Ψάρια έξω από τα νερά τους θέλει να «καλλιεργήσει» η ΕΕ στο όνομα του κέρδους. Ομως οι συγκεκριμένες επιδιώξεις της Κομισιόν για την εγκατάσταση μη αυτόχθονων ειδών στα παράλια των θαλασσών της ΕΕ προκαλούν ανησυχία για ενδεχόμενη διατάραξη της βιοποικιλότητας. Αυτό επισήμανε και ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, με παρέμβασή του στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του σχετικού θέματος.

Η εκτροφή αυτών των ειδών σε ξένα οικοσυστήματα και η πιθανή διατάραξη των οικοσυστημάτων αυτών γίνεται προς όφελος του κεφαλαίου, σε βάρος της αλιείας των περιοχών από όπου τα είδη αυτά προέρχονται και με άγνωστες και ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον. Οι φόβοι για τον κίνδυνο που εγκυμονεί μια τέτοια εγκατάσταση ενισχύονται, καθώς οι σχετικοί έλεγχοι θα βασίζονται σε στοιχεία που θα προσκομίζονται από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες.

Οπως είπε χαρακτηριστικά στην παρέμβασή του ο Θ. Παφίλης, «τα επιχειρηματικά συμφέροντα του κλάδου των υδατοκαλλιεργειών, μετά από τη ραγδαία ανάπτυξη του κλάδου σε αυτόχθονα είδη ψαριών και οστρακοειδών, τώρα θέλουν να μπουν και στην καλλιέργεια μη αυτοχθόνων ειδών. Η πρόταση κανονισμού προβλέπει ορισμένες διαδικασίες ασφαλείας, επειδή είναι προφανής ο κίνδυνος διατάραξης της φυσικής βιοποικιλότητας μίας περιοχής μετά από την εγκατάσταση και απελευθέρωση μη αυτοχθόνων ειδών».

«Ωστόσο, τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, πλήρης διασφάλιση μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει, πολύ περισσότερο επειδή οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι επιχειρηματίες καλούνται να προσκομίσουν τα αναγκαία στοιχεία, κάτι αντίστοιχο με τους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς. Ιστορικά βέβαια, για ορισμένα είδη όπως ο κυπρίνος, η πέστροφα κλπ., αποδείχτηκε ότι δεν υπήρξαν επιπτώσεις στις περιοχές που απελευθερώθηκαν».

Επισήμανε δε πως «τίποτα δεν αποκλείει ότι αυτό το ιστορικό προηγούμενο θα επαναληφθεί, όσες προσπάθειες και δικλίδες ασφαλείας και να υπάρξουν. Από την άλλη πλευρά, η δυνατότητα εισαγωγής τέτοιων οργανισμών και τα πιθανά οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν μπορεί να αντισταθμιστούν με την αλιεία ή και την καλλιέργειά τους, σε χώρες στις οποίες αποτελούν φυσικούς πληθυσμούς, χωρίς δηλαδή κανένα κίνδυνο για τα φυσικά οικοσυστήματα. Κάτι τέτοιο επιπλέον θα έδινε τη δυνατότητα οι χώρες αυτές να αναπτυχθούν ανάλογα, προς όφελος και των λαών τους, σε αντίθεση με τα όποια οικονομικά αποτελέσματα θα υπήρχαν στις χώρες - μέλη της ΕΕ».

Δεδομένων αυτών, όπως τόνισε ο Θ. Παφίλης, «τα επιχειρηματικά συμφέροντα θα κερδίζουν μεν, αλλά σε βάρος των λαών των χωρών από τις οποίες θα προέρχονται τα μη αυτόχθονα είδη».