... Πρέπει να έχεις πολύ θράσος για να υπόσχεσαι π.χ. 1.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται από φτωχούς γονείς (δηλ. φιλανθρωπία), ενώ έχεις νομοθετήσει να καταργηθούν δικαιώματα και παροχές, έστω και μεμονωμένες για τη μητρότητα, που ήταν αποτέλεσμα σκληρών ταξικών αγώνων σε άλλες περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού

Ολοι τώρα ανακαλύπτουν τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας και προτείνουν λύσεις ή δίνουν υποσχέσεις, ενώ συχνά η υποκρισία ξεπερνά την ντροπή.

Αλλά πώς μπορείς να προτείνεις διεξόδους χωρίς να λες τις αιτίες που δημιουργούν και μεγεθύνουν αυτά τα προβλήματα; Πώς μπορείς να απευθύνεσαι στις γυναίκες που καθημερινά έρχονται αντιμέτωπες με το φόβο της απόλυσης, και της φτώχειας και να προτείνεις τη δημιουργία «θεσμών ισότητας και αλληλεγγύης»;

Πρέπει να έχεις πολύ θράσος για να υπόσχεσαι π.χ. 1.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται από φτωχούς γονείς (δηλ. φιλανθρωπία), ενώ έχεις νομοθετήσει να καταργηθούν δικαιώματα και παροχές, έστω και μεμονωμένες για τη μητρότητα, που ήταν αποτέλεσμα σκληρών ταξικών αγώνων σε άλλες περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Να «δεσμεύεσαι» ότι θα ιδρύσεις βρεφονηπιακούς σταθμούς παντού όταν ως κυβέρνηση είχες καταργήσει τους κρατικούς - δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς και σήμερα οι γονείς υποχρεώνονται να πληρώνουν τροφεία στους δημοτικούς σταθμούς ή στους ιδιωτικούς.

Από την άλλη μεριά η αγωνία της κυβέρνησης της ΝΔ είναι να καλυφθούν οι στόχοι της Λισαβόνας μέχρι το 2010, που διατυπώνονται σε ανάπτυξη και αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, μείωση της ανεργίας μέσα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ευέλικτης εργασίας (60%) για τις γυναίκες στο όνομα της ισότητας των δυο φύλων.

Αυτά, για όσους δυσκολεύονται να ερμηνεύουν τη γλώσσα της ΕΕ, εξηγούμε ότι σημαίνουν ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων για την αύξηση των κερδών τους και ψευδαισθήσεις στις γυναίκες ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται στο όνομα των «ίσων δικαιωμάτων» και «ίσων ευκαιριών» θα καλυτερεύσουν τη ζωή τους.

Κατά συνέπεια ο στόχος της μείωσης της αντρικής συμμετοχής στην εξουσία, δηλαδή η αντιμετώπιση της «ανδροκρατούμενης» κοινωνίας (όλα τα κόμματα εκτός ΚΚΕ, στον ένα ή άλλο βαθμό τον υιοθετούν) μοιάζει πανεύκολος, αφού η ισότητα των γυναικών βρίσκεται σε καλό δρόμο και οι συγχύσεις καλά κρατούν.

Ολοι αυτοί δεν έχουν συμφέρον να ξεκαθαριστεί ότι η ανισοτιμία της γυναίκας συντηρείται από την οικονομική βάση του καπιταλισμού (την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο) και όχι από τις αντιλήψεις, που ισχύουν βέβαια ως κατάλοιπα των προηγούμενων ταξικών κοινωνιών και διατηρούνται με σύγχρονη αμφίεση σήμερα.

Αν δούμε λοιπόν σοβαρά τα ζητήματα που ταλανίζουν τις γυναίκες, τότε θα πούμε τα εξής:

Η βασική αιτία για την εφαρμογή των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων που εδώ και περίπου 15 - 20 χρόνια άρχισαν να εφαρμόζονται παντού, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική ασφάλιση, στην παιδεία, υγεία κλπ. και πλήττουν ιδιαίτερα τις γυναίκες και τους νέους, είναι η βαθιά και πολύπλευρη κρίση του ταξικού κοινωνικού συστήματος που ζούμε. Υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία από πριν να συγκεντρωθεί και ν' αναπαραχθεί το κοινωνικό κεφάλαιο. Υπάρχει μεγαλύτερη ανεργία και πρέπει να «μειωθεί». Ετσι η συσσώρευση μεγαλύτερων κερδών θα κατορθωθεί από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Η ανεργία «θα μοιραστεί», αφού δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αλλιώς στην καπιταλιστική οικονομία, σε μερική ευέλικτη, προσωρινή απασχόληση.

Οι παροχές υγείας - πρόνοιας και κοινωνικής ασφάλισης εμπορευματοποιούνται και ιδιωτικοποιούνται και αυτό το πληρώνει κυρίως η γυναίκα της εργατικής οικογένειας, που υποχρεώνεται να αναπληρώνει τα κενά που δημιουργούνται στις σημερινές ανάγκες.

Οι «μεταρρυθμίσεις» στην παιδεία γίνονται γιατί το κεφάλαιο απαιτεί μεγαλύτερη κερδοφορία, λιγότερους ειδικευμένους επιστήμονες και περισσότερους εργαζόμενους με ευκίνητη και ελαστική μορφή εργασίας που συνεχώς θα καταρτίζονται. Η μισοειδικευμένη γυναικεία εργατική δύναμη συσσωρεύει για το κεφάλαιο περισσότερα κέρδη.

Τι προσφέρει συνεπώς ο καπιταλισμός στη γυναίκα με τις πλάτες των κομμάτων της αστικής τάξης και όσων άλλων ακόμη συμφωνούν στη λογική της διαχείρισης των προβλημάτων τους;

«Ισες ευκαιρίες» και «ισότητα» που μεταφράζεται σε μοίρασμα της εκμετάλλευσης μεταξύ των δυο φύλων, αύξηση της ανισοτιμίας της γυναίκας (περισσότερες υποχρεώσεις και βάρη) και αποπροσανατολισμός της ταξικής συνείδησής τους.

Θέλεις δε θέλεις, λοιπόν, φτάνεις στην άκρη του κουβαριού και σκέφτεσαι: Πόσο μακριά θα πάει αυτή η ιστορία; Σε ποιους πρέπει να ανήκουν τα μέσα παραγωγής, ποια ανάπτυξη είναι σε όφελός μας, ποια οικονομία και ποια εξουσία.

Οι ερχόμενες εκλογές είναι μια ευκαιρία για να εκλαϊκεύσουμε όσο καλύτερα γίνεται αυτή τη σκέψη, που παραπέμπει στην πρόταση του Κόμματός μας για το λαϊκό μέτωπο και τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της εκμετάλλευσης.

Για μας οι εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μια επιπλέον δυνατότητα για το λαό να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και να την αποτυπώσει.

Πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει από το λαό είναι να μειώσει τη δύναμη των δυο μεγάλων κομμάτων της αστικής τάξης. Ο απεγκλωβισμός δυνάμεων από τη δικομματική εναλλαγή είναι ο βασικός παράγοντας αποδυνάμωσης του καπιταλισμού.

Οταν απεγκλωβίζεται ένας κόσμος από τη λογική του συμβιβασμού, της μοιρολατρίας και του φόβου και ενισχύει την πρακτική της απαίτησης - διεκδίκησης, ενισχύοντας το ΚΚΕ, τη σταθερή φιλολαϊκή δύναμη, τότε ανοίγεται και η προοπτική των συμμαχιών σε όφελος του λαϊκού κινήματος.

Επιδιώκουμε τις συμμαχίες για να ενισχύσουμε το λαϊκό κίνημα, την ταξική - πολιτική πάλη και όχι στενά το Κόμμα μας με κάποιες έδρες παραπάνω στη Βουλή. Οι στερεότερες συμμαχίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μετά τις εκλογές, όταν το Κόμμα μας βγει ενισχυμένο. Επιδιώκουμε συσπειρώσεις και συνεργασίες, γιατί θέλουμε να αντιμετωπίσουμε σημερινά προβλήματα, να αποσπάσουμε καινούρια δικαιώματα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό σήμερα και να κάνουμε καθαρό ότι όραμα και τελικός μας στόχος είναι η εργατική εξουσία, διαφορετικά οι αγώνες μας δε θα έχουν προοπτική και οι όποιες κατακτήσεις μας δε θα έχουν μέλλον. Τα άλλα κόμματα, όταν λένε συμμαχίες, εννοούν εκλογικές συνεργασίες, για τη διαχείριση του συστήματος και όχι για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού.

Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ επιδιώκει την κοινή κοινωνικοπολιτική δράση, τη συμμαχία της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, η συμφωνία τους για αντιπάλεμα της πολιτικής και της εξουσίας που δημιουργούν και αναπαράγουν τα οξυμένα προβλήματά τους σήμερα. Τη σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την ανατροπή της εξουσίας τους, για να απαλλαγούμε από τις αιτίες που χαράζουν μόνο αρνητικές συνέπειες σ' όλες τις πλευρές της ζωής μας. Είναι αυτή η προϋπόθεση που ενισχύει το λαϊκό κίνημα, βαθαίνει την ταξική συνείδηση και συγκεκριμενοποιεί το στόχο της εργατικής εξουσίας.

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας έχει συμφέρον να συμπαραταχτεί σ' αυτή τη γραμμή συσπείρωσης και εμείς έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κατανοηθεί αυτή η αναγκαιότητα, ιδιαίτερα από τους νέους και τις γυναίκες. Γιατί ο καπιταλισμός επεξεργάζεται πολύ καλά την πολιτική του για τη νεανική και γυναικεία συνείδηση. Θέλει υποταγμένες συνειδήσεις, κι εμείς πρέπει να το ανατρέψουμε αυτό, αγωνιζόμενοι σ' όλα τα επίπεδα, των ιδεών, των αντιλήψεων και των διεκδικήσεων. Εχουμε όλες τις δυνατότητες να του χαλάσουμε τα σχέδια. Κάνοντας τώρα το βήμα με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.