Αρμόδιοι, βέβαια, να μιλήσουν για τις κινητοποιήσεις τους είναι πρώτα - πρώτα οι ίδιοι οι φοιτητές, οι οποίοι μάς δείχνουν πλέον καθημερινά ότι αποτελούν ένα ζωντανό κομμάτι του ελληνικού λαού, ότι συνειδητοποιούν πως θα είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι και γι' αυτό αγωνίζονται μαζί με τους τωρινούς, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις λογής - λογής αντιεκπαιδευτικές και αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις». Τούτο το σημείωμα γράφτηκε, λοιπόν, ως ένας χαιρετισμός σ' αυτούς που βρίσκονται τώρα στην πρώτη γραμμή του κοινού αγώνα και όχι σαν μια προσπάθεια υποκατάστασής τους. Γράφτηκε δε και με την ελπίδα ότι όλο και περισσότεροι συνάδελφοι καθηγητές θα πλαισιώσουν αυτόν τον αγώνα...

Μετά την πρωτόγνωρη, για τα τελευταία χρόνια, άνοδο του πανεπιστημιακού κινήματος την περασμένη άνοιξη, μετά τις μεγάλες απεργίες των δασκάλων και εκείνες των καθηγητών το περασμένο φθινόπωρο, οι φοιτητές κλιμακώνουν λοιπόν τις κινητοποιήσεις τους. Γιατί; Μήπως επειδή είναι ανεύθυνοι και παράλογοι; Αυτό τουλάχιστον δηλώνουν ή υπονοούν κάποιοι πρόθυμοι συμβουλάτορές τους (υπουργοί, πρυτάνεις, κλπ.) καθώς και οι ποικίλοι «πολλαπλασιαστές» της αντικινηματικής προπαγάνδας. Εμφανίζονται σαν «φίλοι» και, εντελώς «φιλικά», τονίζουν στους φοιτητές τις «ζημιές» που θα υποστούν αν συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, αν δεν επανέλθουν στην τάξη και τη φρονιμάδα: Θα χάσουν ώρες μαθημάτων και εργαστηρίων, εξεταστικές περιόδους κ.ο.κ., με αποτέλεσμα να παρατείνεται η διάρκεια των σπουδών τους και να μεγαλώνει η οικονομική επιβάρυνση των οικογενειών τους... Αλλά αυτοί οι συμβουλάτορες δεν αρκούνται να επισείουν τις πιθανές «ζημιές». Φροντίζουν και να τις επιβάλλουν στους φοιτητές, αρνούμενοι την παράταση του εξαμηνιαίου προγράμματος για την απαραίτητη ολοκλήρωση των μαθημάτων, αρνούμενοι τη χρονική διευθέτηση της εξεταστικής περιόδου και άλλα σχετικά...

Γνωρίζουν, λοιπόν, οι φοιτητές τον κίνδυνο που διατρέχουν. Τον γνωρίζουν και, παρά τις «συμβουλές», τον αποδέχονται. Για δύο λόγους: Πρώτον, διότι θέλουν να υπερασπίσουν το δημόσιο συμφέρον, τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, αψηφώντας το όποιο προσωπικό κόστος. Δεύτερον, διότι σκέφτονται το καλώς εννοούμενο μακροπρόθεσμο συμφέρον τους, ως αυριανών πτυχιούχων και εργαζομένων. Διαβλέπουν ότι οι επαπειλούμενες μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος αποτελούν προανάκρουσμα και μέρος ευρύτερων και δυσμενέστερων αλλαγών, που στοχεύουν στην κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών, της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης. Διαβλέπουν ότι οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες πάνε να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις, στοχεύουν επίσης να μετατρέψουν τις επιχειρήσεις (και τα πανεπιστήμια) σε αναρίθμητα Γκουαντάναμο, στοχεύουν τελικά να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε άβουλα ή στυγνά ρομποτάκια και τη ζωή σε ένα διαρκές κάτεργο...

Αυτές ακριβώς τις επαπειλούμενες «διά βίου» ζημιές βάζουν οι φοιτητές μπροστά στο χάσιμο, μέσα στον αγώνα, μιας εξεταστικής περιόδου ή ενός εξαμήνου. Βεβαίως, το χάσιμο είναι χάσιμο και οι κινητοποιήσεις πρέπει να περιλαμβάνουν τη σαφή διεκδίκηση: Να μη χαθεί κανένα μάθημα, καμιά εξεταστική, κανένα εξάμηνο. Ομως, απέναντι στην ιδιοτέλεια και την αναλγησία των ιθυνόντων (νυν ή πρώην ή επίδοξων πρωθυπουργών, υπουργών, κάποιων πρυτάνεων και πρωτίστως των κεφαλαιοκρατών), επείγει ο αγώνας, η αντίσταση. Για να αποτραπούν τα χειρότερα. Αλλά και για να γίνει μια νέα αρχή στους αγώνες για καλύτερο μέλλον. Για έναν κόσμο δίκαιο, ειρηνικό, ανθρώπινο... με μια λέξη: Σοσιαλιστικό. Που θα έρθει κάποτε, αργά ή γρήγορα. Ισως αργά και βασανιστικά, αν τώρα κερδίσουν εύκολα τη μάχη οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, δηλαδή εκείνοι που θέλουν να μας γυρίσουν στον εργασιακό και εκπαιδευτικό Μεσαίωνα... Αντιθέτως, θα έρθει πιο γρήγορα αυτός ο νέος κόσμος, αν κερδίσουν τούτη τη μάχη οι δυνάμεις που αντιπαλεύουν την οπισθοδρόμηση. Θα έρθει οπωσδήποτε, ακόμα και αν η οπισθοδρόμηση «νικήσει» τώρα χάρη στην υπεροπλία των ιθυνόντων και των λοιπών υποστηριχτών της. Σημασία έχει οι δυνάμεις της αντίστασης (και της αυριανής αντεπίθεσης) να δίνουν τούτη τη μάχη αποφασιστικά και θαρραλέα. Ετσι ώστε, ακόμα κι αν ψηφίσει η Βουλή την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το νέο νόμο - πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση, η νίκη των εν λόγω ιθυνόντων να είναι «πύρρειος νίκη», δηλαδή κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που προσδοκούσαν... Τι προσδοκούσαν; Να περάσουν τις συνταγματικές αναθεωρήσεις και τους νέους νόμους σαν να ήταν μεγάλα κατορθώματα, «μη κερδοσκοπικά», ωφέλιμα για τους πάντες, δηλαδή συγκαλύπτοντας τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα. Προσδοκούσαν να τα περάσουν με το λαό «στη γωνία», απαθή και άβουλο, ώστε να λένε μετέπειτα πως έπραξαν σύμφωνα με την «εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση» και να προχωρήσουν σε νέες αντιλαϊκές «καινοτομίες»... Τώρα, όμως, ο λαός κινητοποιείται. Οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, όλοι οι εργαζόμενοι απαιτούν: Παιδεία πραγματικά δημόσια και δωρεάν. Και εφόσον ο λαός κινητοποιείται, η ελπίδα μένει ζωντανή: ΟΧΙ, οι δούρειοι ίπποι των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, οι έμποροι της γνώσης και οι νόμοι τους ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!