Οταν γράφαμε έκθεση, τότε που οι σχολικές αίθουσες ήτανε στολισμένες με τα «πορτρέτα» των ηρώων της επανάστασης του '21, και οι γαλανόλευκες ταινίες στους τοίχους έγραφαν «Ζήτω το έθνος», «Ζήτω ο στρατός» και διάφορα άλλα «ζήτω», ένα φοβόμασταν, μην τύχει και αυτό που θα γράψουμε θα είναι εκτός θέματος. Βέβαια, τα «θέματα» των εκθέσεών μας εκείνης της εποχής ήτανε, έτσι κι αλλιώς, «εκτός θέματος». Πρώτα έρχονταν τα αρχαία ρητά: «Χρόνου φείδου» «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», «Γνώθι σ' αυτόν». Υστερα έρχονταν τα περιγραφικά: «Πώς περάσατε τις διακοπές του Πάσχα», «Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ». Και την ίδια στιγμή να στενάζει η Ελλάδα στα ξερονήσια, στα εδώλια των στρατοδικείων, μπροστά στους τοίχους εκτέλεσης, με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι, και το άσπρο πουκάμισο ματωμένο στο μέρος της καρδιάς. Και πάνω στα κομοδίνα και στους μπουφέδες των λαϊκών σπιτιών οι φωτογραφίες των νεκρών της Μουργκάνας και της Αλεβίτσας. Οι Διακοπές του Πάσχα μίζερες, χωρίς τα αμνοερίφια να έχουν περήφανα στο λαχταριστό κορμί τους τη σφραγίδα της υπηκοότητάς τους, και μεις να τα κοιτάζουμε από μακριά, την ώρα που πηγαίναμε το μικρό ταψάκι στο φούρνο με το θλιβερό κοτόπουλο και τις λεμονάτες πατάτες. Οσο για το Μάη, ούτε «έφτανε» ούτε που είχαμε εμείς τον τρόπο να τον προϋπαντήσουμε στην εξοχή. Μαζεύαμε μονάχα δυο τρεις παπαρούνες και καναδυό χαμομήλια εκεί που τελείωνε η Τούμπα και η επικράτεια του ΠΑΟΚ και άρχιζαν τα λιβάδια.

Πέφταμε, λοιπόν, πάνω στα εικοσάφυλλα τετράδια μας και γράφαμε με το σαλιωμένο μελανί μας μολύβι ό,τι μας κατέβαινε στο κουρεμένο κεφάλι μας. Ημασταν, μάλιστα, πολύ χαρούμενοι, κάθε φορά που θυμόμασταν κανένα σχετικό ποιηματάκι και το κοπανούσαμε κι αυτό για να κάνουμε εντύπωση στον κύριο Ξούρα, όπως έλεγαν τότε το δικό μου το δάσκαλο, λόγω της γυαλιστερής του φαλάκρας, και μονίμως ερωτευμένο με τη γυμνάστρια, την κυρία Μάντζου, θεός σχωρέστους και τους δυο, κι ας μη μας μίλησαν ποτέ ούτε για τη Μοργκάνα ούτε για την Αλεβίτσα. Φαίνεται όμως, όπως μπορώ να θυμηθώ αμυδρά, ο κύριος Ξούρας δεν έμενε ποτέ ευχαριστημένος με αυτά που γράφαμε, γιατί, λέει, ήμασταν «εκτός θέματος»! Και γω έσπαγα το κεφάλι μου, το κουρεμένο, να καταλάβω το γιατί. Και ούτε που κατάφερα ποτέ να βρω ποιος φταίει: εγώ, το άσχετο με την παιδική μου ζωή θέμα ή ο ερωτευμένος δάσκαλός μου.

Κι όλα αυτά μου ήρθανε στο κουρασμένο μου μυαλό την προπερασμένη Πέμπτη, όταν άκουγα τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εναλλάσσονται στο βήμα για να βγάλουνε το διαπρύσιο λόγο τους, κατηγορώντας ο ένας τον άλλο, ειρωνευόμενοι και οι δυο «εαυτούς και αλλήλους» και οι άλλοι από κάτω, οι δικοί τους «ντεμέκ», να σηκώνονται και να χειροκροτούν και να ξανασηκώνονται και να ξαναχειροκροτούν, όντας πολύ ευχαριστημένοι και οι «εαυτοί και οι άλληλοι», γιατί οι αρχηγοί τους είχανε κάνει λάθος το θέμα, και αντί να συζητούν για την αγροτική πολιτική, όπως είχε ζητήσει το ΚΚΕ και είχε προαναγγείλει και η πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αυτοί προσπαθούσαν να αποδείξουν την πολιτική τους ευφράδεια μιλώντας για τα «δομημένα ομόλογα». Αριθμοί από τη μια, αριθμοί από την άλλη. Ο ένας αγέρωχος, σαν τον δύσμοιρο Αταχουάλπα, αυτοκράτορα των Ινκας, που δεν υποπτευόταν την εκτέλεσή του, και ο άλλος σαν τον Πιζάρο, επικεφαλής των Ισπανών, αγέρωχο νικητή των άοπλων ινδιάνων, να γράφουν τη δική τους την έκθεση. Και να είναι και οι δυο «εκτός θέματος»: Αχ, που είσαι καλέ μου Ξούρα .