Οπως πολλά είναι τα παραδείγματα που αποδεικνύουν την αντικομμουνιστική εμπάθεια αλλά και τη χρησιμοποίηση προβοκατόρικων μεθόδων για να μειώσει, να διαστρεβλώσει τις θέσεις του ΚΚΕ, να βάλει εμπόδια στην πάλη ενάντια σε αντεργατικές πολιτικές και μέτρα που κινούνται στις ράγες των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρόκειται για πάγια τακτική που σχεδιασμένα περνάει μέσα από την εφημερίδα «Αυγή», τη φωνή του Συνασπισμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σχόλιο αυτής της εφημερίδας, την Πέμπτη 23 του Νοέμβρη, με τίτλο «Εκτός θέλει τους γιατρούς το ΚΚΕ».

Τι λέει σ' αυτό το σχόλιο;

Στηρίζει, χειροκροτεί την απόφαση της πλειοψηφίας της διοίκησης της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) και της αντίστοιχης της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ) να συμμετέχουν στην επιτροπή του υπουργείου Υγείας για το ωράριο και τις εφημερίες των νοσοκομειακών γιατρών... για την «ασφαλή εφαρμογή του προεδρικού διατάγματος 76/2005 περί ωραρίου».

Ετσι λέει η «Αυγή» και για να στηρίξει αυτή τη θέση καταφεύγει σε χυδαία διαστρέβλωση της τακτικής των κομμουνιστών συνδικαλιστών που τους παρουσιάζει να υποστηρίζουν τη θέση... «οι νοσοκομειακοί γιατροί να πετάνε πέτρες απ' έξω». Και η «Αυγή» συμπληρώνει:

«Θα μας πούνε πάλι ότι ο διάλογός σας είναι μια απάτη αλλά δε θα μας εξηγήσουν ποτέ γιατί θέλουν τους εργαζόμενους έξω από τα κέντρα λήψης αποφάσεων...»!!!

Το ΠΔ 76/2005, που ρυθμίζει ζητήματα του χρόνου εργασίας σύμφωνα με τις σχετικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χτυπάει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και έχει ως κεντρικό στόχο τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου. Για τους ειδικευμένους γιατρούς προβλέπει βδομαδιάτικη εργασία 48 ωρών που θα προκύπτει ως μέσος όρος μιας διευθέτησης τεσσάρων μηνών. Δηλαδή, θα υπάρχει περίοδος που οι γιατροί θα εργάζονται πάνω από 50 ώρες και περίοδος που θα εργάζονται λιγότερο, ώστε ο μέσος όρος να μην ξεπερνάει τις 48 ώρες τη βδομάδα.

Για τους ειδικευόμενους ο χρόνος εργασίας καθορίζεται στις 58 ώρες τη βδομάδα μέχρι 31.7.2007 και στις 56 ώρες τα επόμενα δύο χρόνια, ως μέσος όρος μιας χρονιάτικης διευθέτησης.

Αυτό είναι το θέμα και πάνω σ' αυτό τοποθετούνται οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Οι κομμουνιστές λένε: Η κοινοτική οδηγία και το Προεδρικό Διάταγμα αποσκοπούν στην ελαστική εργασία, στη φτηνότερη εργατική δύναμη υπολογίζοντας το γεγονός ότι τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν και θα λειτουργούν ακόμα περισσότερο στη συνέχεια με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με κριτήριο το κέρδος.

Αυτό το ωράριο είναι απαράδεκτο. Δεν έχει καμία σχέση με το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, διαιωνίζει το πρόβλημα της εντατικοποίησης της δουλιάς των γιατρών, δημιουργεί προβλήματα στην επαγγελματική, προσωπική και οικογενειακή τους ζωή και προκαλεί συνέπειες σε βάρος των ασθενών.

Η βάση του διεκδικητικού αγώνα είναι ο σταθερός ημερήσιος και βδομαδιάτικος χρόνος εργασίας, το 6ωρο-5ήμερο-30ωρο με μία εφημερία τη βδομάδα. Αυτό κατά τη γνώμη των κομμουνιστών απαντά στο χάλι του σημερινού ωραρίου και των εφημεριών.

Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ συμμετέχουν αποφασιστικά στους αγώνες, διεκδικούν προσλήψεις προσωπικού πλήρους - αποκλειστικής απασχόλησης και ουσιαστική αύξηση των μισθών.

Αυτά τα αιτήματα προβάλλουν στο διεκδικητικό πλαίσιο των απεργιακών κινητοποιήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, αυτά τα αιτήματα προβάλλονται με τις πολύμορφες παρεμβάσεις του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας, αναπτύσσοντας μια ουσιαστική συζήτηση - διάλογο με τους εργαζόμενους. Διάλογο για το πώς θα δυναμώσει η πάλη, παίρνοντας υπόψη ότι ο «κοινωνικός διάλογος» με τις κυβερνήσεις έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται από τις ηγεσίες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού για την εκτόνωση αγωνιστικών διαθέσεων, το μπλοκάρισμα των αγώνων, την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Πρώτο: Υποστηρίζουν ένα Προεδρικό Διάταγμα και μια κοινοτική οδηγία που χτυπάει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και προβλέπει τη διευθέτηση. Υπονομεύουν το αίτημα για σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και μείωση του εργάσιμου χρόνου που αποτελεί το μόνο δρόμο για να αντιμετωπιστεί το αβάσταχτο ωράριο που ισχύει σήμερα στα νοσοκομεία.

Δεύτερο: Στηρίζουν την τακτική των πλειοψηφιών της ΟΕΝΓΕ και της ΕΙΝΑΠ που συμμετέχουν στον «κοινωνικό διάλογο» με την κυβέρνηση γιατί συμφωνούν με το Προεδρικό Διάταγμα και επιδιώκουν να συμβάλουν στην εφαρμογή αυτού του αντεργατικού πλαισίου.

Επί της ουσίας, δηλαδή, κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις πλειοψηφίες συνδικαλιστικών οργάνων (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) που έχουν συναινέσει στην εμπορευματοποίηση της Υγείας και στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις - εκπληρώνοντας το ρόλο της «εμπροσθοφυλακής» σε συκοφαντικές επιθέσεις με ψευδείς ισχυρισμούς.

Τρίτο: Αποκρύπτουν ότι βασικός στόχος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της στρατηγικής της Λισαβόνας αλλά και της νομοθεσίας που προωθείται σε εθνικό επίπεδο είναι η πιο ακραία ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου. Ηδη μεθοδεύεται η νομιμοποίηση βδομάδας 60-65 (και πάνω) εργάσιμων ωρών και προωθείται ο διαχωρισμός σε «ενεργό» και «ανενεργό» χρόνο εργασίας.

Η θέση περί συμμετοχής των εργαζομένων στα «κέντρα λήψης των αποφάσεων» σήμερα, αποκαλύπτει μια επικίνδυνη, διαλυτική για το εργατικό κίνημα λογική. Τη λογική που θέλει τους εργαζόμενους «εταίρους» - συνεργάτες των φορέων της αντιλαϊκής πολιτικής για την εφαρμογή της.

Αυτή η λογική δεν έχει καμιά σχέση με την αγωνιστική διεκδίκηση και διαπραγμάτευση που γίνεται στο δρόμο, με την ανάπτυξη πολύμορφης ταξικής πάλης.

Αυτές οι θέσεις μπορούν να ειπωθούν μόνο από δυνάμεις που είναι προσηλωμένες δογματικά στον εξωραϊσμό του αστικού κράτους που οργανωμένα, σχεδιασμένα προωθεί τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις τόσο στο χώρο της Υγείας, όσο και γενικότερα.

Θα επανέλθουμε παρακολουθώντας τις εξελίξεις. Αλλά χρειάζεται να τονιστεί ότι ο αγώνας των εργαζομένων στην Υγεία, συνολικά ο αγώνας των εργαζομένων, θα ενισχύεται στο βαθμό που ξεκαθαρίζουν, αντιπαλεύουν και αφοπλίζουν θέσεις και τακτικές που ρίχνουν την απαιτητικότητά τους, επιχειρούν να τους εγκλωβίζουν στη λογική του «μικρότερου κακού» και είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής.

Αλλωστε, υπάρχει πλούσια πείρα και η πείρα αυτή δείχνει ότι όσο η γραμμή πάλης και τα αιτήματα καθορίζονται από τις ανάγκες των εργαζομένων και πατάνε γερά στο έδαφος της σύγκρουσης με τις αναδιαρθρώσεις που προωθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τόσο ο αγώνας θα δυσκολεύει τους φορείς της αντιλαϊκής πολιτικής και θα είναι πιο αποτελεσματικός.