Σε έναν μαραθώνιο επαφών με ευρωπαϊκές ηγεσίες έχει αποδυθεί ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος, τις τελευταίες μέρες. Σύμφωνα και με πολλούς συνεργάτες του, ο Μαχμούντ Αμπάς δε φιλοδοξεί να πετύχει κάποια ριζική αλλαγή στη στάση τους έναντι της σχηματιζόμενης νέας παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Στόχος του φαίνεται να είναι να καταφέρει να κρατηθεί, όπως χαρακτηριστικά λεγόταν, «μια πόρτα ανοιχτή» έναντι αυτής της κυβέρνησης, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για πιθανή χαλάρωση των οικονομικών κυρώσεων σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Ανάλογο στόχο με τις επισκέψεις Αμπάς σε Λονδίνο, Βερολίνο και Παρίσι, έχουν και οι επαφές του πολιτικού ηγέτη της «Χαμάς» σε αραβικές πρωτεύουσες, και εντός της βδομάδας, στη Μόσχα. Εντούτοις, οι προοπτικές δεν είναι ευοίωνες.

Οπως εκτιμούσαν πολλοί αναλυτές, με εξαίρεση ορισμένες αραβικές ηγεσίες και τη Μόσχα που έχει, ανοιχτά, ταχθεί υπέρ της άρσης των οικονομικών κυρώσεων, οι υπόλοιποι συνομιλητές των Παλαιστίνιων ηγετών δε δείχνουν διατεθειμένοι να επανεξετάσουν τη στάση που τηρούν μέχρι σήμερα. Ακόμη, όμως, και όσοι δείχνουν διάθεση να «ακούσουν», περισσότερο φαίνονται να το πράττουν προκειμένου να προωθήσουν δικά τους συμφέροντα υιοθετώντας «καλύτερο προσωπείο» απέναντι στους Παλαιστίνιους, καθώς είναι γνωστό σε όλους ότι το ζήτημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και επηρεάζει σοβαρά την αραβική κοινή γνώμη. Ισως, σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να υπενθυμιστεί η πρόσφατη περιοδεία του Ρώσου Προέδρου στις αραβικές χώρες, όπου, εκτός από διπλωματικές και οικονομικές στενότερες σχέσεις, πούλησε οπλικά συστήματα και προώθησε την ιδέα δημιουργίας ενός καρτέλ των χωρών που παράγουν φυσικό αέριο.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο παλαιστινιακός λαός διανύει μία από τις κρισιμότερες φάσεις στην ιστορία του αγώνα του για ελευθερία και ανεξαρτησία. Είναι, επίσης, ξεκάθαρο ότι οι, επί δεκαετίες, πιέσεις, απογοητεύσεις, ματαιώσεις, σε συνδυασμό με την ολοένα και αθλιότερη οικονομική κατάσταση, έχουν καλλιεργήσει το έδαφος για την ανάδειξη εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, σε βαθμό επικίνδυνο για την ίδια την ενότητα του παλαιστινιακού λαού.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ηγεσίες των παλαιστινιακών οργανώσεων που έχουν εμπλακεί σε αυτή τη διαμάχη είναι άμοιρες ευθυνών, είναι, σίγουρα, πασιφανές ποιος είναι πολύ ευχαριστημένος από τη διαμορφωθείσα κατάσταση. Μια κατάσταση, την οποία, όχι μόνο επιδίωξε να δημιουργήσει επί χρόνια, αλλά και σήμερα αξιοποιεί ως ένα ακόμη πρόσχημα, προκειμένου να μην τεθεί το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις: Οι ισραηλινές ηγεσίες.

Και στο πλευρό τους, για μια ακόμη φορά, βρίσκονται οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ως συνήθως, που επίσης αξιοποιούν το Ισραήλ (έστω και αν αναζητούν και νέους συμμάχους μετά την αποτυχημένη ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο το καλοκαίρι που όξυνε περαιτέρω τα πνεύματα στην εύφλεκτη περιοχή, προκαλώντας μεγαλύτερο πονοκέφαλο στην Ουάσιγκτον) ως γενικό χωροφύλακα. Η αμερικανική ηγεσία σαφώς και δεν ένιωσε ξαφνικό πόνο για το αδιέξοδο της «ισραηλινο-παλαιστινιακής ειρηνευτικής διαδικασίας».

Συνειδητοποίησε, όμως προφανώς, ότι η εικόνα της στην περιοχή και στην τοπική κοινή γνώμη θα βελτιωνόταν κάπως (μετά την αμαύρωση που έχει υποστεί από τις εξελίξεις στο κατεχόμενο Ιράκ), αν δημιουργούσε την εντύπωση ότι «αναλαμβάνει έστω κάποιες πρωτοβουλίες» για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Σε αυτό το σκεπτικό θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη και το ότι η Ουάσιγκτον θέλει να καταστήσει σαφές πως δεν ενδιαφέρεται να συνταχθεί με το ένα ή το άλλο μουσουλμανικό δόγμα.

Στην κατοχή του Ιράκ έχει συμμαχήσει με σιίτες και αυτό προκαλεί μεγάλη δυσαρέσκεια σε καλούς της συμμάχους, όπως οι σουνιτικές Ιορδανία - Αίγυπτος ή η ουαχαμπιτική Σαουδική Αραβία, την οποία προσπαθεί να κατευνάσει αξιοποιώντας τις, φίλα προσκείμενες σε αυτήν, σουνιτικές δυνάμεις στο Λίβανο. Βέβαια, με τη σουνιτική «Χαμάς» δεν μπορεί να «συνταχθεί», αλλά δείχνοντας να αναμειγνύεται εκ νέου στην «ειρηνευτική διαδικασία» επιδιώκει, εκτός των άλλων, να «πείσει» για την ουδετερότητά της, ως προς το θρησκευτικό κομμάτι.

Η ουσία, βέβαια, είναι ότι οι ΗΠΑ, διά μέσου της υπουργού Εξωτερικών τους, δεν κόμισαν τίποτε νεότερο. Οσο και αν προσπάθησε η Κοντολίζα Ράις να δώσει την εικόνα μιας «αναθέρμανσης» του ισραηλινο-παλαιστινιακού διαλόγου, ήταν ξεκάθαρο ότι η τριμερής πολυσυζητημένη συνάντησή της με τους Αμπάς και Ολμέρτ (την περασμένη Δευτέρα) κατέληξε σε πλήρες αδιέξοδο. Και αυτό ήταν αναμενόμενο.

Για μια ακόμη φορά, οι ΗΠΑ και κατ' επέκταση η ΕΕ έχουν υιοθετήσει τις ισραηλινές θέσεις, προβάλλοντάς τες ως προϋποθέσεις στην παλαιστινιακή πλευρά, που καλείται να δώσει εγγυήσεις και να δεσμευτεί απέναντι στον θύτη της, προκειμένου αυτός «να εξετάσει αν θα συζητήσει» για ζητήματα που έχουν ξεκάθαρα αντιμετωπιστεί από τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ και αποσαφηνίζονται από το διεθνές δίκαιο. Καλείται η όποια παλαιστινιακή ηγεσία να αναγνωρίσει το Ισραήλ (κάτι που ακούγεται λογικό ως αίτημα), να αναγνωρίσει τις προηγούμενες συμφωνίες (στις οποίες η ισραηλινή πλευρά δε δεσμευόταν για απολύτως τίποτε, παρά μόνο για αέναους κύκλους διαπραγματεύσεων όποτε η ίδια έκρινε ότι μπορούν να διεξαχθούν) και να αποκηρύξει τη χρήση βίας.

Ολα αυτά, τη στιγμή που ο ισραηλινός κατοχικός στρατός βρίσκεται στα παλαιστινιακά εδάφη, ο παλαιστινιακός λαός παραμένει αποκλεισμένος σε μια τεράστια φυλακή, το διαχωριστικό τείχος ανεγείρεται, οι εποικισμοί διογκώνονται και η ισραηλινή πλευρά διατηρεί το «δικαίωμα να πραγματοποιεί πλήγματα όταν κρίνει ότι απειλείται». Καλείται, λοιπόν, το θύμα να δεσμευτεί ότι δε θα αντιδράσει στο θύτη.

Υπό αυτό το πρίσμα και με δεδομένο ότι ουδείς δείχνει να έχει την πολιτική βούληση να θέσει, όντως, τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση (αφού όλοι διαπραγματεύονται με γνώμονα την προώθηση των δικών τους συμφερόντων), το άμεσο μέλλον διαγράφεται μάλλον σκοτεινό για την παλαιστινιακή υπόθεση. Καμία ουσιαστική πρόοδος δεν μπορεί να έρθει μέσα από διαπραγματεύσεις και επαφές σαν αυτές που επιδιώκει η Κοντολίζα Ράις. Αυτές είναι σίγουρο ότι σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν σε μια βιώσιμη και μόνιμη λύση του παλαιστινιακού ζητήματος, στη βάση της αναγνώρισης ανεξάρτητου κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Το μόνο που επιδιώκουν είναι η διαιώνιση της σημερινής κατάστασης ασφυξίας του παλαιστινιακού λαού και στήριξης του Ισραήλ.