Τα αμφιθέατρα της Γεωλογικής Σχολής και της Παντείου γεμάτα. Πείσμα, ζωντάνια και αποφασιστικότητα κυριαρχούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών συνεπής για πολλοστή βδομάδα στο ραντεβού των γενικών συνελεύσεων - ακόμη κι εκείνοι που τα προηγούμενα χρόνια «δεν είχαν συμμετάσχει πουθενά, αλλά τώρα που μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο δε γίνεται να μην πάρουν θέση».

«Ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την Πέμπτη. Θα βουλιάξει η Αθήνα. Τα επιχειρήματά τους δεν έπιασαν, καραμέλες - ελιγμούς δε μασήσαμε, "μπανανόφλουδες" δεν πατήσαμε, από τρομοκρατία και χημικά δε χαμπαριάζουμε, τα ψέματά τους δε φτάνουν. Ο λαός είναι μαζί μας και άσε τα γκάλοπ να λένε. Αλλα βλέπουμε στο δρόμο, άλλα μας λέει ο κόσμος». Εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων παίρνουν το λόγο και το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις είναι ότι εδώ «δε σε παίρνει να λες ό,τι να 'ναι», τα πράγματα λέγονται μόνο με το όνομά τους. Ενα ένα τα δικομματικά επιχειρήματα κατατροπώνονται με μεγάλη ευκολία στα αμφιθέατρα, ξεκαθαρίζοντας τυχόν αυταπάτες: «ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κάνουν μαζί μέχρι και κωλοτούμπες για το μεγάλο κεφάλαιο. Ασχετα αν στήνουν καβγαδάκια μεταξύ τους».

Στο ρόλο του κυβερνητικού υποστηριχτή η ΔΑΠ. Ενας απ' τους εκπροσώπους της παίρνει το λόγο και μαζί τις απαντήσεις:

- «Ας μη μιλάμε για κόμματα αλλά για τους φοιτητές. Δε νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε για το νόμο πλαίσιο»...

- «Δε μιλάτε για το νόμο πλαίσιο γιατί δεν τολμάτε να πείτε στους συναδέλφους όσα πιστεύετε. Θες ή δε θες να έρθουν οι επιχειρήσεις στο σβέρκο μας και να δουλεύουμε μεροδούλι μεροφάι»; (σιωπή).

- «Οταν οι αστυνομικές δυνάμεις συνέλαβαν τον Τίμο Αλεξανδρόπουλο, μέλος της ΠΚΣ, η ΔΑΠ ήταν η πρώτη παράταξη που βρέθηκε στο πλευρό του»

(το μισό αμφιθέατρο πέφτει κάτω από τα γέλια και το άλλο μισό ξεσηκώνεται αγανακτισμένο:)

- «Μιλάτε για συμπαράσταση τι στιγμή που η κυβέρνησή σας στο προηγούμενο συλλαλητήριο έσπασε δόντια, έδειρε κόσμο, έριξε χημικά. Εσείς και οι νυχτομπράβοι σας, έχετε καταντήσει περιοδεύον θίασος που τραμπουκίζει από σχολή σε σχολή. Κάτω τα χέρια απ' τους αγωνιστές».

- «Κατεβάζουμε το πλαίσιό μας που 'ναι μια λευκή σελίδα με δύο μόνο λέξεις: "ανοιχτή σχολή"»

- «Δηλαδή, αυτό που προτείνετε για την άλωση των πανεπιστημίων από τις επιχειρήσεις, τη μέρα που θα ψηφίζεται ο νόμος στη Βουλή είναι να μην κάνουμε τίποτα, να κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα»;

Η πλειοψηφία αποφασίζει για άλλη μια φορά: «Ο αγώνας συνεχίζεται και κλιμακώνεται πιο σκληρά, πιο δυναμικά. Τίποτα δεν τελειώνει μεθαύριο. Παλεύουμε ενάντια στην πολιτική που γέννησε η Μπολόνια. Ουδέτερη στάση δε χωράει. Δε θα μείνουμε ήσυχοι, δε θα κάτσουμε σπίτια μας».