Είκοσι εφτά συναπτά έτη δούλευε σε κλωστοϋφαντουργείο και κουτσά, στραβά τα έβγαζε πέρα. Πριν δύο χρόνια όμως, η επιχείρηση έβαλε λουκέτο, μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό της αγοράς και ο φουκαράς βρέθηκε χωρίς δουλιά από τη μια στιγμή στην άλλη. Ο άνεργος κλωστοϋφαντουργός είχε πατήσει ήδη στα πενήντα και τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει, αλλά τα χέρια του άντεχαν καλά και σ' αυτά βασιζόταν για να βρει σύντομα μια άλλη δουλιά, διότι τα έξοδα της οικογένειας έτρεχαν και έπρεπε το συντομότερο να πέσει πάλι το μεροκάματο μέσα στο σπίτι. Αρχισε, λοιπόν, να ψάχνει από εδώ κι από εκεί και να χτυπάει πόρτες, αλλά μαύρη ανεργία σάρωνε τον τόπο και η εξεύρεση οποιασδήποτε εργασίας ήταν δύσκολη, ειδικά για όσους είχαν κάποια χρόνια στην πλάτη τους. Ετσι, ο άνεργος βολόδερνε επί μήνες χωρίς μεροκάματο και η απελπισία είχε φωλιάσει στην ψυχή του. Σ' αυτήν, ακριβώς, τη θλιβερή κατάσταση ήταν, όταν προκηρύχτηκαν στη χώρα εκλογές και το κυβερνών κόμμα άρχισε να διακηρύσσει από τα μπαλκόνια ότι θα εξασφάλιζε 300.000 θέσεις εργασίας για τους άνεργους, αν έπαιρνε τη λαϊκή εντολή για να ξανακυβερνήσει. Το «δόλωμα» ήταν ασφαλώς λίαν ελκυστικό και μαζί με χιλιάδες άλλους απελπισμένους, το «έφαγε» και ο πρώην κλωστοϋφαντουργός.

Οι εκλογές έγιναν, το κυβερνών κόμμα ξαναπήρε την εξουσία και ο ανθρωπάκος που είχε ψηφίσει με κλειστά μάτια τους νικητές, περίμενε πώς και πώς να αρχίσουν να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Ο καιρός όμως, περνούσε κι αυτός λύσσαγε στην πείνα και του ερχόταν να πάει να κόψει σύριζα το χέρι του, που ψήφισε τους απατεώνες. Και ίσως να προέβαινε, όντως, σ' αυτήν την απονενοημένη πράξη του, αν δε διάβαζε προχτές στην εφημερίδα τη χαρμόσυνη είδηση, που έλεγε ότι «προκειμένου η κυβέρνηση να βοηθήσει άτομα κάπως μεγάλης ηλικίας να εξεύρουν εργασία, αποφάσισε να επιτρέψει να εργάζονται ως υπηρέτες στους οίκους ανοχής και άνδρες που είναι τουλάχιστον 50 ετών...».

Καθόταν, λοιπόν, ο άνεργος, που ξαφνικά... άνοιξε η τύχη του και χαμογελούσε πλατιά για το «ευτυχές αναπάντεχο». Και τόσο είχε συνεπαρθεί, ώστε φανταζόταν τώρα και τι εξέλιξη μπορούσε να έχει στο νέο εργασιακό χώρο που θα έμπαινε πλέον. «Εντάξει, έλεγε, θα αρχίσω με τη νέα μου δουλιά από κάποιο φτηνό και ταπεινό "σπίτι" αλλά σιγά, σιγά θα περάσω σε άλλους "οίκους", πιο πολυτελείς. Και πού ξέρεις; Μπορεί κάποτε να φτάσω να δουλεύω και στο κυβερνείο!».