Η καρκινογόνα καύση των σύμμεικτων απορριμμάτων αναφέρεται όλο και περισσότερο ως η ενδεδειγμένη ...«λύση» για το οξυμένο πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Ποιες είναι όμως οι αρνητικές επιπτώσεις της συγκεκριμένης μεθόδου; Σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες, τα κυριότερα αποτελέσματα είναι:

• Εκπομπές ιδιαίτερα επικίνδυνων αερίων ρύπων (διοξίνες, επικίνδυνα μικροσωματίδια επιβαρυμένα με βαρέα μέταλλα). Σύμφωνα με μελέτες, έχει αποδειχθεί ότι μόλις 1 τρισεκατομμυριοστό του γραμμαρίου διοξίνης σε ένα κυβικό μέτρο αέρα, μπορεί να προκαλέσει καρκινογενέσεις.
• Παραγωγή «ειδικών» και επικίνδυνων στερεών, καθώς και τοξικών υγρών αποβλήτων.
• Αυξημένη συμβολή στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
• Αντικίνητρο για την ανακύκλωση.
• Εξαιρετικά υψηλό κόστος κατασκευής και λειτουργίας, με το οποίο επιβαρύνονται απ' ευθείας οι δημότες, δηλαδή ο εργαζόμενος λαός.

Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον ίδιο τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιά, η μέθοδος της καύσης είναι πανάκριβη. Κοστίζει 150 ευρώ τον τόνο, όταν ο ΧΥΤΑ στοιχίζει 50 ευρώ και η μέθοδος της παραγωγής κομπόστ και στη συνέχεια της υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων 80 ευρώ...

Ολοι τους (κυβέρνηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, ΚΕΔΚΕ, ΤΕΔΚΝΑ) συχνά αναφέρονται στην καύση ως «νέα τεχνολογία». Πόσο «νέα», όμως, είναι αυτή; Πού αλλού έχει εφαρμοστεί; Ποια είναι τα αποτελέσματα;

Το ΤΕΕ, το 1985, διαπίστωνε σε μελέτη του, αναφερόμενη στην πυρόλυση: «Παρά την εντατική έρευνα στον τομέα, η μέθοδος δεν έχει δώσει αρκετά ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Η μόνη εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας λειτουργεί από το 1983 στην Ιαπωνία» (σ.σ.: και αυτή έχει κλείσει προ πολλού).

Το 1993, ειδικός ερευνητής, σημείωνε σε βιβλίο του για τις ΗΠΑ: «Μόνο ένα κανονικού μεγέθους σύστημα πυρόλυσης δημοτικών στερεών αποβλήτων έχει κατασκευαστεί στις ΗΠΑ... Δεν πέτυχε τους αρχικούς του στόχους (παραγωγή υγρού καυσίμου προς πώληση) και έκλεισε ύστερα από δύο, μόλις, χρόνια λειτουργίας» (G. Tchobanoglous, «Ολοκληρωμένη διαχείριση στερεών αποβλήτων»).

Οσο για την καύση, η «ηλικία» της μεθόδου έχει κλείσει τον αιώνα! Τόσο «σύγχρονες» είναι οι τεχνολογίες αυτές.

Η «Πράσινη Βίβλος» ομολογούσε: «Η συμβολή των αποτεφρωτών (απορριμμάτων) στις συνολικές εκπομπές διοξίνων στην Κοινότητα ανήλθε περίπου 40% κατά την περίοδο 1993-1995».

Τι έγινε όμως στις χώρες που άρχισε να εφαρμόζεται η καύση των απορριμμάτων; Αναλυτικά:

• Μ. Βρετανία: από 11% το 1983, σε 7,5% το 1999.
• Ιταλία: από 34% το '83, σε 5,5% το '99.
• Γαλλία: από 42% το '83, σε 38,5% το '99.
• Αυστρία: από 16% το '83, σε 11,5% το '99.
• Δανία: από 70% το '83, σε 52% το '99.