Οι ρυθμίσεις αυτές είναι ουσιαστικά η θεσμική αποτύπωση και θωράκιση με ισχύ νόμου μιας μακράς πορείας απαξίωσης του πανεπιστημίου και μετατροπής του σε παραμάγαζο των επιχειρήσεων και των ιδιωτικών συμφερόντων.

* * *

Πρώτον, από το νομοσχέδιο απουσιάζει κάθε δέσμευση ή ακόμα και η οποιαδήποτε συγκεκριμένη στην υποχρέωση του κράτους αναφορά για χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου. Και μόνο αυτή η παράμετρος, σε συνδυασμό με τη λυσσώδη προσπάθεια για κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, συνιστά περίτρανη ομολογία ότι όλο το πνεύμα των «μεταρρυθμίσεων» που προωθεί ο δικομματισμός στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αρχίζει και τελειώνει όχι απλώς στη σύσταση ιδιωτικών «πανεπιστημίων», αλλά στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων, μέσα από την κρατική (υπο)χρηματοδότηση, που τα σπρώχνει σε αναζήτηση ιδιώτη - χρηματοδότη.

Δεύτερον, στο όνομα της λεγόμενης «αυτοτέλειας» έχουμε την ολοκληρωτική υποτέλεια των πανεπιστημίων στις ανώνυμες εταιρείες, τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές και μάλιστα κατόπιν εντολής του νόμου! Ειδάλλως επικρέμαται η απειλή ότι αν τα πανεπιστήμια δεν παραδοθούν στον τάδε ή τον δείνα ιδιώτη - χορηγό, αν δεν αποκτήσουν ιδιώτη - χρηματοδότη, δηλαδή εργοδότη, δηλαδή αφεντικό, τότε έρχεται το κράτος και τους βάζει λουκέτο! Με άλλα λόγια, τα πανεπιστήμια δεν είναι, πια, οι χώροι που όπως τυπικά έστω οριζόταν από το Σύνταγμα είχαν ως αποστολή να προάγουν στους Ελληνες μέσω της Παιδείας «την ηθική, πνευματική και φυσική αγωγή... και διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες», αλλά είναι οι χώροι που αποστολή τους είναι να λειτουργούν παράγοντας την έρευνα και τους αυριανούς υπαλλήλους που έχουν παραγγείλει οι ιδιώτες - χορηγοί τους.

Τρίτον, στο όνομα του «αυτοδιοίκητου» έχουμε την πλήρη υποταγή του πανεπιστημίου στον εκάστοτε υπουργό Παιδείας, αφού ακόμα και αυτή η τυπική λειτουργία του πανεπιστημίου διέπεται από τους όρους του συμφωνητικού (!) που είναι υποχρεωμένο να υπογράψει το κάθε πανεπιστήμιο με το υπουργείο Παιδείας, και φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι το πανεπιστήμιο θα έχει προηγουμένως βρει τον υψηλό προστάτη του στο σήμα της α' ή β' επιχειρηματικής φίρμας, αλλιώς δεν πρόκειται να γίνει δεκτό από την κυβέρνηση το τετραετές πλάνο της λειτουργίας του.

Τέταρτον, η δημοκρατία στα πανεπιστήμια μετριέται πλέον... με τετραγωνικά! Το άσυλο κόβεται φέτες στα μέτρα του εκάστοτε ιδιώτη που έχει αναλάβει να χρηματοδοτεί (και φυσικά να καρπούται) την επιστημονική έρευνα. Με βάση το νόμο, η ταράτσα της Νομικής, απ' όπου οι φοιτητές το Φλεβάρη του '73 εναντιώθηκαν στη χούντα, ή το προαύλιο του Πολυτεχνείο όπου εισήλθε το τανκς το Νοέμβρη, αμφισβητείται αν καλύπτονται από το Πανεπιστημιακό Ασυλο! Το άσυλο μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη των «Μέγκελε» του κέρδους. Στόχος είναι η ποινικοποίηση - και μάλιστα προληπτικά - των φοιτητικών κινητοποιήσεων και η μετατροπή των πανεπιστημίων από χώρους ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, ανεμπόδιστης λειτουργίας των ακαδημαϊκών ελευθεριών και της επιστημονικής έρευνας, σε χώρους στρατωνισμού και αστυνόμευσης. Η μέθοδος είναι απλή: Η απόφαση κατάλυσης του Ασύλου ανατίθεται πλέον σε ένα «ευέλικτο» - από άποψη ελέγχου της εξουσίας - όργανο, παντελώς αποκαθαρμένο από δημοκρατικές αναφορές όσον αφορά τη σύστασή του και διόλου αντιπροσωπευτικό, το οποίο, επιπλέον, διατηρεί σχέσεις εξάρτησης με την εκάστοτε κυβέρνηση. Οσο για την αιτία περιορισμού του Ασύλου είναι ακόμα απλούστερη: Το όριο της ελευθερίας στα πανεπιστήμια είναι πλέον τα όρια που επιτρέπει ο «πελάτης» - ιδιώτης - χρηματοδότης τους και ως συνέπεια αυτής της ουσιαστικής πλευράς της κατάλυσης του Ασύλου έρχεται ο νόμος να θεσμοθετήσει την περιφρούρηση, με αστυνομικούς όρους, της «επένδυσης» του επιχειρηματία - αφεντικού.

Πέμπτον, ο νόμος της κυβέρνησης αποτελεί την ταφόπλακα της δήθεν δωρεάν Παιδείας. Στο όνομα των πολλών συγγραμμάτων η κυβέρνηση καταργεί την παροχή του συγγράμματος, στο όνομα της φτώχειας των φοιτητών (δηλαδή της ομολογίας ότι τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούν να σπουδάσουν δωρεάν στα πανεπιστήμια), η κυβέρνηση έχει την «κοινωνική ευαισθησία» να στείλει τους φοιτητές στις... τράπεζες για να πάρουν δάνεια (!) και εισάγει στην έννοια των υποτροφιών την «ανταποδοτικότητα», που σημαίνει ότι οι αυριανοί επιστήμονες «διδάσκονται» να είναι υπάκουοι και «μαθημένοι» στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις των μελλοντικών αφεντικών τους, αρχίζοντας τη μερική απασχόληση της δίωρης ή τετράωρης εργασίας, ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, μέσα στα πανεπιστήμια για να «εξαργυρώνουν» τις υποτροφίες τους!

* * *

Απέναντι σε αυτό το νόμο - πλαίσιο, που με ωμότητα παραδίδει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στον Μολώχ του κέρδους των καπιταλιστών, το ΠΑΣΟΚ εκείνο που βρήκε να αρθρώσει σαν «αντιπολιτευτικό» λόγο είναι ότι πρόκειται για «άτολμο» σχέδιο...

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται: Αν η πολιτική της ΝΔ στο χώρο της Παιδείας είναι μια τραγωδία για τα λαϊκά στρώματα, η «αντιπολίτευση» του ΠΑΣΟΚ είναι η «φάρσα» και το «ανέκδοτο» της ίδιας πολιτικής.