Πρόβλημα όμως επιβίωσης δεν αντιμετωπίζουν μόνο οι παραγωγοί. Σοβαρότατο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι εργαζόμενοι στα διαλογητήρια και στις εγκαταστάσεις των Αγροτικών Συνεταιρισμών, για να μη μιλήσουμε για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις όπου τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Οι εργαζόμενοι αυτοί, εποχικοί οι περισσότεροι, υποχρεώνονται να δουλεύουν και στους συνεταιρισμούς κάτω από συνθήκες απαράδεκτες, χωρίς σύμβαση, με μισθό πολύ χαμηλό και με τη συνεχή απειλή ότι «μην έχετε πολλές απαιτήσεις γιατί οι άλλοι, οι ιδιώτες δηλαδή, έχουν όλο Αλβανούς και ξέρετε πώς δουλεύουν εκεί». Με το πρόσχημα δηλαδή της ύπαρξης συνθηκών κάτεργου, που επιβάλλει η παρουσία αλλοδαπών εργατών στις εγκαταστάσεις των ιδιωτών, οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί επιχειρούν να επιβάλουν τις ίδιες συνθήκες στους Ελληνες εργαζόμενους. Πικρό λοιπόν ψωμί τρώνε και οι εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, στη διαλογή, συσκευασία και φορτοεκφόρτωση του ροδάκινου.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα πιεστικά προβλήματα σ' ολόκληρη την έκταση της ροδακινοπαραγωγικής περιοχής, πλανιέται το φάντασμα της αντιπαλότητας ανάμεσα στους δύο νομούς που καλλιεργείται έντεχνα από γνωστούς-«άγνωστους» καλοθελητές των παρασκηνίων. «Σε λίγο θα ξεσπάσει πελλο-ημαθιακός πόλεμος», είπε στο κλιμάκιο του ΚΚΕ πρόεδρος Αγροτικού Συνεταιρισμού της Πέλλας, εκφράζοντας την έκταση της διαβρωτικής αυτής παραπληροφόρησης, που θέλει τα προβλήματα των παραγωγών της Πέλλας να οφείλονται στους παραγωγούς της Ημαθίας και αντίστροφα.

Παλιά και δοκιμασμένη η τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Αποσκοπεί στο να μετατοπίσει τις ευθύνες για τα αδιέξοδα της ροδακινοπαραγωγής στους ίδιους τους παραγωγούς των δύο νομών για να μείνουν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί υπεύθυνοι, δηλαδή η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική της, και η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και των πολυεθνικών.

Οι παραγωγοί όμως στη μεγάλη τους πλειοψηφία γυρίζουν την πλάτη σ' αυτή την παραπλανητική τακτική και πολλοί μιλούν για την επόμενη κινητοποίηση, για την οργάνωση μαζικού αγώνα με πρωτοβουλίες των ίδιων των παραγωγών. «Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, δεν πάει άλλο», ακούσαμε να λένε. Και πραγματικά δεν πάει άλλο και μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας.