Ο Κιμ Κι Ντουκ είναι σκληρός σκηνοθέτης, ακραίος! Τόσο το σκηνικό της ιστορίας του, έξω από ένα αμερικανικό στρατόπεδο κατοχής, που θα μπορούσε να είναι ολόκληρη η υποδουλωμένη από τους Αμερικανούς Νότια Κορέα, όσο και οι ήρωες της ταινίας του, μια ομάδα μοιραίοι άνθρωποι, αδύνατοι να αποτρέψουν τα «αναμενόμενα», που θα μπορούσαν να ήταν όλοι οι υποταγμένοι Νοτιοκορεάτες πολίτες, είναι ματωμένοι και απελπισμένοι. Με μια απελπισία που καταλήγει στην αυτοκτονία! Πράγματι, ο «Αγνωστος Παραλήπτης» είναι απαισιόδοξη ταινία. Ταινία πνιγμένη στη βία. Μια βία, όμως, που έχει ιστορική εξήγηση. Η χώρα, το νότιο κομμάτι της Κορέας, γνώρισε τη χειρότερη μορφή της αποικιοκρατικής επέμβασης. Μιας επέμβασης που έπιασε «ρίζες» σε μεγάλο κομμάτι της νοτιοκορεατικής κοινωνίας, καθώς η Αμερική, πέρα από τη βία των όπλων, χρησιμοποίησε και το χρήμα για να καταβάλει συνειδήσεις! Ο εύκολος πλουτισμός, η εξαγορά, η διαφθορά έφτιαξαν ένα νέο είδος ανθρώπου, ανθρώπου άγνωστου στις παραδόσεις της χώρας, το συμβιβασμένο και ξεπουλημένο Ασιάτη. Αυτόν που παίρνει και δίνει βραβεία για κάθε δολοφονημένο Βορειοκορεάτη. Για τον αδερφό του, δηλαδή! Αυτός που έμαθε να διασκεδάζει, με όλους τους τρόπους, τον εισβολέα. (Μικρογραφία αυτής της εικόνας, γιατί τα πράγματα στην Κορέα πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, είναι η περίοδος της δεκαετίας του '50 στη χώρα μας. Οπου το χυδαίο σύνθημα «κορίτσια ο στόλος» αποκάλυπτε τη χυδαία σχέση ανάμεσα στην Αμερική και τους Ιθαγενείς! «Κατά την άποψή μου, η κορεάτικη κοινωνία έχει γίνει συνώνυμη με τη μανία και τη σκληρότητα, σε σημείο που είναι έτοιμη να εκραγεί» δηλώνει ο σκηνοθέτης. «Από πού προέρχεται όλη αυτή η ένταση και η τεταμένη καχυποψία; Το ερώτημα αυτό με παρέπεμψε στο να εισάγω, σε πρώτο πλάνο, μία δόση ιστορικής πραγματικότητας στην ταινία μου. Το στοιχείο, όμως, το οποίο προσπάθησα να τονίσω μέσα από την ταινία, δεν είναι ένας διαπληκτισμός πάνω στην ιστορία, αλλά η χαμένη πνευματικότητα του λαού της Κορέας, μια πνευματικότητα που με τόσο πόθο αναζητούμε να ξαναποκτήσουμε». Για να μεταφέρει την αγωνία του στον κινηματογράφο, ο Κιμ Κι Ντουκ διάλεξε το ρεαλισμό και όταν, και όπου, κρίθηκε απαραίτητο, δανείστηκε και ποιητικά στοιχεία, στοιχεία με τα οποία μπορείς να εξηγήσεις τα «ανεξήγητα». Τον πολύ βαθύ πόνο, για παράδειγμα! Ή την πολύ βαθιά απελπισία. Σκηνές, όπως η σκηνή που ο γιος ετοιμάζει τη μάνα του για να τη σφάξει (είχε ερωτικές σχέσεις με Αμερικανό, τον πατέρα του, τον «άγνωστο παραλήπτη»), την πλένει, την καλλωπίζει, μόνον με την ποίηση αποδίδουν και αποδίδονται. Διάλεξε, επίσης, και μια υποτυπώδη ιστορία, μια αφορμή: κάποιοι μικροδιάβολοι, απελπισμένοι και συμβιβασμένοι αναζητούν - με όλα τα μέσα - αυτό που τους λείπει: Αγάπη, αξιοπρέπεια! Εργαλεία του Κιμ Κι Ντουκ, όπως προανέφερα, είναι ο χώρος, η μπότα της Αμερικής, και τρία περιθωριακά άτομα (και ο περίγυρός τους). Τα τρία αυτά άτομα, μια μικρογραφία του συμβιβασμένου κομματιού της λαϊκής νοτιοκορεατικής κοινωνίας, πληγώνουν και πληγώνονται. Χτυπάνε και χτυπιούνται! (Μαζί τους υποφέρει και ένας «απροσάρμοστος» Αμερικανός φαντάρος. Υποφέρει γιατί δεν έχει καταλάβει - είναι τόσο παράλογο, άλλωστε - τι δουλιά έχει αυτός στην Ασία!). Ολος αυτός ο κόσμος θα καταλήξει στο αιματοκύλισμα, για να ολοκληρωθεί η τραγωδία! Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με βαθιά πολιτικό κινηματογράφο. Και αν είχαμε περισσότερες πληροφορίες για την καθημερινή ζωή των Νοτιοκορεατών και τις παραδόσεις τους, για να καταλάβουμε καλύτερα τις αλληγορίες της ταινίας, θα βγαίναμε από την αίθουσα ακόμα πιο ικανοποιημένοι. Και έτσι, πάντως, θα πάρουμε μαζί μας όλη την οργή, και είναι μεγάλη, για τη ζημιά που προκλήθηκε στον περήφανο αυτό λαό. Για την ηθική διάλυση αυτής της άξιας κοινωνίας. Θα πάρουμε, επίσης, και τη μελαγχολία της ταινίας, για την ανικανότητα (ελπίζουμε προσωρινή) των Νοτιοκορεατών να απαλλαγούν μια για πάντα από τους Αμερικανούς και τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, ηθικές καταστροφές που προκαλούν! Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μια χωρισμένη (Βόρεια - Νότια) χώρα! Και, κυρίως, μην ξεχνάμε τις απειλές που δέχεται το βόρειο τμήμα της χώρας, με σκοπό να υποταχθεί και αυτό στις ορέξεις των Αμερικανών. Φαίνεται ότι η τραγωδία που λέγεται Κορέα δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα για τον ιμπεριαλισμό.

Παίζουν: Ντονγκ Κουν Γιανγκ, Μιν Γιουνγκ Μπαν, Γιουνγκ Μιν Κιμ, Eουν Γιν Μπανγκ