Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας αναρωτιόμουν τι νόημα και ποια αξία έχει σήμερα μια καουμπόικη ταινία καταδίωξης. Μιας καταδίωξης στεγνής χωρίς αλληγορικές, έστω, αναφορές. Αναφορές που θα της έδιναν κάποια άλλη διάσταση (και δικαιολογία). Στο τέλος, δυστυχώς πολύ αργά για την υπομονή μου και την αξία της ταινίας, υπήρξε η δικαιολογία. Τέλος, πάντων, προέκυψε μια δικαιολογία.

Ολο αυτό το αιματοβαμμένο κυνηγητό, το οποίο συνέβαινε επί μιάμιση ώρα στην οθόνη, ήταν αποτέλεσμα του αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου (Βόρειοι - Νότιοι), ο οποίος εμφύλιος συνεχιζόταν στις «ψυχές» των εμπλεκομένων, έστω και αν είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από την επίσημη λήξη του! Στο τέλος, επίσης, ο σκηνοθέτης έκανε και τη δική του (απαραίτητη) ειρηνόφιλη σύσταση. Εβαλε τους ήρωές του να αναθεματίζουν τον πόλεμο και το μίσος που γεννάει ο πόλεμος. Ιδιαίτερα ο εμφύλιος πόλεμος! Αυτά, και προφανώς θεώρησε ότι καθάρισε με τη δική του σκληρότητα. Με τη βία του. (Στην ταινία του η μία άγρια δολοφονία διαδέχεται την άλλη. Η μια άγρια σκηνή την άλλη). Στη σύγχυση που διακρίνει την ταινία, που σε όλη σχεδόν τη διάρκειά της (μέχρι λίγο πριν το τέλος) δε διακρίνουμε το μήνυμά της, έρχεται να προστεθεί και η σύγχυση που προκαλεί ο κατασκευασμένος από το ελληνικό γραφείο διανομής, τίτλος της «Εχθροί για πάντα». Τίτλος που έρχεται κόντρα στο τελικό μήνυμα της ταινίας, που είναι «να τελειώνουμε με τις έχθρες». Τέλος πάντων, τι κουβεντιάζουμε; Ποιος πάει να δει καουμπόικη ταινία καλοκαιριάτικα; Η οποία, τελικά, δεν είναι και κλασική καουμπόικη. Αφού δε διαθέτει μπαρ, γυναίκες, μονομαχίες!..

Παίζουν: Λίαν Νίσον, Πιρς Μπρόσναν, Μάικλ Ουίνκοτ, Αντζέλικα Χιούστον, Αντζι Χάρμον.