Το «παιδί θαύμα» του ελληνικού κινηματογράφου, μεγάλωσε. Ενηλικιώθηκε. Μέστωσε και εξελίχθηκε σε ώριμο «άντρα - θαύμα». Εναν άντρα που οι αναμνήσεις του είχαν αποκτήσει υπόσταση και αυτονομία. Αναμνήσεις, που ήταν ζωντανές, δηλαδή, ενοχλητικές. Φορτικές. Πίεζαν το κεφάλι και την ψυχή του συγγραφέα να τις απελευθερώσει. Αίτημά τους ήταν, να αναστηθούν, για να ζήσουν ακόμα μια φορά και να βασιλέψουν. Να σβήσουν, να πεθάνουν για δεύτερη φορά. Για πάντα. Ετσι και έγινε.

Το βιβλίο του Γιάννη Καλατζόπουλου «Γιαννάκης το παιδί θαύμα» (Εκδόσεις «Καστανιώτη») κάνει κι αυτό με τη σειρά του το δικό του «θαύμα». Κατορθώνει κάτι σπάνιο. Κυριολεκτικά καθηλώνει από τις πρώτες σελίδες.

Ο συγγραφέας μοιάζει να γνωρίζει καλά τη δουλειά του. Ξέρει να γητεύει, να συναρπάζει, να σοκάρει και να αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη. Οπλο του η γοητεία των διαλεχτών λέξεων. Λέξεις που επιλέχτηκαν προσεκτικά για να σχηματίσουν εικόνες και να αναπλάσουν εποχές, να διανύσουν τεράστιες χρονικές αποστάσεις.

Λέξεις που περιγράφουν απίστευτες καταστάσεις, λέξεις που ζωγραφίζουν χαρακτήρες. Λέξεις, που ανατρέπουν, που περιγελούν, που κατανοούν, που ανασταίνουν το παρελθόν, λέξεις που καταγράφουν με χιούμορ το παρόν και το παρελθόν το παρόν, χωρίς ίχνος πικρίας... Λέξεις τολμηρές, εξαιρετικές, νοσταλγικές, ερωτικές, μαγικές, ποιητικές, ρεαλιστικές, επαναστατικές.

Λέξεις αισθαντικές, σε πολλά σημεία όμως, ιδιαιτέρως εγκεφαλικές. Τέλος, λέξεις που ισορροπούν ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, που ακροβατούν μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας (που ξεπερνά τη φαντασία).

Ο Γιάννης Καλατζόπουλος με εκπληκτική αφηγηματική άνεση ξαναγίνεται το μικρομέγαλο παιδάκι που διασχίζει την Ομόνοια της δεκαετίας του '50, για να καταλήξει στο εστιατόριο «Μέγας Αλέξανδρος». Και με την ίδια άνεση, λίγες σειρές παρακάτω μεταμφιέζεται σε ώριμο άνδρα, με νεανική, σχεδόν παιδική, ψυχή. Τον παρατηρούμε: είναι καθισμένος στο Φλοκαφέ, πλάι σε ένα «μπισκοτάκι», σε μια νέα κοπέλα και προσπαθεί να της μιλήσει τη γλώσσα της. Τα σημερινά, αξιοθρήνητα ελληνικά, με την ελπίδα ίσως να γίνει κατανοητός για να την πείσει για τον έρωτα και για την επανάσταση. Με την ελπίδα να μικρύνει την «απόσταση» που τους χωρίζει...

Μα, τέλος πάντων, τι είναι τελικά αυτό το βιβλίο; Αυτοβιογραφία ή μυθιστόρημα; Ο ίδιος ο συγγραφέας το αποκαλεί μυθ-υστέρημα. Η γράφουσα όμως, επιμένει. Πρόκειται για μυθιστόρημα. Και παρακαλεί να της επιτραπεί να το θεωρεί και να το αποκαλεί έτσι. Δεν αγνοεί, φυσικά, τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχει. Αντιθέτως, γνωρίζει πολύ καλά, πώς αυτά είναι τα μοναδικά «οικοδομικά υλικά», η «πρώτη ύλη» του κάθε συγγραφέα.

Πώς να το κάνουμε; Χωρίς να ανακατέψουμε αναμνήσεις, στάχτες, χαλάσματα, εμμονές, σφάλματα, έρωτες, όνειρα, οράματα, ιδέες, χωρίς να κολλήσουμε τα δυο κιτρινισμένα κομμάτια της ίδιας «φωτογραφίας», τότε, πώς και με τι θα χτίσουμε το οικοδόμημά μας; Με δανεικά; Με πλαστικά υλικά μιας χρήσεως; Γίνεται; Δε γίνεται.

Αλλωστε, η δομή, η πλοκή, η αρχιτεκτονική, η εκτέλεση, οι υποψίες, οι αγωνίες, οι εναλλαγές, οι ανατροπές, το απροσδόκητο τέλος... μετά το τέλος, το αβίαστο πέρασμα από τη φαντασία στην πραγματικότητα μιλούν από μόνα τους.

Συνηγορούν και υποστηρίζουν την άποψή μου. Πώς το βιβλίο «Γιαννάκης, το παιδί θαύμα» είναι μια καθαρά ποιοτική μυθιστορία! Μυθιστορία που αποπνέει νοσταλγία, που μοσχοβολά έρωτα και επανάσταση.