Τα στοιχεία που δόθηκαν προχτές - με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Κατά του Ρατσισμού (21 Μάρτη) - από τη ΜΚΟ PRAKSIS αποκαλύπτουν ακόμα μια φορά τις μεγάλες ανάγκες για πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, για ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη των μεταναστών και άλλων ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Αποδεικνύουν όμως παράλληλα, ότι η κοινωνική ένταξη των μεταναστών και των πιο εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται στη λογική της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, της εκτόνωσης των ταξικών αντιθέσεων και της συγκάλυψης της εκμετάλλευσης. Ούτε σε εθελοντική βάση ή σε επίπεδο «ελεημοσύνης» των επιχειρήσεων.

Είναι κατανοητό να ισχυρίζεται κανείς, ότι δεν μπορεί να «γυρίσει την πλάτη» μπροστά στην εξαθλίωση, ότι θέλει να συνεισφέρει, όπως μπορεί, παρ' όλο που αυτό δεν αρκεί για τη ριζική λύση του προβλήματος. Τι γίνεται όμως, όταν οι κάθε λογής ΜΚΟ που νέμονται διάφορα κρατικά και κοινοτικά προγράμματα και κονδύλια, παράλληλα με τα «μπαλώματα» που προσφέρουν, δεν αποκαλύπτουν τις αιτίες των προβλημάτων, ούτε τις αντιπαλεύουν; Και τέλος, τι συμβαίνει όταν μια ΜΚΟ κάνει έκκληση στην ευαισθησία και στην ανθρωπιά των επιχειρήσεων, καλλιεργώντας αυταπάτες για «κοινωνική προσφορά» των επιχειρηματιών, που εκμεταλλεύονται στυγνά τους εργαζόμενους αυξάνοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση; Τότε δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τόσο η συγκάλυψη των ευθυνών, όσο και τα «μπαλώματα» στις πολλαπλάσιες ανάγκες, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...