Ενας απ' τους βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής είναι «η συγχώνευση, η μεταφορά και η κατάργηση μονάδων ή κλινικών».

Με αυτή την επιλογή η κυβέρνηση - πέρα απ' τις μεγαλοστομίες για καλύτερη οργάνωση των υπηρεσιών - επιχειρεί τη μείωση των δαπανών - την εξοικονόμηση πόρων, όπως τη λέει. Μάλιστα, στο κείμενο με τους άξονες και στο κεφάλαιο για την κάλυψη των δαπανών της διαβόητης μεταρρύθμισης αναφέρεται επί λέξει: «Η κάλυψη των νέων δαπανών θα προκύψει και από τη συγχώνευση και ενιαία επιτελική διοίκηση σε επίπεδο περιφέρειας των υγειονομικών μονάδων και την ενιαία ορθολογική κατανομή υπηρεσιών, ανθρώπινου δυναμικού και υποδομών».

Ετσι, μικρές μονάδες με ουσιαστικό έργο βαφτίζονται άχρηστες και διαγράφονται αντί να υπάρξει μια μελετημένη ανακατανομή - όπου χρειάζεται βέβαια.

Αποκαλυπτικός για τους προσανατολισμούς αυτούς ήταν ο υπουργός Υγείας, Αλ. Παπαδόπουλος, στη συνέντευξή του στα «Νέα» (1.8.2000), όταν ρωτήθηκε για τα νοσοκομεία που δεν εξυπηρετούν πια το σκοπό τους.

Η απάντησή του ήταν η εξής: «Δεν μπορεί, λ.χ., στην Πάτρα να έχουμε δύο μεγάλα νοσοκομεία, τα οποία καλύπτουν τις ανάγκες όχι μόνο της Αχαΐας αλλά της ευρύτερης περιοχής, και ταυτόχρονα να υπάρχουν και τρία μικρά νοσοκομεία, που στην ουσία δεν εξυπηρετούν τίποτε. Τα νοσοκομεία και οι κλίνες δεν είναι εκεί για τους εργαζόμενους, είναι για τον κόσμο».

Ανάμεσα στα τρία μικρά νοσοκομεία της Πάτρας είναι και το Νοσημάτων Θώρακος, που το «οξυγόνο» που προσφέρει στους πνευμονοπαθείς της Δυτικής Ελλάδας είναι ένα τίποτε για τον υπουργό.

Η κατάληξη όμως των συγχωνεύσεων και των μεταφορών δεν κοστίζει μόνο στους ασθενείς αλλά έχει και επιπλέον οικονομική αιμορραγία, όπως αποδεικνύει το κλείσιμο του β΄ συγκροτήματος στη θεσσαλονίκη: Πληρώνουν ενοίκιο για τον κλειστό «Αγιο Παύλο»...