Τον τίτλο «Διαρθρωτικές πολιτικές και ανταγωνιστικότητα», έχει ένα ακόμη από τα εννιά σημεία που η κυβέρνηση βάζει στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης. Η λέξη «ανταγωνιστικότητα» είναι πολύ δημοφιλής μεταξύ των στελεχών της κυβέρνησης, των βιομηχάνων και των τεχνοκρατών που τους υπηρετούν, ενώ εκφέρεται συχνά και από τα στόματα συνδικαλιστικών στελεχών των εργαζομένων, που έχουν πειστεί πως η «ανταγωνιστικότητα» είναι το φάρμακο «διά πάσαν νόσον». Η ανταγωνιστικότητα είναι σφιχτά αγκαλιασμένη με την «ανάπτυξη» και, σύμφωνα με κυβερνητικούς παράγοντες, η «ανάπτυξη» είναι η μόνη προϋπόθεση για τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων. Από την άλλη πλευρά, οι «διαρθρωτικές πολιτικές» είναι ένα απαραίτητο εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης, για να υποστηρίξει την ανταγωνιστικότητα.

Ηκυβέρνηση υποστηρίζει, για παράδειγμα, ότι η ανεργία είναι «διαρθρωτική», ότι δε σχετίζεται δηλαδή τόσο με την εντατικοποίηση, την καταστρατήγηση του ωραρίου εργασίας, το κλείσιμο επιχειρήσεων από πλούσιους επιχειρηματίες, τη διάλυση κρατικών επιχειρήσεων βαριάς βιομηχανίας που κάποτε μεγαλουργούσαν και την εξολόθρευση χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Για την κυβέρνηση, η ανεργία οφείλεται σε «μεταβολές» της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες θα ξεπεραστούν και προτείνει την επαγγελματική κατάρτιση των ανέργων, οι οποίοι δήθεν θα βρουν δουλιά, αμέσως μόλις εκπαιδευτούν σε ένα νέο αντικείμενο από αυτά που η αγορά έχει ανάγκη.

Γι' αυτό το λόγο η κυβέρνηση παίρνει «διαρθρωτικά» μέτρα ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας». Το πρόβλημα για τους εργαζόμενους είναι ότι η κυβέρνηση συμμερίζεται την άποψη των βιομηχάνων, ότι η «ανταγωνιστικότητα» των ελληνικών επιχειρήσεων απαιτεί: Μείωση του εργασιακού κόστους, δηλαδή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, μείωση ή πάγωμα μισθών, φορολογικές ελαφρύνσεις για το κεφάλαιο και νέες αφαιμάξεις για το λαό, νέους ειδικούς φόρους για στήριξη των «αδυνάτων», νέες εργασιακές σχέσεις, νέες αντεργατικές ρυθμίσεις για το ωράριο εργασίας. Πρόκειται τελικά για μια ενότητα, που χωρά τα πάντα και που στο όνομα των στόχων που θέτει, θα παρθούν όσα μέτρα παραλειφθούν από τις άλλες ενότητες του «κοινωνικού διαλόγου». Ενός διαλόγου που έχει τόσο γενικό αντικείμενο συζήτησης, ώστε να στηρίξει με την υποτιθέμενη συμβολή του δεκάδες ρυθμίσεις για διαφορετικά θέματα.