Το εκπληκτικό όσον αφορά στην τρέχουσα συζήτηση για την αποστολή ενισχύσεων στο Ιράκ από την κυβέρνηση Μπους είναι ότι από την «εξίσωση» λείπουν 100.000 άνδρες: Ο αριθμός των δυνάμεων των ΗΠΑ στο Ιράκ δεν είναι 140.000, αλλά μάλλον 240.000. Αυτοί που κάνουν τη διαφορά είναι οι μισθοφόροι, γνωστοί στις μέρες μας ως «συμβασιούχοι».

Μετά τον ίδιο τον αμερικανικό στρατό, είναι μακράν η δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στη χώρα. Αλλά ουδείς μοιάζει να είναι βέβαιος για το πόσοι είναι, αφού δεν αναφέρονται σε κανέναν. Μόλις πρόσφατα, η Κεντρική Διοίκηση άρχισε να καταμετρά τους πολίτες που λαμβάνουν μέρος στις μάχες, σε μια προσπάθεια να ελέγξει κάπως την κατάσταση.

Οι «συμβασιούχοι» είναι Αμερικανοί, Νοτιοαφρικανοί, Βρετανοί, Ιρακινοί και άλλοι. Πολλοί είναι βετεράνοι του αμερικανικού και άλλων στρατών και μυστικών υπηρεσιών, που βρίσκονται σήμερα στο Ιράκ (και στο Αφγανιστάν, και σε άλλες χώρες) όπου εκτελούν καθήκοντα που συνήθως επωμιζόταν ο στρατός των ΗΠΑ, αλλά για τα διπλάσια ή τα τριπλάσια χρήματα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των φονιάδων της Blackwater, που είχε άμεση σύμβαση με την κυβέρνηση Μπους, και είχε αναλάβει το 2004 τη φύλαξη του Αμερικανού πρέσβη - τοποτηρητή Π. Μπρέμερ.

Οι μισθοφόροι αυτοί «εργάζονται» επίσης ως ανακριτές και μεταφραστές σε αμερικανικές φυλακές, σωματοφύλακες για κορυφαίους Αμερικανούς και Ιρακινούς αξιωματούχους, εκπαιδευτές του ιρακινού (δοσιλογικού) στρατού και της αστυνομίας, και μηχανικοί που ανεγείρουν τεράστιες νέες βάσεις των ΗΠΑ. Συχνά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των μετώπων των μαχών. Είναι επιβεβαιωμένο ότι τουλάχιστον 650 εξ αυτών έχουν σκοτωθεί στο Ιράκ από το 2003, όταν άρχισε η αμερικανική εισβολή.

Τα κονδύλια για την πρόσληψη των μισθοφόρων καταβάλλονται, τελικά, από την κυβέρνηση των ΗΠΑ -- ή προστίθενται, ως τεράστιο «κόστος ασφαλείας», στις δαπάνες αμερικανικών και άλλων ξένων εταιρειών. Παρ' όλ' αυτά, η Κεντρική Διοίκηση δε διαθέτει πλήρη στοιχεία για το ποιοι είναι και τι κάνουν οι μισθοφόροι. Ο συνολικός αριθμός ίσως ξεπερνά στην πραγματικότητα κατά πολύ τους 100.000.

Ακόμα λιγότερα για τη δράση των μισθοφόρων εμφανίζεται να γνωρίζει το Κογκρέσο των ΗΠΑ. Κι όμως, οι μισθοφόροι έχουν δικά τους ελικόπτερα, δικά τους Χάμβι, παρόμοιο ιματισμό, ακόμη και παρόμοιες συμπεριφορές με τους Αμερικανούς στρατιώτες.

«Χρειάζεται μεγάλη επαγρύπνηση από κάθε στρατιωτικό διοικητή, προκειμένου να διασφαλίσει ότι οι μισθοφόροι υπακούουν στους κανόνες» του πολέμου, είχε δηλώσει ο στρατηγός ε.α. Γουίλιαμ Νας στην Ουάσινγκτον Ποστ. «Αν προσπαθείς να κερδίσεις τα μυαλά και τις καρδιές του τοπικού πληθυσμού και κάθε συμβασιούχος τρέχει με 180 στις πόλεις και πατάει παιδιά, αυτό είναι κάτι που δε βοηθά και πολύ την εικόνα του αμερικανικού στρατού», σχολιάζει ο απόστρατος στρατηγός. «Οι Ιρακινοί δε διαχωρίζουν τον συμβασιούχο από το στρατιώτη», προσθέτει. Φυσικά: Και οι δύο ανήκουν στις δυνάμεις κατοχής. Εξ άλλου, σε ποιον δίνουν λόγο οι μισθοφόροι; Στα αφεντικά τους; Στον αξιωματούχο που έχουν αναλάβει να φρουρούν;

Σε ένα πρόσφατο περιστατικό, ο πρώην υπουργός Ηλεκτρισμού του Ιράκ, ο οποίος είχε συλληφθεί για υπόθεση διαφθοράς, απέδρασε μέρα μεσημέρι από τη σιδερόφρακτη Πράσινη Ζώνη. Ιρακινοί αξιωματούχοι είπαν ότι τον έβγαλαν από το κρατητήριο μισθοφόροι που είχε προσλάβει όταν ήταν υπουργός. Ποιος θα κρίνει τους μισθοφόρους όταν διαπράττουν αδικήματα; Ποιος θα τους δικάσει; Υποχρεούνται να συμμορφώνονται προς τη συνθήκη της Γενεύης; Ή τους όρους που θέτει ο Τζορτζ Μπους; Σύμφωνα με την εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς, για παράδειγμα, πάνω από 20 συμβασιούχοι που εργάζονταν στην Αμπού Γκράιμπ κατηγορήθηκαν για βασανισμούς κρατουμένων, αλλά ουδείς οδηγήθηκε σε δίκη.

Μία υπόθεση ακόμη αναφορικά με το ρόλο των «μισθοφόρων» ότι ενώπιον του ιδιότυπου πολέμου στο Κογκρέσο μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών, δεν αποκλείεται πέραν των επίσημων ενισχύσεων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ να επιλέξει να αναθέσει την «πύκνωση» των γραμμών των δυνάμεων κατοχής, προσλαμβάνοντας κι άλλους μισθοφόρους, 10.000 έως 20.000 κατά εκτιμήσεις, χωρίς το Κογκρέσο και ο Τύπος να το μάθουν.

Πάντως, κάτι που έμαθε ο Τύπος πρόσφατα είναι ότι τουλάχιστον σε επίπεδο αριθμών ο αριθμός των «αλλοδαπών» μισθοφόρων είναι από 30 έως 50 χιλιάδες άνδρες που «στρατολογήθηκαν από ολόκληρο τον κόσμο, προκειμένου να ασκήσουν τα επικίνδυνα καθήκοντα της ασφάλειας στο Ιράκ» όπως τουλάχιστον δήλωσε ο Ισπανός Χοσέ Λουίς Γκόμες ντελ Πράδο, μέλος ειδικής επιτροπής εργασίας του ΟΗΕ που έχει επιφορτιστεί με το φάκελο των μισθοφόρων.

Η πλειοψηφία των μισθοφόρων στρατολογείται στις φτωχές χώρες, κυρίως στη Λατινική Αμερική, όπου οι εταιρείες ασφάλειας επωφελούνται από την ύπαρξη πολλών παράνομων μεταναστών ή καλύτερα από παροπλισμένα μέλη ακροδεξιών μελών των ταγμάτων θανάτου, όπως στο Περού, στη Χιλή, στην Κολομβία, στην Ονδούρα και τον Ισημερινό ή ακόμη και απόστρατοι και πρώην μέλη των επίσημων Ενόπλων Δυνάμεων με ποινικά μητρώα πλούσια όσον αφορά στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις δολοφονίες αγωνιστών κατά τη διάρκεια των διαφόρων δικτατοριών στη Λατινική Αμερική.

Οι Λατινοαμερικανοί προτιμώνται λόγω «τεχνογνωσίας»... Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατες καταγγελίες που γίνονται στο πλαίσιο των ερευνών και της απόδοσης δικαιοσύνης στα θύματα των δικτατοριών που οι μάρτυρες κάνουν λόγο για βασανιστήρια εφάμιλλα με αυτά που ελάμβαναν χώρα στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ τη διαβόητη πλέον φυλακή της Βαγδάτης. «Στο νου μου ήρθαν τα δικά μου βασανιστήρια όταν είδα την εικόνα του κρεμασμένου ανθρώπου με την κουκούλα στο κεφάλι» θα δηλώσει ο Κάρλος Μαουρίτσιο από το Ελ Σαλβαδόρ που βασανίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφύλιου για να καταλήξει: «Αυτά που συνέβαιναν στο Αμπού Γκράιμπ ήταν μέσα στο εγχειρίδιο των Αμερικανών προς τους βασανιστές μας»...

Δεν είναι όμως μόνο οι Λατινοαμερικανοί, αλλά και άλλοι με «ανάλογη τεχνογνωσία». Αλλά και άλλοι όπως οι μισθοφόροι της εταιρείας Erinys με έδρα τη Μεγάλη Βρετανία. Νοτιοαφρικανικής καταγωγής δύο εξέχοντα «στελέχη της» - από το σύνολο 1.500 Νοτιοαφρικανών - που σκοτώθηκαν σε επίθεση στο Ιράκ, οι Φρανκ Στράιντομ και Ντέον Γκάους. Ο Στράιντομ επί χρόνια μέλος της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Κεβέτ» - λοστάρι στα αφρικάνερ. Οργάνωσης που πλήρωνε όσους τους πήγαιναν σορούς μαύρων που μάχονταν για ελευθερία και ισότητα και τρομοκρατούσε τους μαύρους στη Ναμίμπια για διάστημα μεγαλύτερο από μία δεκαετία. Εκατοντάδες φόνοι αποδίδονται στα μέλη της.

Το παρελθόν του Γκάους είναι ακόμη πιο διαβόητο. Πρώην αξιωματούχος της αστυνομίας της Νοτίου Αφρικής, ο Γκάους εντάχθηκε στο τάγμα θανάτου «Φλακπλας» που κατατρομοκρατούσε και δολοφονούσε το μαύρο πληθυσμό κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ. Η δράση της οργάνωσης ήρθε στο φως μόνο μετά τη σύσταση της επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης της Νοτίου Αφρικής όταν ο συνταγματάρχης Γιουτζίν ντε Κοκ πρώην ηγετικό στέλεχος των ταγμάτων θανάτου που διοικούσε τον Γκάους υπέβαλε αίτηση αμνηστίας. Ο Γκάους είχε την επιλογή να μεταμελήσει ομολογώντας είτε να δικαστεί για διάφορα εγκλήματα. Επέλεξε την αμνηστία, ομολογώντας στην αίτησή του ότι δολοφόνησε δεκαπέντε μαύρους και συμμετείχε στη ρίψη εμπρηστικών βομβών στα σπίτια «μεταξύ 40 και 60 πολέμιων του απαρτχάιντ.