1. Τον άγνωστο Ελληνα τον καρκινοπαθή σκέφτομαι, που ψάχνει την υγεία του σαν να παίζει το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού, χτυπώντας πόρτες και ρωτώντας το γνωστό του γνωστού αν ξέρει κάποιον που θα μπορούσε να ενδιαφερθεί για την ιστορία του. Γυρίζει σαν άλλος περιπλανώμενος Ιουδαίος σε μακρείς διαδρόμους μαζί με άλλους που στοιβάζονται για χημειοθεραπεία ή μπροστά σε αξονικούς τομογράφους που συνήθως δε λειτουργούν (κι αν λειτουργούν είναι στην άκρη της Αθήνας). Τον σκέφτομαι όταν δοκιμάζεται η αξιοπρέπειά του, τότε που αναγκάζεται να παρακαλέσει προσπαθώντας να ξεπλύνει τη μοναδική μομφή που μπορεί κανείς να του προσάψει: ότι είναι πένης. Και κάνει υποταγή όχι στους γιατρούς αλλά στη μοίρα του. Ολοι γνωρίζουν πως, όταν φτάνει η ώρα να παίξει το τελευταίο του χαρτί, συγκεντρώνει όσες ψυχικές δυνάμεις του έχουν απομείνει και αποφασίζει να παραιτηθεί από το παιχνίδι της ζωής, καταδικάζοντας έτσι τον εαυτό του, αλλά κερδίζοντας την περηφάνια του. Και μένει στο σπίτι φροντίζοντας όπως μπορεί τον πόνο που τον εξουσιάζει. Είναι πολλοί που ακολουθούν αυτό το μονοπάτι, τους βλέπουμε και δεν κάνουμε τίποτα.

2. Τον άγνωστο Ελληνα θαυμάζω, που προσπαθεί να είναι όρθιος με την άβυσσο που τον περιβάλλει. Ολα τον διώχνουν, αλλά αυτός επιμένει να φροντίζει με μια μεταφυσική πίστη ό,τι όμορφο έχει απομείνει στον τόπο του. Ακόμα και όταν χάνει τη γαλήνη του βρίσκει τρόπο από το ψυχικό του υστέρημα και δίνει το χέρι του σε όσους έχουν βαλτώσει.

3. Τον άγνωστο Ελληνα σκέφτομαι, που του δόθηκε ως δώρο μια ζωή εν τάφω. Τον κυβερνά ο πανταχού παρών βασιλιάς μικροαστός, που αναπαύεται για πάντα στον καναπέ του, που μοιάζει με αναπηρικό καροτσάκι. Στο χέρι κρατά αντί σκήπτρου το τηλεκοντρόλ, κι όμως όλοι γι' αυτόν εργάζονται, γι' αυτόν κάνουν υπακοή. Το ήθος και ο βίος του αγνώστου ουδεμία σχέση έχουν με τον βασιλιά, αντίθετα ο άγνωστος φωτίζει με την παρουσία του τον τάφο αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, φωτίζει και κάνει έργο αδιαφορώντας αν είναι ιστορικά καταδικασμένος, αδιαφορώντας γι' αυτό που είπε ο Μπλανσό: «Αυτός που γράφει το έργο είναι ένας άνθρωπος παραμερισμένος, αυτός που έχει γράψει είναι ένας άνθρωπος που διώχνεται και που δεν ξέρει γιατί διώχτηκε».

4. Τον άγνωστο Ελληνα σκέφτομαι που ζει μέσα στην οικογένειά μας ή δίπλα μας, σαν γείτονας, και έχουμε την ατυχία να τον ανακαλύψουμε μόνο όταν πεθάνει. Η πίκρα τότε είναι διπλή: και ως προς το γεγονός ότι το ένστικτό μας βρέθηκε ελλιπές τότε που έπρεπε και ότι εκ των υστέρων δεχόμαστε την ευεργετική του επιρροή, που μας αναστατώνει για τη φτηνή αμφιβολία που τρέφαμε για κείνον. Τον υποτιμήσαμε και τώρα μας διδάσκουν -αυτή είναι η τιμωρία που επιβάλαμε μόνοι μας στον εαυτό μας.

5. Τον άγνωστο Ελληνα σκέφτομαι που κυκλοφορεί στον πολιτισμό της Ευρώπης ζητιανεύοντας γνώση και πληροφορίες. Η Δύση, αγνοώντας επιδεικτικά την πείνα και τη δίψα του, τον φορτώνει με ό,τι πιο φτηνό κουβαλάει πάνω της. Κι ενώ ο άγνωστος συνεχίζει επαιτώντας, αν τύχει και συναντήσει το ζητούμενο που είναι η αλήθεια, θα είναι αργά, πολύ αργά, για να τον ωφελήσει.

6. Τον άγνωστο Ελληνα σκέφτομαι, που βλέπει, μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τα δάση του να καίγονται και τα αντιμετωπίζει σαν ένα δραματικό γεγονός από μια μακρινή χώρα, αλλά συγχρόνως, κατά έναν παράξενο και μεταφυσικό λόγο, του θυμίζουν το δικό του δάσος, το δικό του σπίτι.

7. Τον άγνωστο Ελληνα σκέφτομαι στα γηρατειά του, που το καθεστώς Καραμανλή κρατάει όμηρο. Ενώ βρίσκεται στην τελευταία πράξη του έργου, την πιο δύσκολη, τον σπρώχνουν σε ακροβασίες και παθήματα, κάνοντάς τον να γέρνει πότε από τη μια και πότε από την άλλη όψη της ζωής, θυμίζοντας σκιά σε κατάσταση μόνιμης αγωνίας.