερολέπτου. Ακόμα και στην πιο απειροελάχιστη υποδιαίρεση του χρόνου, η πραγματικότητα είναι πλέον παρελθόν και ετοιμάζεται η αλλαγή της καινούριας. Το ζήτημα είναι, πώς θα αλλάξει, γιατί το ότι θα αλλάξει είναι σίγουρο και απόλυτος νόμος της εξέλιξης. Αυτό το πώς θα αλλάξει, εξαρτιέται από τη δράση των ανθρώπων. Αρα, όχι μόνο πρέπει να καταλαβαίνουμε την πραγματικότητά τους, αλλά να δρούμε για να φτιάξουμε τη δική μας