Εχουν περάσει σχεδόν έντεκα μήνες από το βράδυ της 21ης Οκτώβρη, όταν ένα φασιστοειδές, ο Π. Καζάκος, με τη βοήθεια ενός ακόμα, του Απ. Αποστόλου, τριγυρνούσε στις γειτονιές της Αθήνας και εν ψυχρώ εκτελούσε όποιον μετανάστη βρισκόταν στο δρόμο του. Απ' τις δολοφονικές του σφαίρες, έπεσαν νεκροί δύο μετανάστες, έμειναν ανάπηροι άλλοι τρεις, ενώ δύο ακόμη εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται από ψυχολογικά, αλλά και σωματικά προβλήματα.

Το αποτρόπαιο έγκλημα, απόρροια της καλλιεργούμενης αντίληψης για τους μετανάστες, τους αλλόθρησκους, τους «διαφορετικούς» έρχεται ξανά στην επικαιρότητα με τον πιο σκληρό τρόπο. Με την άρνηση της επίσημης πολιτείας της να εγκρίνει την αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου σε ένα από τα θύματα, τον 25χρονο Κούρδο Σαρίφ Χέντερ. Τον άνθρωπο που νοσηλεύεται εδώ και οχτώ μήνες στο Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων (ΕΙΑΑ) στους Αγίους Αναργύρους, καθώς οι δύο σφαίρες που δέχτηκε εκείνο το βράδυ του περασμένου Οκτώβρη στη σπονδυλική του στήλη τον έχουν αφήσει παράλυτο απ' τη μέση και κάτω, χωρίς καμιά δυνατότητα αποκατάστασης. Τον 25χρονο Σαρίφ που δύο χρόνια πριν ξεκινούσε από την πατρίδα του γεμάτος όνειρα για μια νέα ζωή. Τον Σαρίφ που πριν πέντε μέρες αποπειράθηκε να θέσει τέλος στη ζωή του, όταν από το νοσοκομείο τον ενημέρωσαν πως θα του δώσουν εξιτήριο.

Το ίδιο το επίσημο κράτος, που άφησε στο έλεος της μοίρας του τον Σαρίφ, που το μόνο που του πρόσφερε είναι ένα κρεβάτι νοσοκομείου και ένα εκατομμύριο από το υπουργείο Υγείας, όταν τα έξοδα των αποκλειστικών του ξεπερνούν τα 6 εκατομ. από τα μέσα Οκτωβρίου που νοσηλεύεται, του αρνήθηκε και την τελευταία ελπίδα.

Το σκεπτικό της άρνησης, όπως εκφράζεται στην απόφαση της απόρριψης, ψυχρό και τυπικό: «Αποφασίζουμε την απόρριψη της αίτησης και τη μη αναγνώριση της ιδιότητας του πρόσφυγα στον υπήκοο Ιράκ Μοχάμεντ Σαρίφ του Χέντερ και της Καγιάλ γεν. 1975, διότι στο πρόσωπό του δε συντρέχουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία του δικαιολογημένου φόβου δίωξης, που είναι απαραίτητα, για να του αναγνωριστεί η ιδιότητα αυτή σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. Α της Σύμβασης της Γενεύης 1951 και ειδικότερα: 1) ο αιτών δεν ηδυνήθη να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του περί διώξεως για λόγους αναφερομένους στο άρθρο 1 Α της Σύμβασης της Γενεύης του 1951. 2) Η απλή επίκληση του γεγονότος ότι είναι αντίθετος προς το κρατούν καθεστώς της χώρας του δεν επαρκεί για να του αναγνωριστεί η προσφυγική ιδιότητα. 3) Από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι υπέστη ατομική δίωξη από τις αρχές της χώρας του για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόρριψη της αίτησης ασύλου έγινε ελαφρά τη καρδία, γιατί κανείς πρόσφυγας δεν μπορεί να τεκμηριώσει όσα ζητούνται από τις ελληνικές αρχές διότι δε φεύγει από τη χώρα του με τα χαρτιά στην τσέπη. Αν είχε τη δυνατότητα να πάρει τις αποδείξεις και να φύγει από τη χώρα του δε θα ήταν πρόσφυγας. Ο ίδιος επικαλείται στην αίτησή του το φόβο δίωξης και την ανάγκη προστασίας. Οπως ανέφερε στην αίτηση ασύλου ο αδερφός του σκοτώθηκε από το καθεστώς του Σαντάμ μέσα στη φυλακή, ο ίδιος έχει διωχτεί επανειλημμένα γιατί είχε αναπτύξει δραστηριότητα κατά του Σαντάμ και για να αποφύγει τη φυλάκιση ήρθε στην Ελλάδα, ενώ πρόσφατα μόλις ο πατέρας του αποφυλακίστηκε σε άθλια κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν αυτό το αίτημα να απορρίπτεται. Αλλωστε, πού θα τον στείλουν τη στιγμή που είναι ανάπηρος; Η ελαφρότητα με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου δημιουργεί ερωτηματικά ως προς τα άτομα που χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις. Πρόσφατα απορρίφθηκε η αίτηση χορήγησης ασύλου σε 23χρονη Αφγανή δημοσιογράφο, η οποία κρατήθηκε στις ελληνικές φυλακές για τρεις μήνες για παράνομη είσοδο στη χώρα μας.

Ο ίδιος ο Σαρίφ, από το κρεβάτι του νοσοκομείου κάνει δραματική έκκληση: «Θέλω να μείνω στην Ελλάδα. Αν φύγω από την Ελλάδα θα πεθάνω. Δεν έχω ζωή στο Ιράκ». «Μου είπαν», θα πει στη συνέχεια απελπισμένος, «πριν πέντε μέρες ότι πρέπει να φύγω από το νοσοκομείο. Πού θα πάω; Πώς θα ζήσω; Δεν έχω σπίτι. Δεν έχω λεφτά. Δεν έχω οικογένεια και είμαι ανήμπορος. Καλύτερα να πεθάνω, να πέσω από το μπαλκόνι παρά να σβήσω σιγά σιγά μόνος μου».

Τελευταία ελπίδα του Σαρίφ είναι η προσφυγή κατά της απόφασης απόρριψης ενώπιον του υπουργού Δημόσιας Τάξης εντός 30 ημερών, διαδικασία που έχει κινήσει ήδη η δικηγόρος του. Ας ελπίσουμε για τους αρμόδιους η αίτηση παροχής ασύλου δε θα αποτελέσει άλλο ένα έγγραφο προς διεκπεραίωση...