Οι προεδρικές εκλογές στις 2 Ιούλη 2006 άνοιξαν διάπλατα το κουτί της Πανδώρας για το Μεξικό... που από το καλοκαίρι ταλανίζεται από το ποιος εκλέχτηκε πρόεδρος. Καταδυναστεύεται από το ξεπούλημα και των τελευταίων δημόσιων εταιρειών, του τείχους που ανορθώνουν οι ΗΠΑ. Αγκομαχά από την πείνα και την εξαθλίωση. Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να πουλούν πάμφθηνα την εργατική τους δύναμη στις μακιλαδόρας (εργοστάσια με άθλιες εργασιακές συνθήκες) και στους δρόμους της παραοικονομίας και κυρίως η κρατική καταστολή βρίσκεται παντού. Το Μεξικό, τη χρονιά που κλείνει, έχει απομείνει με έναν εκλεγμένο με καθαρή νοθεία Πρόεδρο, τον Φελίπε Καλντερόν, που ορκίστηκε τελικά την 1η Δεκέμβρη και έναν αποκαλούμενο «νόμιμο» Πρόεδρο, τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, έναν επίσης εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης που επιχειρεί να καπηλευτεί την αντίσταση του λαού που ανεβαίνει. Σ' αυτό το λαό το μόνο που του έχει απομείνει είναι η ελπίδα. Η ελπίδα όμως έρχεται από τον αγώνα των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων. Το παράδειγμα της εξεγερμένης, από τον περασμένο Μάη, Οαχάκα δίνει το στίγμα. Αντιμετωπίζει την καταστολή του κράτους, που έστειλε χιλιάδες στρατού και αστυνομίας για να υποτάξει τους εξεγερμένους. Παρά τους 20 νεκρούς, τους εκατοντάδες τραυματίες, τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους και «αγνοούμενους», ο αγώνας αυτός κρατάει. Η συγκρότηση της Λαϊκής Συνέλευσης της Οαχάκα, η αυτοοργάνωση των λαϊκών δυνάμεων, δείχνει την πορεία «αφύπνισης». Σε αυτή πρωτοστατεί η «Αλλη Καμπάνια», η συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων εκατοντάδων οργανώσεων, που αρχίζει και βάζει το ζήτημα της ρήξης με τον καπιταλισμό. Η πρωτοβουλία που ξεκίνησε από τους εξεγερμένους από το 1994 Ζαπατίστας έχει εμβαθύνει, περιλαμβάνει το Κόμμα των Κομμουνιστών του Μεξικού και πολλές άλλες οργανώσεις, που συμφωνώντας στη Διακήρυξη της Ζούγκλας της Λακαντόνα, πλέον δε βλέπουν αποκομμένα τη λύση των προβλημάτων των ιθαγενών ή άλλων κατηγοριών, αλλά σαν ζήτημα σύγκρουσης και ρήξης με τον καπιταλισμό.