Η κερδοσκοπία των ιδιωτών και το "γόνιμο" γι' αυτήν έδαφος, που έχουν καλλιεργήσει, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, είναι οι βασικές αιτίες για τη σημερινή κατάληξη του ΜΙΝΙΟΝ.

Καθοριστικό σημείο της πολυτάραχης πορείας του ΜΙΝΙΟΝ ήταν η απόφαση, το '91, της κυβέρνησης της ΝΔ να παραδοθεί από τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων στους Γεωργακά - Βερνίκο - Ισαϊάδη έναντι 935 εκατ. δραχμών, όταν η αξία του ανερχόταν στα 6 δισ. δραχμές. Το '92 αποχωρεί ο Γεωργακάς και το '94 και ο Βερνίκος.

Από κει ξεκινούν και τα προβλήματα. Ο όγκος της δουλιάς είναι τεράστιος, όμως οι εργαζόμενοι μειώνονται, φτάνοντας σταδιακά από 900 σε 450.Αρχίζουν να εμφανίζονται τα ωρομίσθια, ενώ οι ιδιώτες επιβάλλουν κλίμα αυταρχισμού. Σιγά - σιγά, αρχίζουν να ξεπουλιούνται σε εταιρίες τα πιο κερδοφόρα τμήματα.

Οι πρώτοι κλυδωνισμοί παρουσιάζονται τον Ιούλη του '97, οπότε και αρχίζουν να εκδηλώνονται οι συνέπειες της χρόνιας κακοδιαχείρισης. Τα χρέη ανέρχονται σε αρκετά δισ. δραχμές και οι πιστωτές σταματούν να τροφοδοτούν με εμπορεύματα το κατάστημα. Τα ράφια αρχίζουν και αδειάζουν, ενώ, ήδη, έχουν εκδηλωθεί καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών. Οι εργαζόμενοι ξεκινούν δυναμικές κινητοποιήσεις για τη σωτηρία του ΜΙΝΙΟΝ.

Το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται και δεκάδες σωματεία εκφράζουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους. Οι εργαζόμενοι ζητούν την παρέμβαση της κυβέρνησης, αλλά τα υπουργεία Εμπορίου και Εργασίας δηλώνουν αδυναμία να παρέμβουν στην "ιδιωτική πρωτοβουλία". Μετά από έντονες πιέσεις των εργαζομένων, πραγματοποιείται τον ίδιο μήνα σύσκεψη στο υπουργείο Εργασίας, που δεν κατέληξε πουθενά. Στο μεταξύ, τα εμπορεύματα τελειώνουν και δικαστικοί επιμελητές καταφτάνουν συνεχώς, για να κατασχέσουν ό,τι έχει απομείνει, αλλά εμποδίζονται από τους εργαζόμενους που περιφρουρούν το κατάστημα νύχτα - μέρα.

Το Φλεβάρη του '98, κηρύσσεται το ΜΙΝΙΟΝ σε πτώχευση. Οι εργαζόμενοι δίνουν τη μάχη νυχθημερόν για να κρατήσουν το κατάστημα στη ζωή. Από το Γενάρη, είχε κατατεθεί αίτηση από τους πιστωτές για ένταξη της επιχείρησης στο άρθρο 44 του νόμου 1892 περί ρύθμισης των χρεών και εκκαθάρισης εν λειτουργία. Η αίτηση αυτή εκδικάζεται από το Εφετείο Αθηνών το Μάρτη.

Φτάνει ο Μάης και το Εφετείο αναβάλλει την έκδοση απόφασης, ζητώντας εγγυητή για τα χρέη προς τα ασφαλιστικά Ταμεία. Οι εργαζόμενοι πιέζουν για εξεύρεση εγγυητή. Μετά από πολλές κυβερνητικές παλινωδίες, αποφασίζεται να καταβάλει ο ΟΑΕΔ τα χρήματα στο ΙΚΑ.

Στις 26 Ιούλη, εκδίδεται η απόφαση του Εφετείου για ένταξη στο άρθρο 44. Ομως, νέα προβλήματα παρουσιάζονται, καθώς η Εθνική Τράπεζα αρνείται να αποδεσμεύσει τα χρήματα που είχε καταθέσει η σύνδικος, όσο το κατάστημα λειτουργούσε υπό πτώχευση. Επιπλέον, η ΔΕΗ αρνείται να επαναηλεκτροδοτήσει το κατάστημα. Νέες κινητοποιήσεις ξεσπούν και η τράπεζα, τελικά, ξεμπλοκάρει τα χρήματα και το ρεύμα επανασυνδέεται.

Στις 12 Αυγούστου, το κατάστημα μπαίνει σε λειτουργία. Ομως, δεν πρόλαβαν να αναπτερωθούν οι ελπίδες και, λίγους μήνες μετά, ο ιδιοκτήτης Λ. Ισαϊάδης το εγκαταλείπει. Από τον περασμένο Δεκέμβρη, οι εργαζόμενοι εκ των πραγμάτων αναλαμβάνουν μόνοι τους να λειτουργήσουν το κατάστημα.

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ