Λέει το παιδί: «Να 'ρθεις να υπογράψεις τη δήλωση ότι δε θέλω να κάνω θρησκευτικά».

«Ξέρεις, αυτό σύμφωνα με τη σχετική εγκύκλιο του υπουργείου σημαίνει να υπογράψουμε ότι "δεν είσαι χριστιανός ορθόδοξος" κι αυτό θα σε βάλει απέναντι σ' αυτούς που δηλώνουν πως είναι, κύρια τους καθηγητές που από κάτι τέτοια πιάνονται...», απαντά ο δήθεν πονηρεμένος μπαμπάς.

«Σκασίλα μου, χτες στη διαδήλωση ήμασταν μαζί με τον Δημήτρη, την Μαρία, την Δέσποινα, τον Νικόλα, άσε που θα χτυπήσω 19άρια και σ' όλα τα υπόλοιπα», η πληρωμένη ανταπάντηση.

Ευτυχώς...

γιατί, αλλιώς, με μαθηματική ακρίβεια - κοιτώντας την «πάρτη του» - θα κατέληγε μια μέρα σαν τα λουλούδια «αριστερής» κοπής που θεωρούν απαράδεκτο κάτι παράξενες ιδέες περί πανεπιστημιακού ασύλου να παρεμποδίζουν την τσέπη τους.

Θα κατέληγε σαν κάτι ανησυχούντες δασκάλους που σπεύδουν από τη χρυσοπληρωμένη καρέκλα του «γραφείου διασύνδεσης» (του πανεπιστημίου με τις επιχειρήσεις) να καταγγείλουν ως απαράδεκτους τους φοιτητές που επιμένουν να φωνάζουν «έξω οι εταιρείες από τις σχολές».

Ευτυχώς τα παιδιά έχουν άλλα μέτρα.

Θεωρούν συναγωνιστή τους αυτόν που πιάνονται αγκαζέ στην αλυσίδα της περιφρούρησης και βαλτό αυτόν που κρύβεται πίσω απ' την κουκούλα του παριστάνοντας τον διαδηλωτή.

Ευτυχώς τα παιδιά κάνουν παρέα ανοιχτά στο φως της μέρας, με τα άλλα παιδιά, της διπλανής πόρτας κι έτσι μπορούν να ξέρουν πως οι κουκούλες δεν κρύβουν το φίλο τους.

Αυτά τα παιδιά θεωρούν το ίδιο «εχθρό» και το δάσκαλο που τους ζητάει πίστη στο δόγμα και το δάσκαλο που δεν τους κάνει μάθημα το πρωί στην τάξη αλλά τους τα παίρνει χοντρά το βράδυ στο φροντιστήριο και το δάσκαλο που τους κάνει μάθημα υποταγής και το δάσκαλο που θεωρεί πως έρευνα στο οικονομικό πανεπιστήμιο είναι η αναζήτηση τρόπων να «σπιντάρουν» οι εργάτες για να αυξηθούν τα κέρδη της επιχείρησης και όχι το ποια οικονομία είναι ικανή να ανταποκριθεί στις λαϊκές ανάγκες. Αυτά τα παιδιά, μαθαίνουν νωρίς πως πολλά πράγματα γύρω τους συγκροτούν ένα σύστημα που είναι εχθρός τους.

Τα παιδιά, βέβαια, δε γεννάνε ξάφνου - στο κενό - τις ιδέες τους. Είναι η μαγιά ενός επαναστατικού κινήματος, πίσω απ' τις ιδέες, αυτή που καρπίζει. Κι είναι αυτή η μαγιά που βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο διαφόρων «ντερπεντέρηδων». Που χρεωμένοι με τη συντήρηση ενός κόσμου βάρβαρου, μπρος σ' ένα κίνημα που ξεπερνά κι αυτούς και τη σκουριά τους, δεν τους μένει πλέον παρά - σαν κάτι γερόντια που φάγανε τη ζωή τους μόνιμα σκυφτά - να παραπονιούνται στο παραπολιτικό τηλεοπτικό καφενείο τους γι' αυτά τα απαράδεκτα μοντέρνα φαινόμενα: Ακούς εκεί τα τσογλάνια να διαδηλώνουν και να μην αφήνουν το ΠΑΣΟΚ να κάνει τη δουλιά του...

Ευτυχώς, τα παιδιά διαδηλώνουν και κρατάνε το δικό τους «απουσιολόγιο»...