Στο ταλέντο, βέβαια, της δημιουργού, αλλά και στη γυναικεία φύση της! Εχω πολλές αμφιβολίες, αν άντρας σκηνοθέτης, θα μπορούσε να προσεγγίσει το θέμα της ταινίας, με αυτήν τη σπάνια λεπτότητα που το προσέγγισε η Σάρα Πόλεϊ. Η οποία, επί τη ευκαιρία, είναι μόλις 28 χρόνων! 28 χρόνων και καταπιάστηκε με τα γηρατειά!.. Ενα σοβαρό και καλλιεργημένο ζευγάρι, το οποίο έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή, σε αρκετά προχωρημένη ηλικία έρχεται αντιμέτωπο με τη «σατανική» αρρώστια Αλτσχάιμερ (Alzheimer), η οποία εμφανίζεται απροειδοποίητα και χτυπάει καίρια, ανάμεσα στα άλλα, τη μνήμη. Τη μνήμη, η οποία, είναι εκείνη που με την αόρατη κλωστή της δένει τους ανθρώπους (και τις σχέσεις των ανθρώπων). Το ζευγάρι της ταινίας, λοιπόν, χωρίς τη μνήμη του ενός, της γυναίκας στη συγκεκριμένη περίπτωση, παύει να υπάρχει. Ολα αυτά που τους δένουν έχουν, πια, χαθεί. Η πληγωμένη από την αρρώστια γυναίκα δεν (ανα)γνωρίζει το σύντροφό της. Δεν της θυμίζει τίποτα. Δεν τον ξέρει! Και, βέβαια, δε θυμάται τίποτα από την κοινή ζωή τους. Από τα γεγονότα που τους ένωναν. Ο υγιής σύντροφος, ο άντρας στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο οποίος διαθέτει μνήμη και έχει τα πάντα ζωντανά μέσα του, βλέπει όλο το οικοδόμημα, ολόκληρη τη ζωή τους δηλαδή, να γκρεμίζεται αργά και βασανιστικά και αδυνατεί να κάνει κάτι δραστικό για να αποτρέψει αυτή την καταστροφή. Το μόνο που του μένει, είναι να «διευκολύνει» τη γυναίκα του, ακριβώς γιατί την αγαπάει, να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν ευκολότερα και καλύτερα στη νέα της ζωή (όσο αυτή θα κρατήσει)! Και το κάνει αυτό με μεγάλο κόστος. Γιατί, τελικά, τη διευκολύνει να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο. Μην πάει ο νου σας στο μελό, όχι! Η Σάρα Πόλεϊ δεν εμπορεύεται τη συγκίνηση, η οποία φυσικά και υπάρχει σε αφθονία στην ταινία, αλλά σαν μέσον και όχι σαν σκοπός. Γι' αυτό είναι διακριτική και πολιτισμένη. Την απασχόλησαν σοβαρότερα ζητήματα. Την απασχόλησε το ζήτημα της μνήμης και της λειτουργίας της. Την απασχόλησε η ταξινόμηση των θετικών και των αρνητικών στιγμών που κάνει η καλλιεργημένη μνήμη, για να διευκολύνει τη συμβίωση. Την απασχόλησε η ικανότητα του καλλιεργημένου ανθρώπου να «παραγγέλνει» στη μνήμη να «ατονεί» κατά διαστήματα, μέχρι να βρεθούν οι απαραίτητες ισορροπίες! Ολα αυτά, βέβαια, χάνονται όταν πληγεί ο εγκέφαλος του ανθρώπου, όπως έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Χάνονται, και η μνήμη «επιστρέφει» σε αυτά που της έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση σε προγενέστερο χρόνο. Η ταινία στηρίζεται στο διήγημα της Αλις Μούρνο, «The Bear Came Over the Mountain». Το διήγημα ασχολείται με την αφοσίωση, την πίστη, τον έρωτα, τη θυσία. Το ίδιο πράττει και η ταινία. Γι' αυτό, τελικά, είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο! Στον πολιτισμένο άνθρωπο. Αυτόν που ψιθυρίζει και όχι αυτόν που κραυγάζει. Πέρα, όμως, από το θαυμάσια ανθρώπινο θέμα της, υπάρχει και η φόρμα. Και αυτή διαθέτει ευγένεια και εξαιρετική αισθητική. Αισθητική που προέρχεται από την προσεγμένη στις λεπτομέρειές της φωτογραφία, από τους εξαιρετικούς χώρους, από τα ντυσίματα των ηθοποιών, από τους αργούς ρυθμούς, από τους λεπτούς ήχους και τις μουσικές, από τις μεγάλες και μικρές σιωπές. Και, βέβαια, από τις σπάνιες ερμηνείες όλων των ηθοποιών.

Παίζουν: Τζούλι Κρίστι, Γκόρντον Πίνσεντ, Ολυμπία Δουκάκη, Μίκαελ Μάρφι.