«Γιατί, άραγε, η θλίψη γίνεται αφόρητη όταν καλοκαιριάζει; Μήπως γιατί η εικόνα του κόσμου - τόσο όμορφα όλα γύρω σου, τόσο χωρίς ψεγάδι, τόσο αστραφτερά κάτω από το φως του ήλιου - εντείνει τη μαυρίλα που νιώθεις μέσα σου εσύ; Μήπως γιατί εντείνει κι αυτήν την αίσθηση ότι εσύ και η δυστυχία σου απέχετε, πως είστε κάτι αποκομμένο και ξεχωριστό απ' όλο αυτό το θαύμα που σας περιβάλλει, πράγμα που δε συμβαίνει όταν έξω γίνεται χαλασμός, όταν φυσομανούν αγέρηδες και οι πάχνες κατεβαίνουν και τα τυλίγουν όλα, μαύρες κι αδιαπέραστες, γιατί τότε ανήκεις, δεν είσαι μόνος, είσαι μέρος του ζόφου, κομμάτι του, αναπόσπαστο τμήμα του κι αυτό κάπως σε ξαλαφρώνει;». Ενα ακόμα προσεγμένο μυθιστόρημα της Ισμήνης Καπάνταη, μας μεταφέρει τούτη τη φορά στην Ηπειρο του 16ου αιώνα. Τίτλος του «Εμείς έχουμε εμάς» (εκδ. «Καστανιώτη»). Μέσα από τις σελίδες του, γνωρίζουμε την Αγνή, που στα δεκαπέντε της παντρεύεται έναν Φράγκο ευγενή από τα Επτάνησα και ξεκινά την πορεία της στη ζωή, αποφασισμένη να πετύχει. Κινείται με μαεστρία μέσα σε μια κοινωνία πολύ πιο σύνθετη απ' ό,τι είχε ως τότε γνωρίσει, διαφεντεύει επάξια το φέουδο του άντρα της σαν άντρας, ταξιδεύει στην Ιταλία αψηφώντας κουρσάρους και φουρτουνιασμένες θάλασσες, συναλλάσσεται με τραπεζίτες προκειμένου να σώσει την οικογενειακή περιουσία, γυρεύει να εξασφαλιστεί και είναι σίγουρη, κάθε φορά, πως οι αποφάσεις που παίρνει είναι οι σωστές...

Πρόκειται για μια περίοδο με μεγάλες ανακατατάξεις στο χάρτη, ύστερα από τους πολέμους. Ακολουθούν περίοδοι καταπιεσμένης ηρεμίας και ελάσσονες συγκρούσεις, που έχουν ωστόσο σαν επακόλουθο να χάνεται εντελώς όποιο αίσθημα ασφάλειας υπήρχε στην κοινωνία. Ερχεται τότε η ώρα των αρπακτικών, η ώρα όπου το μόνο που μετράει είναι το «έχω»...