To κείμενο της ζωγράφου Τζούλιας Ανδρειάδου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών (ΕΕΤΕ).

Ντροπή, κύριε υπουργέ! Είναι η μόνη λέξη που μπορούμε να σας απευθύνουμε για να αντιληφθείτε σε ποιο σημείο απόγνωσης κι αγανάκτησης μας έχετε φθάσει. Αδιαφορείτε κι εσείς, όπως κι οι προκάτοχοί σας, για τις εδώ κι έξι χρόνια παγωμένες Τιμητικές Συντάξεις. Η δικαιολογία ότι το υπουργείο Οικονομικών αποφασίζει δε μας παρηγορεί, αλλά αντίθετα υποβιβάζει τη νοημοσύνη μας. Ποιος, τελικά, αποφασίζει; Παίζετε το κρυφτούλι;

Ντροπή και σε σας, τέως υπουργέ του ΠΑΣΟΚ, κύριε Βενιζέλο. Είναι ανήκουστο μια χουντική κυβέρνηση να καταρτίζει νόμο για τις Τιμητικές Συντάξεις των εικαστικών και μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση να τον καταργεί ενσυνείδητα με τον Νόμο 3075/02, παρ. 4, άρθρο 1 των κυρίων Βενιζέλου και Φλωρίδη.

Θα πρέπει να κατανοήσετε ότι δε μας τις χαρίζετε τις Συντάξεις. Μας οφείλει το κράτος τις κρατήσεις των άμεσων φόρων που έχουμε πληρώσει στην όποια εργασία έκανε ο καθένας από μας για να επιβιώσει. Επειδή, ως γνωστόν, στην Ελλάδα οι Τέχνες είναι μονίμως «του κλότσου και του μπάτσου», αναγκαζόμαστε (όλοι σχεδόν οι Εικαστικοί) να συνδυάσουμε την Τέχνη μας παράλληλα με μια άλλη δουλειά. Αυτός είναι ο κανόνας.

Υπάρχει κι άλλος: ο μειωμένος αριθμός ενσήμων, επειδή - αν διαμαρτυρηθείς γι' αυτό - κινδυνεύεις να χάσεις και την όποια έκτακτη δουλειά σου. Ανήκουμε στην κατηγορία των πολιτών που πληρώνει το τίμημα της «παρα-οικονομίας». Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε απαραίτητοι όπως κάποιοι άλλοι κλάδοι, π.χ. αρτοποιοί, γιατροί, οδοκαθαριστές κ.ά., αλλά φαντασθείτε μια χώρα χωρίς καλλιτέχνες, πόσο βαρετή θα ήταν!

Μας χρησιμοποιείτε εμάς τους εικαστικούς (έστω λίγους) όποτε σας βολεύει, στολίζοντας με πίνακες ζωγραφικής τα υπουργικά σας γραφεία, ή πηγαίνοντας σε γκλαμουράτα εγκαίνια εκθέσεων, όπου είστε λαλίστατοι. Γνωρίζετε όμως ότι η τέχνη δεν είναι μόνο τα εγκαίνια εκθέσεων;

Πολύ βαθύτερα πράγματα συντελούνται στο μοναχικό εργαστήριό μας, που ούτε τα υποψιάζεσθε! Στην τελευταία φάση της ζωής μας, δε μας αφορά τι θα συμβεί αν κάποια μέρα, μετά το θάνατό μας, θα αναγνωριστούμε ως καλλιτέχνες, με πομπώδη λογύδρια απ' τους μελλοντικούς υπουργούς Πολιτισμού. Μας απασχολεί πώς θα γεράσουμε μ' αξιοπρέπεια κι αυτό μας οφείλει το Κράτος. Εκτός κι αν σκοπεύετε να μας πετάξετε στον Καιάδα. Πώς το βλέπετε αυτό ως λύση; Περιμένουμε την απάντησή σας, κύριε Βουλγαράκη, και τη δική σας, κύριε Βενιζέλο.