Τρίτη 27 Φλεβάρη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 32
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Εχουμε χρέος

Θυμάμαι, σα να 'ταν χτες, κάποια συννεφιασμένα απογεύματα του χειμώνα, τέλη της δεκαετίας του '60, συνεπιβάτης στο τρίτροχο φουρκόνι του πατέρα μου, να τον συντροφεύω στη διανομή καυσόξυλων, ανθρακίτη και κοκ, στις αραιοκατοικημένες τότε συνοικίες των πυκνοκατοικημένων σήμερα νοτίων προαστίων της Αττικής.

Χρόνια δύσκολα, φτωχά, με την αγωνία του μεροκάματου καθημερινό συνοδοιπόρο στη δύσκολη και κακοτράχαλη ανηφόρα της ζωής, στην οποία αγκομαχώντας κι εμείς προσπαθούσαμε να πορευτούμε, στα ελάχιστα αρκούμενοι και τα στοιχειώδη ονειρευόμενοι, ζεσταίνοντας τα χέρια μας και τις καρδιές μας τις βραδιές, καθισμένοι γύρω από το μαγκάλι, που έκαιγε ακατάπαυτα στο νοτισμένο από την υγρασία φτωχόσπιτό μας.

Στα χρόνια εκείνα, η φτώχεια ήταν κάτι που το συναντούσες πιο εύκολα από ένα αυτοκίνητο. Το ίδιο ευκολοθώρητες ήταν και οι τρίτροχες μοτοσικλέτες με το καλάθι στο πλάι, το κύριο ως όχημα τότε μεταφορικό μέσο εντός του αναπτυσσόμενου άστεως. Τα τρίκυκλα όπως συνήθιζαν να αποκαλούν οι περισσότεροι. Σ' ένα τέτοιο τρίκυκλο, λοιπόν, βρισκόμουν ενίοτε νήπιο και εγώ, αποκομίζοντας ασυναίσθητα ασφαλώς, παντοτινές εικόνες και μνήμες, άσβηστες, δίπλα στο βιοπαλαιστή πατέρα μου, που αντικρίζοντας με εμφανή πικρία τον τοποτηρητή ασφαλίτη της γειτονιάς συνήθιζε να μου λέει με νόημα πως, «πρέπει να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο».

Γενάρης 2007: Ολοκληρώθηκε στις 21 του μήνα άλλο ένα ράλι Ντακάρ, μετά τη δεκαπενθήμερη πορεία του, αρχομένη στη Λισαβόνα και περατωθείσα στην ομώνυμη πρωτεύουσα της Σενεγάλης. Αυτοκίνητα και μηχανές, οδηγοί και μοτοσικλετιστές, διαπερνώντας μεταξύ άλλων και τις ερημικές εκτάσεις της Μαυριτανίας, κατευθύνονταν προς το τέρμα, σ' έναν αγώνα πνιγμένο στον κονιορτό και τον κίνδυνο.

Τα ράλι μοιάζουν με τους πολέμους. Υπάρχουν συχνά απώλειες «πολεμιστών» (και φέτος υπήρξε μία), ενώ τελευταία συναντάμε σε αυτά και παράπλευρες απώλειες. Μια τέτοια σημάδεψε τον περσινό αγώνα, όπου ένα μικρό αγόρι χτυπήθηκε θανάσιμα από το αυτοκίνητο του Λετονού Μαρίς Σαουκάνς, κατά τη διάρκεια της 13ηςειδικής διαδρομής. Στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, καθημερινά, μικρά παιδιά χάνουν τη ζωή τους που δυστυχώς ούτε είχαν ούτε θα 'χουν ...την ευκαιρία να ασχοληθούν με ένα ράλι, πέφτοντας ανυπεράσπιστα θύματα ενός άλλου «αγώνα», δίχως τέλος, και με αμέτρητο φόρο αίματος, ενάντια στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών.

Θυμάμαι, σα να 'ταν χτες, κάποια συννεφιασμένα απογεύματα του χειμώνα, τέλη της δεκαετίας του '60. Ποτάμι ανεπίστρεφο τα χρόνια, συμπαρέσυρε στο πέρασμά του τα πάντα, πήρε παντοτινά μαζί του πρόσωπα αγαπημένα, μαζί τους και το βιοπαλαιστή πατέρα μου. Τα λόγια του ωστόσο, τα διδάγματά του, συχνά γυρίζουν στο μυαλό μου, θαρρώ δε πως τα ακούω αναλλοίωτα, ενώ απόηχος μερικές φορές έρχεται στ' αυτιά μου το μουγκρητό της μηχανής από το τρίκυκλο φουρκόνι, που αγκομαχούσε ν' ανεβεί τις χωμάτινες ανηφοριές, στις φτωχογειτονιές μιας άλλης εποχής.

Τα θυμάμαι όλα αυτά και τα αντιπαραβάλλω με την αγωνία κάποιων ματαιόδοξων μοτοσικλετιστών, που αρειμανίως στα 2007 κυνηγούσαν το τίποτα ...στο ράλι της ερήμου, στο Ντακάρ, τρέχοντας χιλιόμετρα πάνω σε θίνες άμμου, την ανία τους ίσως σκοτώνοντας, με τις ευγενικές χορηγίες των πολυεθνικών και των πετρελαιάδων... Των ίδιων πετρελαιάδων που λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα, στον ίδιο παράλληλο του χάρτη, στο γειτονικό Σουδάν, αιματοκυλούν μια φτωχή χώρα, οδηγώντας στην προσφυγιά χιλιάδες ανθρώπους, μετερχόμενοι υπό τη σκέπη των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, το ρόλο του νταβατζή και του γκάνγκστερ. Εχουμε χρέος να παλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο.


Μανώλης ΝΤΟΥΡΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ