Από την κατάληψη του ΠΑΜΕ στη χρηματιστηριακή εταιρεία «Ακρόπολις», την περασμένη Τετάρτη

Ενώ η κυβέρνηση ψήφιζε μια σειρά αντιασφαλιστικούς νόμους σαν αυτόν για τα επικουρικά των τραπεζών και το ΠΑΣΟΚ πίεζε να γίνουν πράξη πιο γρήγορα οι δικοί του νόμοι όπως ο 3029, πίσω από το παραβάν των επίσημων λόγων, τράπεζες και χρηματιστηριακές εταιρείες, μεσάζοντες και «ειδικοί» λεηλατούσαν εκ νέου τα αποθεματικά των ταμείων. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τοποθετούνταν στις μυλόπετρες των «δομημένων ομολόγων» και άλλων χρηματιστηριακών προϊόντων, γίνονταν λεία των επιτήδειων.

Και ενώ η πραγματικότητα με τα αποθεματικά «βρωμάει» εδώ και δεκαετίες, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, άρχισαν να παίζουν το γνωστό δικομματικό «πινγκ-πονγκ» των ευθυνών, να τυρβάζουν περί «διαφάνειας» και επάρκειας ή ανεπάρκειας του νομοθετικού πλαισίου, δηλαδή να κοροϊδεύουν φόρα παρτίδα τους εργαζόμενους. Και κοροϊδεύουν όχι μόνο γιατί επί των ημερών τους και τα δύο κόμματα μεταχειρίστηκαν τα αποθεματικά ως λεία, όχι μόνο γιατί τα έκαναν πεσκέσι στην πλουτοκρατία, αλλά πολύ περισσότερο, γιατί ακόμα και σήμερα, συμφωνούν στο βασικό. Και αυτό είναι το γεγονός ότι και οι δύο, όπως πριν τα ήθελαν να δίνονται θαλασσοδάνεια στους επιχειρηματίες, σήμερα τα θέλουν να λιμνάζουν και να χάνονται στον χρηματιστηριακό και τραπεζικό τζόγο. Να τα προσφέρουν δηλαδή πάλι στις επιχειρήσεις και στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι το ανομολόγητο αλλά καραμπινάτο και διαχρονικό σκάνδαλό τους.

Να γιατί η παρέμβαση του ΠΑΜΕ την προηγούμενη Τρίτη, οι θέσεις που παρουσίασε σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ βάζουν το δάκτυλο «επί των τύπων των ήλων». Αναδεικνύουν την ουσία του προβλήματος και δείχνουν σε ποια κατεύθυνση πρέπει να παλέψει το συνδικαλιστικό κίνημα. Ποιες πρέπει να είναι οι διεκδικήσεις και οι απαιτήσεις των εργαζομένων. Οι θέσεις του ταξικού κινήματος είναι επίκαιρες και επιτακτικές. Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να παλέψουν για:

1. Αμεση απόσυρση των αποθεματικών από το Χρηματιστήριο.

2. Ούτε ένα ευρώ στο χρηματιστηριακό και τον τραπεζικό «τζόγο».

3. Καταβολή του συνόλου των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας.

4. Αμεση επιστροφή των κλεμμένων.

5. Κατάργηση της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

6. Η διαχείριση της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ταμείων είναι υπόθεση των εργαζομένων.

7. Τα αποθεματικά να αξιοποιηθούν με σταθερό και σίγουρο επιτόκιο, με σίγουρη απόδοση, χωρίς κανένα ρίσκο, χωρίς κανένα μεσάζοντα.

Θέσεις που στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή συνοδεύονται και με την πρόταση για προκήρυξη πανελλαδικής απεργίας, για την περιφρούρηση των αποθεματικών των ταμείων.

Εννοείται ότι αυτές οι κρυστάλλινες θέσεις προκαλούν αλλεργία, όχι μόνο στα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στα στελέχη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, αντιγράφοντας πιστά το δικομματικό παιχνίδι παίζουν χαρτοπόλεμο για το θέμα των ευθυνών. Ομως οι δυνάμεις που συγκροτούν την πλειοψηφία στα δύο αυτά ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, συμφώνησαν και συνεχίζουν να συμφωνούν στον χρηματιστηριακό τζόγο.

Αλλά όταν συμφωνείς, στο να τζογάρονται τα αποθεματικά, ό,τι και να λες για «διασφάλιση της περιουσίας», είναι λόγια του αέρα και υποκρισία. Τον ίδιο ντορό ακολουθεί και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΝ, που ενώ ξιφουλκεί κατά της «κερδοσκοπίας» που έχει στηθεί με τα αποθεματικά, την ίδια στιγμή βλέπει με καλό μάτι το Χρηματιστήριο, δηλαδή τον κατ' εξοχήν χώρο της κερδοσκοπίας, του ρίσκου και του πλιάτσικου. Ετσι σε θέσεις που παρουσιάστηκαν στη ΓΣΕΕ, ο εκπρόσωπος της «Αυτόνομης Παρέμβασης» υποστήριξε ότι «θα πρέπει να υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί και μακροπρόθεσμη αντίληψη σε μετοχές...»! Ολοι τους λοιπόν, συμφωνούν να αφήσουν αλώβητο το «άβατο των αβάτων», τον τζόγο και το τζογάρισμα των αποθεματικών.

Η τραγωδία των αποθεματικών των ταμείων, επιβεβαιώνει με το δικό της τρόπο τις θέσεις και τις αναλύσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Δικαιώνει τη θέση αρχής, ότι πλούτος υπάρχει, πλούτος παράγεται, αλλά με «νόμιμους» ή παράνομους τρόπους τον καρπώνεται μια χούφτα καπιταλιστών με τη στήριξη των πολιτικών δυνάμεων που τους υπηρετούν. Πως η λεηλασία των αποθεματικών, η κλοπή, η εισφοροδιαφυγή, η υποχρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης, και οι χαριστικές ρυθμίσεις στις επιχειρήσεις, αυτά είναι η πραγματική πέτρα του σκανδάλου. Γι' αυτό και η απαίτηση για αύξηση των συντάξεων και των παροχών, η κατοχύρωση ενός πραγματικά δημόσιου, καθολικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, όπου οι εργαζόμενοι θα κάνουν κουμάντο, είναι σήμερα επίκαιρος και ρεαλιστικός στόχος πάλης.