Παρακολουθώντας την τακτική της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, στο θέμα της προώθησης του νέου αντεργατικού πακέτου για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, διαπιστώνουμε, πρώτα απ' όλα, ότι δεν τους λείπει ...η φαντασία. Επιδίδονται σε διαδοχικούς ελιγμούς, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια παραπλάνησης των εργαζομένων.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, ενσωματώνουν τα αρχικά, «πέντε» σημεία των αντεργατικών μέτρων, σε ένα νέο πακέτο «εννιά» σημείων, που συνιστούν βασικούς άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Με τον τρόπο αυτό, εκτιμούν ότι μπορούν να «θολώσουν τα νερά», να μετριάσουν την αντίδραση των εργαζομένων και να διευκολύνουν τη συμμετοχή των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ, στον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης. Οπως διαπιστώνεται, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ έπιασε το «σωσίβιο», εφοδιάστηκε με τα σχετικά προσχήματα, δήλωσε τη συμμετοχή της στην αντεργατική συμπαιγνία, συνεχίζοντας, όμως, τους λεονταρισμούς και τα αποπροσανατολιστικά τερτίπια.

Τα «εννιά» σημεία, που αποτελούν τη βάση του «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης, δεν είναι άγνωστα στους εργαζομένους, τους καταταλαιπωρούν για πολλά χρόνια. Εχουν καθοριστική συμβολή στην αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας, στην ένταση της εκμετάλλευσης, της αφαίμαξης των εργαζομένων, στην καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα:

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να πιάσει τους εργαζόμενους «στον ύπνο». Εχουν προηγηθεί άλλα δύο «κοινοτικά πλαίσια στήριξης», μέσω των οποίων πραγματοποιήθηκε αναδιανομή του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι και διοχετεύτηκαν τεράστια ποσά προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Πρόκειται για μεγάλο φαγοπότι, στο οποίο επιδίδονται, ανταγωνιζόμενοι σκληρά μεταξύ τους, οι επιχειρηματικοί, μονοπωλιακοί, όμιλοι.

Βάθυνε η εξάρτηση και η ενσωμάτωση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενισχύθηκε ο συμπληρωματικός ρόλος της ελληνικής οικονομίας, επιδεινώθηκε η θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Η κρίση που πλήττει βασικούς κλάδους στη μεταποίηση, το κλείσιμο βιομηχανικών μονάδων, χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το ξεκλήρισμα χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών αποτελούν συνέπειες αυτής της πολιτικής. Μέσα από τα «πλαίσια στήριξης», αυξήθηκε η ανεργία και ξεπέρασε, με τα επίσημα στοιχεία, το 11,7%.

Το Γ` Κοινοτικό Πλαίσιο βαδίζει στα ίδια «χνάρια».

Ο υπουργός Ανάπτυξης ανακοίνωσε, περιχαρής, ότι θα επιδοτηθούν οι επιχειρήσεις με 2,2 τρισεκατομμύρια δραχμές και αστήρικτα, κατά το γνωστό τροπάριο, προέβλεψε ότι θα δημιουργηθούν 100.000 θέσεις εργασίας.

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση πάσχει από αναξιοπιστία, αλλά δεν είναι μόνον αυτό.

Γεγονός είναι ότι η συσσώρευση κεφαλαίων και οι επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, δεν οδηγεί σε αύξηση των θέσεων εργασίας. Οδηγεί στην αύξηση των απολύσεων και στην όξυνση του προβλήματος της ανεργίας.

Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), αφού χαιρέτισε το νέο «μποναμά», ανέφερε ότι τα 2,2 τρισ. δρχ. «είναι ένα καλό εργαλείο, αλλά δεν είναι και το παν. Αν δεν υπάρξουν και άλλα μέτρα, τότε δε θα υπάρξει το αναμενόμενο αποτέλεσμα». Τρώγοντας, έρχεται η όρεξη. Οι βιομήχανοι καρπώνονται τα προνόμια και διαμορφώνουν το κλίμα ...για τα επόμενα.

Σε κάθε περίπτωση, έχει σημασία η κυνική δήλωση του εκπροσώπου του ΣΕΒ, Ν. Αναλυτή, ο οποίος δήλωσε ειρωνικά το εξής: «Κάθε χρόνο χάνουν τη δουλιά τους 100.000 περίπου εργαζόμενοι και άλλοι τόσοι βρίσκουν καινούρια δουλιά. Αν, λοιπόν, ληφθεί αυτός ο αριθμός υπόψη, τότε όντως προκύπτουν 100.000 νέες θέσεις εργασίας».

«Το ισοζύγιο» δεν ισοσκελίζεται, γιατί ακόμα και αν οι νέες θέσεις εργασίας καλύψουν τις απολύσεις, η πορεία της ανεργίας τροφοδοτείται από την αύξηση του εργατικού δυναμικού.

Αυτό που δεν πρέπει να διαφύγει, σε καμιά περίπτωση, της προσοχής των εργαζομένων, είναι ότι όταν η κυβέρνηση και οι βιομήχανοι μιλούν για νέες θέσεις εργασίας, εννοούν, κατά κανόνα, θέσεις μερικής και προσωρινής απασχόλησης.

Ως «ποιοτική βελτίωση», κατά την κυβέρνηση, ορίζεται η προσαρμογή των σχετικών μηχανισμών, στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Το παράδειγμα του ΟΑΕΔ είναι χαρακτηριστικό. Απομακρύνεται συνεχώς από το στόχο, για τον οποίο ιδρύθηκε και αλλάζει το περιεχόμενό του, συμμετέχοντας στο «χορό» της επιχορήγησης των βιομηχάνων και των άλλων καπιταλιστών με τα χρήματα των εργαζομένων (κονδύλια δισεκατομμυρίων), στο όνομα ευκαιριακών θέσεων ψευτοαπασχόλησης, τις οποίες πολλές φορές οι εργαζόμενοι τις πληρώνουν με το βαρύ τίμημα της απώλειας θέσεων πλήρους - σταθερής απασχόλησης.

Στους «μηχανισμούς στήριξης των πολιτικών απασχόλησης», η κυβέρνηση περιλαμβάνει τα «ιδιωτικά, δουλεμπορικά, γραφεία εργασίας», που θα απομυζήσουν τους ανέργους, το «εθνικό κέντρο πιστοποίησης της επαγγελματικής κατάρτισης», τα «κέντρα προώθησης απασχόλησης», που μοιράζουν χρήμα στους «σχολάρχες» και τους κάθε λογής επιτήδειους, λειτουργώντας ως εργαλεία πριμοδότησης των επιχειρηματιών.

Τι εννοεί η κυβέρνηση με αυτό;

Εννοεί ότι συνεχίζεται η «αυστηρή δημοσιονομική, εισοδηματική πολιτική», η πολιτική της λιτότητας και της περικοπής των κοινωνικών δαπανών για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της εντός ΟΝΕ εποχής, στο όνομα της «διατηρησιμότητας» των δεικτών του «προγράμματος σύγκλισης», που καθορίζουν τα επιτρεπόμενα επίπεδα του πληθωρισμού, του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους.

Η έκφραση «Αντιπληθωριστική πολιτική» βάζει τη σφραγίδα της, όπως και την προηγούμενη περίοδο. Οταν αναφέρεται η κυβέρνηση στην «αντιπληθωριστική πολιτική», εννοεί ότι επιβάλλεται να αποφευχθούν ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, θεωρώντας τη βελτίωση των αποδοχών των εργαζομένων ως τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για την αύξηση του πληθωρισμού, ενώ καθαγιάζει τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Η πολιτική αυτή εφαρμόζεται πολλά χρόνια, με τραγικά αποτελέσματα. Βρίσκεται πίσω από την αύξηση της φτώχειας - που αγκαλιάζει το 23% του ελληνικού λαού - και την ένταση της κοινωνικής ανισότητας.

Τα κέρδη των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων είναι τεράστια. Το δόγμα, «σκληρή λιτότητα για τους εργαζόμενους, μεγάλα κέρδη για την ολιγαρχία του πλούτου, για να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης», «μπάζει» από όλες τις πλευρές, οδήγησε και οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας.

Η ενότητα αυτή τα χωράει όλα!

Οι «διαρθρωτικές πολιτικές» και η «ανταγωνιστικότητα» συνδέονται με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αφορούν κάθε είδους αντεργατικό μέτρο, κάθε νέα, πιο εντατική μορφή εκμετάλλευσης, που οδηγεί στην αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Η «Επιχειρηματικότητα» λειτουργεί κατ' αρχήν ως ιδεολόγημα καλλιέργειας αυταπατών και χειραγώγησης συνειδήσεων.

Υλοποιείται και μέσα από προγράμματα «αυτοαπασχόλησης» με χαμηλού επιπέδου επιχορηγήσεις και, όπως έχει αποδείξει η ζωή, χωρίς προοπτική.

Οι νέοι «αυτοαπασχολούμενοι» προστίθενται στη στρατιά των μικρομεσαίων στρωμάτων, που στραγγαλίζονται από τον «ανταγωνισμό» με τα μονοπώλια, την τοκογλυφία των τραπεζών, τη δυσβάστακτη φορολογία, την οικονομική δυσπραγία των εργαζομένων και οδηγούνται σε «λουκέτο».

Η κυβερνητική πολιτική έχει σαφή προσανατολισμό. Υπηρετεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο, είναι πολέμιος του προστατευτισμού της εγχώριας παραγωγής, ευθύνεται για το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Σε συνθήκες έντασης της διαδικασίας συγκέντρωσης -συγκεντροποίησης κεφαλαίου, εξαγορών και συγχωνεύσεων, σε συνθήκες έντασης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, τα όποια «γιατροσόφια» εκπνέουν γρήγορα και οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις αντικρίζουν, εκ νέου, τη σκληρή πραγματικότητα της συντριβής από το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές.

Οπως αναφέρεται στον Τύπο, στην ενότητα αυτή, θα τεθεί το αρχικό «πακέτο» των «πέντε» αντεργατικών μέτρων για ορισμένα εκ των οποίων αντέδρασε - φραστικά - ακόμα και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ (!!), αλλά στη συνέχεια δελεάστηκε από το «φιλεργατικό» (!) χαρακτήρα του υπόλοιπου «πακέτου» και είπε να τιμήσει τον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης, ανάγοντας την υποκρισία και την εκφυλιστική τακτική του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού σε «επιστήμη».

Υπενθυμίζουμε μόνο ότι τα αντεργατικά αυτά μέτρα αποσκοπούν στην παραπέρα ανατροπή των εργασιακών κατακτήσεων και αφορούν:

Στην κατάργηση του 8ωρου, επιτρέποντας στον εργοδότη να «διευθετεί» ανεξέλεγκτα, σύμφωνα με τα «κέφια» και τα συμφέροντά του, τον εργάσιμο χρόνο.

Στην αύξηση του ποσοστού των απολύσεων.

Στη γενίκευση της μερικής απασχόλησης.

Στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών.

Στη ρύθμιση, τέλος, της υπερεργασίας, που, στο περιβάλλον της «μερικής απασχόλησης», γενικότερα της «ελαστικοποίησης», από αίτημα των εργαζομένων, μετατρέπεται σε πρόσχημα για να «χρυσώσει το χάπι».

Το πρόβλημα είναι γνωστό. Η κυβέρνηση επιδιώκει να εκτονώσει την αγανάκτηση χιλιάδων ανέργων και των οικογενειών τους, επιχειρώντας να ψευτομπαλώσει τις τρύπες που ανοίγει η καπιταλιστική ανάπτυξη, η αντιλαϊκή πολιτική και η εργοδοτική ασυδοσία.

Η αναποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών είναι οφθαλμοφανής.

Η αποβιομηχάνιση, που χτύπησε περιοχές, όπως, π.χ., το Λαύριο, την Αχαΐα, την Εύβοια, η ανεργία που μαστίζει, ιδιαίτερα, αυτές και άλλες περιοχές, δεν αντιμετωπίζεται με ψευτο-προγράμματα κατάρτισης, χωρίς αντικείμενο.

Το πρόβλημα οξύνεται με το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς και διαιωνίζεται, τονίζοντας ότι οι πολιτικές διαχείρισης του συστήματος έρχονται σε σύγκρουση με την εξασφάλιση του δικαιώματος εργασίας, οδηγώντας ολόκληρες περιοχές σε μαρασμό. Πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, την αξία και τα πλεονεκτήματα της σχεδιοποιημένης, λαϊκής οικονομίας, που μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην ισόμετρη ανάπτυξη της χώρας.

Η κυβέρνηση αντιπαραθέτει τις αποκαλούμενες «ενεργητικές πολιτικές», στα αναγκαία ουσιαστικά μέτρα για την προστασία των ανέργων, τα οποία βαπτίζει «παθητικές πολιτικές».

Το δίλημμα είναι ψεύτικο. Η συνεχής αποδυνάμωση του τομέα της προστασίας των ανέργων είναι η άλλη όψη της πολιτικής, που εξασφαλίζει κονδύλια δισεκατομμυρίων στους βιομήχανους και τους άλλους «χρυσοκάνθαρους», στο όνομα, πάντα, της... απασχόλησης.

Οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές» εφαρμόζονται αρκετά χρόνια. Αφορούν τα διάφορα προγράμματα μερικής, προσωρινής «απασχόλησης», «κατάρτισης», «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», τα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης», που, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την ανεργία, αλλά λειτουργούν ως υποκατάστατο, σε βάρος της πλήρους σταθερής απασχόλησης, είναι φορέας της «μαύρης» - ανασφάλιστης εργασίας, παράγοντας αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και υπονόμευσης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Η ενότητα αυτή συμπυκνώνει τα αποτελέσματα των παραπάνω πολιτικών και αποκαλύπτει τον ταξικό, αντεργατικό τους χαρακτήρα.

Στα ερείπια του δικαιώματος δουλιάς και των εργασιακών κατακτήσεων, προσπαθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να «κτίσει» το περιβόητο «νέο κοινωνικό κράτος», της φιλανθρωπίας!

Αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα επιχειρεί να «νομιμοποιήσει» η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, συμμετέχοντας στο «συναινετικό τραπέζι», που στρώνει μαζί με την κυβέρνηση και τους βιομηχάνους, παίρνοντας όρκους πίστης στη «θεά -εργασιακή ειρήνη». Η πεμπτοφαλαγγίτικη αυτή τακτική πρέπει να λάβει, από τους εργαζόμενους, αποφασιστική απάντηση.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα τραβάει μπροστά. Οργανώνει την πάλη των εργαζομένων, διαθέτει όλες τους τις δυνάμεις για τη μεγάλη επιτυχία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που εξήγγειλε το ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΑΜΕ), αρχίζοντας με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 24 Αυγούστου, ενάντια στο «διάλογο» της απάτης.