Παρασκευή, 16 Γενάρη 2004. Ακριβώς πριν από τρία χρόνια, ένα παλικάρι μόλις 22 χρονών, ο Γιώργος Αλατζόπουλος, έπεφτε νεκρός, κυριολεκτικά τσακισμένος από ένα φορτηγό με μπάζα. Αφησε την τελευταία του πνοή σε εργοτάξιο, στην οδό Πειραιώς 207, στον Ταύρο, στο κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται το ΣΔΟΕ. Η εκσκαφή έπρεπε να προχωρήσει γρήγορα. Δεν υπήρχε χρόνος και χρήμα ούτε για κουμανταδόρο, ούτε για γιλέκα, ούτε για διαμόρφωση δρόμων. Τα οχήματα μπαινόβγαιναν χωρίς κανέναν έλεγχο, με αποτέλεσμα ο 22χρονος να βρεθεί κάτω από τη ρόδα ενός φορτηγού. Και όπως όλα τα εγκλήματα στους χώρους δουλιάς, έτσι και αυτό η εργοδοσία έσπευσε να το καλύψει.

Εστειλαν τον 22χρονο στο νοσοκομείο και μετά κάλεσαν την Τροχαία - για να καταγραφεί το έγκλημα σαν «τροχαίο» εργατικό. Τοποθέτησαν πάνω από το σημείο του δυστυχήματος ένα μεγάλο γερανό, έκλεισαν το εργοτάξιο και έδιωξαν τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Περίπου 2 ώρες μετά, στο σημείο δεν υπήρχε ψυχή! Η γνωστή κατασκευαστική εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα «ΑΚΤΩΡ», που είχε αναλάβει το έργο και ο εργολάβος της Παπαδόπουλος, στον οποίο εργαζόταν ο 22χρονος, εξαφανίστηκαν, για να συνεχίσουν το έργο τους και πάλι τη Δευτέρα, σαν να μη συνέβη τίποτα.

Το συγκεκριμένο θανατηφόρο «ατύχημα» δεν ήταν ούτε το πρώτο και δυστυχώς ούτε το τελευταίο. Πριν λίγες ημέρες όμως, η μητέρα του Γιώργου μας υπενθύμισε τη μαύρη αυτή επέτειο του παιδιού της. Και μας το θύμισε με μια κραυγή αγανάκτησης, γιατί από εκείνη την ημέρα, εδώ και τρία χρόνια, δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους της ότι έστειλε τον γιο της στη δουλιά και δε γύρισε πίσω. Αρνείται «να τα βρει» με τον οποιοδήποτε. Επιμένει να παλεύει και να απαιτεί δικαίωση για τον αδικοχαμένο Γιώργο και δηλώνει ότι δεν πρόκειται ούτε να κουραστεί, ούτε να υποκύψει. Γιατί δε συμβιβάζεται με το γεγονός ότι δεν έχει πληρώσει κανένας για το χαμό του. Επί τρία χρόνια και μετά από τις μηνύσεις που έχει καταθέσει, δεν έχει γίνει καμία δίκη, ούτε για το αστικό, ούτε για το ποινικό μέρος της υπόθεσης. Και οι υπεύθυνοι συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δουλιά τους.

Η περίπτωση αυτή του 22χρονου Γιώργου, που δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή, δείχνει και πάλι τα ατιμώρητα εγκλήματα του μεγάλου κεφαλαίου. Οπως αυτό της «ΡΙΚΟΜΕΞ», της «ΠΕΤΡΟΛΑ», του «ΤΙΤΑΝ», του «ΣΑΜΙΝΑ» και τόσα άλλα, μικρά και μεγάλα. Επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά ότι όλο το σημερινό σύστημα είναι στην υπηρεσία και μόνο της εργοδοσίας, από τη «γένεση» ακόμα του εγκλήματος. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να συνεχίζει να διασφαλίζει τα κέρδη του, αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους σαν εργαλεία και όχι σαν ανθρώπινες ζωές.

Αυτό το σύστημα οπλίζει το χέρι της εργοδοσίας για την καθημερινή ανθρωποσφαγή στους τόπους δουλιάς. Και θα συνεχίσει να το κάνει, όσο οι εργαζόμενοι δε σηκώνουν κεφάλι, δε συσπειρώνονται για να διεκδικήσουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας της ζωής τους. Είναι ανάγκη να αντιληφθούν ότι για τους νεκρούς εργάτες δεν αρκούν τα κλάματα, την ώρα που στους χώρους εργασίας βρίσκεται σε εξέλιξη κυριολεκτικά ένας πόλεμος. Και στον πόλεμο αυτό τα μόνα όπλα της εργατικής τάξης είναι ο ενωμένος ταξικός αγώνας.