Associated Press

Η αντιπαράθεση μεταξύ Παλαιστινίων ήταν το αποτέλεσμα του ασφυκτικού αποκλεισμού

Οι εικόνες αυτές ήταν πραγματικά πρωτοφανείς για τα παλαιστινιακά δεδομένα. Οπως και οι εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας αποτελεί πλέον παρελθόν, μετά από προεδρική απόφαση, και ο πρώην υπουργός Οικονομικών (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ) Σαλάμ Φαγιάντ είναι επικεφαλής μιας «έκτακτης προσωρινής κυβέρνησης». Μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να εγκριθεί από το κοινοβούλιο, όπου κυριαρχεί η «Χαμάς». Μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να ελέγξει την υλοποίηση των αποφάσεών της στη Λωρίδα της Γάζας. Μιας κυβέρνησης που δεν αναγνωρίστηκε από τη «Χαμάς».

Ενα βασικό ερώτημα είναι το γιατί οι άνδρες που πρόσκεινται στον Αμπάς και στη «Φατάχ», στη Λωρίδα της Γάζας, αν και υπερέχουν αριθμητικά, δεν έδειξαν να αντιστέκονται στις επιθέσεις των ενόπλων της «Χαμάς». Οι διοικητές τους υποστηρίζουν ότι δεν έλαβαν σχετικές εντολές.

Ενα άλλο ερώτημα είναι το γιατί, παρά τις εκκλήσεις που απηύθυναν οι πολιτικές ηγεσίες των «Χαμάς» - «Φατάχ» για τερματισμό των συγκρούσεων, δεν εισακούστηκαν. Και αν για τη δεύτερη υπήρχαν δείγματα έλλειψης πειθαρχίας εξαιτίας της πολυδιάσπασης των δυνάμεων ασφαλείας, η πρώτη είχε, μέχρι στιγμής, επιδείξει άψογη πειθαρχία στο στρατιωτικό της σκέλος. Και όμως, οι ένοπλοι της «Χαμάς» δεν υπάκουσαν ούτε στον πολιτικό ηγέτη της «Χαμάς» από τη Δαμασκό, Κχάλεντ Μασχάαλ.

Δεν είναι λίγες οι εκτιμήσεις εκείνες (ακόμη και από Παλαιστινίους αξιωματούχους) που αναφέρουν ότι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (ανυπακοή των μαχητών της «Χαμάς», έλλειψη συντονισμού και αντίδρασης των ενόπλων του Αμπάς και της «Φατάχ») αποδεικνύουν ότι υπάρχουν εξωτερικά κέντρα που, αν δεν ελέγχουν, σίγουρα έχουν ερείσματα μεταξύ των ενόπλων και λειτουργούν προς όφελος συμφερόντων που ουδόλως σχετίζονται με την οποιαδήποτε παλαιστινιακή οργάνωση. Αλλωστε, το βέβαιο είναι ότι η παρούσα κατάσταση μόνο τους Παλαιστινίους δεν εξυπηρετεί και αυτό φαίνεται να το συνειδητοποιεί πολύ καλά η πλειοψηφία της παλαιστινιακής κοινής γνώμης που διαδήλωσε πολλάκις για τον τερματισμό των συγκρούσεων.

Επιπλέον, όσοι φρόντισαν να διαμορφώσουν τις συνθήκες για αυτή την έκρηξη, σπεύδουν, σήμερα, να την τροφοδοτήσουν περαιτέρω. Ετσι, ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ δηλώνουν την υποστήριξή τους στον Αμπάς και αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχει περίπτωση να άρουν τον οικονομικό αποκλεισμό για τη Δυτική Οχθη, μέτρο που σαφώς θα οξύνει περαιτέρω τον ενδοπαλαιστινιακό διχασμό. Η προοπτική διαιρεμένων παλαιστινιακών εδαφών με δύο διαφορετικές πολιτικές διοικήσεις μόνο εφιαλτικό σενάριο μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αν και ουδείς μπορούσε να προβλέψει τις διαστάσεις που θα λάμβανε τελικά η ενδοπαλαιστινιακή αντιπαράθεση (ή για την ακρίβεια, η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οργανώσεων, της «Φατάχ» και της «Χαμάς»), το βέβαιο ήταν ότι η εσωτερική ένταση στα παλαιστινιακά εδάφη ήταν εμφανής. Αλλωστε, οι ισραηλινές ηγεσίες, όποιες και αν ήταν, με την αμέριστη συμπαράσταση ΗΠΑ και ΕΕ εξώθησαν στα άκρα την κατάσταση. Και η μεθοδευμένη αυτή προσπάθεια χρονολογείται εδώ και χρόνια.

Χρονολογείται από τη συμφωνία του Οσλο και τα χρόνια που ακολούθησαν, όταν το Ισραήλ όχι μόνο δεν αναγνώρισε τις υπάρχουσες αποφάσεις του ΟΗΕ (τερματισμός άνευ όρων της κατοχής, διάλυση των εποικισμών, δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων), αλλά ανακάλυπτε διαρκώς προσχήματα για να αθετήσει και τις ελάχιστες δεσμεύσεις που είχε αναλάβει απέναντι στην αυτόνομη Παλαιστινιακή Αρχή.

Χρονολογείται από το 2000, οπότε στο Καμπ Ντέιβιντ ο Γιάσερ Αραφάτ κατηγορήθηκε ότι «πέταξε την καλύτερη ευκαιρία των Παλαιστινίων για ανεξαρτησία», όταν αρνήθηκε τις πιεστικές προτάσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ για να αποδεχτεί ένα «ανεξάρτητο» κράτος στα χαρτιά, που δε θα είχε έλεγχο των συνόρων του, δε θα είχε εδαφική συνέχεια, δε θα όριζε την οικονομία του. Χρονολογείται από την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα, το φθινόπωρο του 2000, όταν ο ισραηλινός στρατός σκότωνε άοπλους διαδηλωτές και τα χρόνια που ακολούθησαν ισοπέδωνε πόλεις, σκότωνε πολίτες, δολοφονούσε επιλεκτικά στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων, απέκλειε έναν ολόκληρο λαό από το να βγει από το σπίτι του, να πάνε τα παιδιά του σχολείο, να μεταβεί στις δουλιές του.

Χρονολογείται από όταν φυλάκιζε τον ιστορικό του ηγέτη, Γιάσερ Αραφάτ, επί μήνες στο προεδρικό μέγαρο. Οταν έχτιζε το διαχωριστικό τείχος στη Δυτική Οχθη, κατάσχοντας ακόμη περισσότερη γη και φυλακίζοντας χιλιάδες Παλαιστινίους στερώντας τους τα βασικά προς επιβίωση. Και όλα αυτά, χωρίς ΚΑΜΙΑ αντίδραση για την απροκάλυπτη περιφρόνηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ.

Η προσπάθεια αυτή κλιμακώθηκε με τις ευλογίες και την αμέριστη υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη. Εχοντας καλλιεργήσει το έδαφος και τις συνθήκες για υπόσκαψη του κύρους και της αξιοπιστίας της Παλαιστινιακής Αρχής, το Ισραήλ αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εκλογική νίκη της «Χαμάς», μια αδιάβλητη και δημοκρατικότατη επικράτηση, επιβάλλοντας οικονομικό αποκλεισμό στα, ήδη, παραπαίοντα παλαιστινιακά εδάφη. Την επιχειρηματολογία του υιοθέτησαν ΗΠΑ και ΕΕ επιβάλλοντας, ουσιαστικά, όρους λιμοκτονίας στον παλαιστινιακό λαό, επειδή, προφανώς, δεν υπέκυπτε στην πλήρη εγκατάλειψη της διεκδίκησης των αυτονόητων δικαιωμάτων του.

«Αν βάλεις σε ένα κλειστό κλουβί ακόμη και δυο αγαπημένα αδέλφια και τους στερήσεις τα πάντα, από την αξιοπρέπεια μέχρι τη δυνατότητα επιβίωσης, τότε στο τέλος θα προσπαθήσουν να σκοτώσουν το ένα το άλλο» δήλωνε, μόλις χτες, ο Ζιάντ Αμπού Αμρ, ανεξάρτητος πολιτικός και υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση ενότητας. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος, όπως φαίνεται: Αφού ο παλαιστινιακός λαός δεν υπέκυψε με κανέναν άλλον τρόπο, να υποκύψει διά μέσου μιας εμφύλιας έντασης. Μιας έντασης που τον απομακρύνει ακόμη περισσότερο από τον πραγματικό του στόχο: Τερματισμό της κατοχής και ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.