Οπου υπάρχει ελεύθερο δημόσιο γήπεδο, του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ, από αυτά τα «ανοιχτά», τα δίχως στέγη και αποδυτήρια, πολλές φορές ακόμα και χωρίς μια βρύση νερό, είναι γεμάτο από παιδιά. Που παίζουν σε αυτές τις στοιχειώδεις - απαράδεκτες με βάση τον πλούτο που σωρεύεται τον 21ο αιώνα - συνθήκες, είτε περιμένουν υπομονετικά να βαρεθούν οι προηγούμενοι για να ξεσκάσουν κι αυτά με τη σειρά τους. Ερασιτέχνες αθλητές, μικρότεροι αλλά και μεγαλύτεροι, κοντά στα «τριανταφεύγα». Ζοχαδιασμένοι, μάλιστα, και παραπονούμενοι, γιατί η φυσική τους κατάσταση δεν τους βοηθά, όπως στο παρελθόν. Γιατί η τεχνική τους κατάρτιση - αν ποτέ υπήρξε - έφθισε. Γιατί οι μικρότεροι, κρίνοντάς τους «λίγους», δε δίνουν την μπάλα, αλλά τελειώνουν μόνοι τους την προσπάθεια.

Ολοι αυτοί, παιδιά και «παιδιά», ανήκουν στις νεότερες γενιές, που υποτίθεται ότι ξημεροβραδιάζονται μπροστά από ένα «play station», αράζουν στα καφέ - μπαρ, πίνουν και παχαίνουν από τα ταχυφαγεία και την αγυμνασιά. Το πρόβλημα φυσικά και υπάρχει, αλλά όχι στη γενίκευσή του. Η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος διψά για άθληση, έστω και στην πιο αθώα, τη λιγότερο συνειδητοποιημένη και, τελικά, την πιο χαρούμενη μορφή του, το παιχνίδι. Γι' αυτό και όλα τα γηπεδάκια είναι γεμάτα. Εως και λίγες ώρες μετά από βροχή, με το τερέν ακόμα βρεγμένο και επικίνδυνο, παράτολμη πιτσιρικαρία δοκιμάζει τις σόλες της, επιχειρώντας επικίνδυνα «μπασίματα» και σκληρές άμυνες.

Στον αντίποδα, η έλλειψη αθλητικών χώρων είναι ασφυκτική. Τόσες ελεύθερες περιοχές οικοδομήθηκαν ελέω Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά οι εγκαταστάσεις που χτίστηκαν εκεί δε δίνονται στο λαό να αθληθεί. Γιατί, βλέπετε, το κράτος, άρα ο έρμος εργαζόμενος ή μικρομεσαίος Ελλην φορολογούμενος, είχε χρήματα - ή έπρεπε να βρει - για να χρηματοδοτήσει την κατασκευή τους, άρα τις τσέπες των μεγαλοεργολάβων. Τώρα το κράτος της ολιγαρχίας, τάχα, δεν έχει χρήματα για τη συντήρηση των χώρων αυτών, άσχετα αν συνεχίζει ακάθεκτο την αφαίμαξη του φορολογούμενου μισθωτού - μικροΕΒΕ - συνταξιούχου. Προς τούτο παραδίδει όλα αυτά τα αθλητικά κέντρα βορά στο μεγάλο κεφάλαιο να τα εκμεταλλευτεί. Ο δε μικρομεσαίος Ελλην φορολογούμενος συνεχίζει τώρα να χρηματοδοτεί και το κράτος, μέσω της συνεχιζόμενης ίδιας φορολογίας, και τους μεγαλοκαρχαρίες, μέσω των εισιτηρίων που θα υποχρεώνεται να τους πληρώσει για να εξασφαλίσει δυο ώρες άθλησης σε ανθρώπινες συνθήκες. Καλό;

Αυτή η κοροϊδία, πολιτική και συνειδητή, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Χρειαζόμαστε τα γήπεδα, όπως χρειαζόμαστε τους χώρους πρασίνου και περιπάτου, τους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, τα σχολεία, τα κέντρα υγείας, όπως τις έχουμε πληρώσει όλες αυτές τις υποδομές ξανά και ξανά, μέσω της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, στα τέλη που επιβάλλει ο ΟΤΑ της περιοχής μας, είτε στο χαράτσι που μας επιφυλάσσουν κάθε χρόνο κεντρικά οι Αλογοσκούφηδες και οι Χριστοδουλάκηδες. Στο χέρι μας είναι να αγωνιστούμε και να τους κερδίσουμε.