Να μη «φορτώνονται» οι εργοδότες το «κόστος» της μητρότητας. Να έχουν οι επιχειρήσεις «κίνητρα» ώστε - δήθεν - να ανταποδώσουν στις εργαζόμενες μανάδες. Να εξασφαλίζουν οι πολυεθνικές ευέλικτους εργαζόμενους, που θα ανακυκλώνουν όταν και όπως θέλουν.

Την πρόοδο σε επιδιώξεις σαν τις παραπάνω έρχεται να ελέγξει έκθεση της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) σχετικά με το «χάρτη πορείας για την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών», τον οποίο το ΕΚ επικύρωσε στις 13 Μάρτη του 2007. Στην έκθεση αποτυπώνεται καθαρά η ανησυχία της πλουτοκρατίας για τους ρυθμούς ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Οπως και η «αγωνία» της για το αν και κατά πόσο η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα «κόβεται και ράβεται» με βάση τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Διαπιστώνοντας έλλειμμα στην ισότητα, οι συντάκτες της έκθεσης ζητούν από την Επιτροπή, σε συνεργασία με τα κράτη-μέλη και τους κοινωνικούς εταίρους (δηλαδή τους βιομηχάνους και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες), «να δώσουν ώθηση στη χάραξη πολιτικών συνδυασμού οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» - και να πώς:

«Διασφαλίζοντας ότι οι δαπάνες της μητρότητας και της πατρότητας δεν καλύπτονται από την επιχείρηση αλλά από το κοινωνικό σύνολο, ώστε να εξαλειφθούν συμπεριφορές δυσμενών διακρίσεων εντός της επιχείρησης και να υποστηριχτεί η δημογραφική ανάκαμψη και να διευκολυνθεί η απασχόληση των γυναικών». Ο κυνισμός τους είναι αποκαλυπτικός.

Ομολογούν απροσχημάτιστα ότι η μητρότητα για τους επιχειρηματίες αποτελεί ανεπιθύμητο «κόστος». Οτι η μητρότητα μπορεί να οδηγήσει σε «δυσμενείς διακρίσεις» (έτσι «όμορφα κι ευγενικά» περιγράφουν τις απολύσεις, τις μεταθέσεις ή άλλα μέτρα με τα οποία οι εργοδότες προσπαθούν να ξεφορτωθούν τις εργαζόμενες μητέρες). Κι αφού χρειάζονται την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης για την αύξηση του πλούτου τους, δίνουν το σύνθημα να πάψει η εργοδοσία να καλύπτει οποιαδήποτε «δαπάνη της μητρότητας και πατρότητας». Το οποίο για παράδειγμα μπορεί να σημαίνει, κατάργηση του επιδόματος παιδιού που σήμερα, οι συλλογικές συμβάσεις υποχρεώνουν τον εργοδότη να χορηγεί στους εργαζόμενους. Και ζητούν ευθαρσώς τη «δαπάνη» να καλύπτει το «κοινωνικό σύνολο», δηλαδή οι εργαζόμενοι, αφού η ευθύνη του κράτους είναι «εξαφανισμένη»...!

Αλλη πρόταση: «Βελτιώνοντας... την προσβασιμότητα στις υπηρεσίες φύλαξης και αρωγής στα άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν (παιδιά, άτομα με αναπηρία και ηλικιωμένοι) και την ευελιξία αυτών των υπηρεσιών... ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες που προκύπτουν από την εργασία και την κοινωνική ζωή». Σε γνωμοδότησή της η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΕΚ είναι ακόμα πιο σαφής. Εξηγεί πώς οι γυναίκες θα είχαν περισσότερες «ευκαιρίες απασχόλησης» αν υπήρχαν «προσιτές» - δηλαδή φτηνές, άρα επί πληρωμή! - «υπηρεσίες παιδικής μέριμνας»...

Την «εξαφάνιση» των ευθυνών της πολιτείας προσπαθούν άλλωστε να νομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις των εργαζομένων μια σειρά προγράμματα της ΕΕ. Στα τέλη του περασμένου Γενάρη, σε παρουσίαση προγράμματος (που υλοποιείται στο πλαίσιο του γνωστού προγράμματος της ΕΕ Equal) με τον τίτλο «Διευκόλυνση της επαγγελματικής ζωής των γυναικών χωρίς διακρίσεις με την εφαρμογή κοινωνικών ωραρίων», έγινε λόγος ακόμα και για τη δημιουργία συνεταιρισμών με σκοπό τη φροντίδα παιδιών, ΑμΕΑ, ηλικιωμένων. Στο σχετικό φυλλάδιο οι οικογένειες τέτοιων ατόμων χαρακτηρίζονταν... «πελάτες».

Ακόμα δύο προτάσεις:

• «Κοινοποιώντας τις βέλτιστες πρακτικές σε σχέση με τις απαλλαγές από το φόρο εισοδήματος που πρέπει να γίνονται προς όφελος των νεαρών εργαζόμενων μητέρων... πρέπει παρομοίως να επιτρέπονται φορολογικές απαλλαγές υπέρ εταιρειών που ιδρύουν ημερήσια κέντρα παιδικής μέριμνας στο χώρο εργασίας». Ταυτόχρονη επίδειξη θράσους και εμπαιγμού!

Ξέρουν πολύ καλά ότι οι όποιες φοροαπαλλαγές ανακοινώνονται για την εργατική οικογένεια, εξανεμίζονται από τις αυξήσεις .-κοροϊδία (τύπου 77 λεπτών) και την ακρίβεια που καλπάζει. Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους πως ό,τι έχουν κατακτήσει με τους αγώνες τους, δεν είναι παρά... χάρη των εργοδοτών. Συνεπώς όχι μόνο δεν έχουν λόγο να εναντιώνονται στους εργοδότες αλλά πρέπει και να... τους ευγνωμονούν (!) γιατί μειώνουν τα κέρδη τους για να τους προσφέρουν π.χ. παιδικούς σταθμούς. Βασισμένοι σ' αυτή τη λογική, ισχυρίζονται ούτε λίγο-ούτε πολύ ότι πρέπει να περιορίσουμε τη χασούρα των επιχειρήσεων...

• «Ενθαρρύνοντας ενεργά τους πατέρες και τους συντρόφους να κάνουν χρήση των υφιστάμενων ευέλικτων ωραρίων εργασίας και να ασχολούνται με τις δουλιές του σπιτιού και τις οικογενειακές υποχρεώσεις».

Πίσω απ' το επιχείρημα ότι απάντηση στην ανισοτιμία μπορεί να δώσει ένας καλύτερος καταμερισμός καθηκόντων ανάμεσα στα δύο φύλα, κρύβουν δύο πράγματα: αφ' ενός ότι η ευθύνη για την Πρόνοια, την Υγεία, την Παιδεία, μετακυλίεται στην εργατική και λαϊκή οικογένεια συνολικά. Πάλι η εργατική οικογένεια θα μετρήσει απώλειες σε χρήματα, σε ελεύθερο χρόνο, σε σωματική και ψυχική υγεία. Αφ' ετέρου, το κεφάλαιο αξιοποιεί ως Δούρειο Ιππο τις γυναίκες για να επεκτείνει συνολικά στην εργατική τάξη τις «ελαστικές» μορφές και σχέσεις απασχόλησης. Η εξίσωση που υπόσχεται η ΕΕ στις εργαζόμενες δεν μπορεί παρά να είναι εξίσωση των δικαιωμάτων προς τα κάτω...