Ενα διηγηματικό περίπατο στο χτες της Κορίνθου, με οδηγό τον φίλο της στήλης, συγγραφέα Βαγγέλη Μηνιώτη, θα κάνουμε σήμερα. Το κείμενο ήρθε στην εφημερίδα πριν τις μεγάλες φωτιές που δέχτηκε (και) αυτό το μέρος. Η περιοχή της αρχαίας Κορίνθου, δεν είναι πια όπως ήταν κάποτε, γεγονός που κάνει την αφήγηση ακόμα πιο επίκαιρη...

«Την Κόρινθο, δυο βήματα σήμερα από την Αθήνα και μακριά, πολύ μακριά, μια φορά κι έναν καιρό, όπως λένε στα παραμύθια, γνώρισα παιδί πηγαίνοντας στην Κυλλήνη για να γλιτώσω από τη φοβερή πείνα που είχε πέσει σα χολέρα στην πολιτεία κι έστελνε τους ανθρώπους... στον άλλο κόσμο. Ανάμεσά τους και παιδιά που παίζαμε μαζί στις αλάνες, γιατί δεν είχαν να φάνε, όπως κι εγώ. Από φόβο μην πάθουνε και τα παιδιά τους τα ίδια, οι γονείς μου, μας έβαλαν στο ψαροκάικο ενός συγγενή μας που έφερνε λεμόνια στα Λεμονάδικα του Πειραιά κι αφού ξεφόρτωσε πήρε το δρόμο της επιστροφής στο παράλιο χωριό, μαζί κι εμάς. Ευτυχώς η διόρυξη του ισθμού... είχε προηγηθεί της δικής μας επίσκεψης! Και μας δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσουμε το πολύ σπουδαίο έργο, που απάλλαξε τους ναυτικούς και τους ταξιδευτές από τις φουρτούνες του Καβομαλιά! Πράγματι, για να πάει κανείς από τη θάλασσα στην Κόρινθο, πριν έπρεπε να κάνει το γύρο του... κόσμου!

Πρώτος είχε την ιδέα διάβασης από το Σαρωνικό κόλπο στον Κορινθιακό ο τύραννος Περίανδρος, που άλειψε το δρόμο με λίπος και τραβούσε το πλοίο από τη μία πλευρά να το πάει στην άλλη με τη γνωστή από την αρχαιότητα «δι' ολκό». Ακολούθησαν κι άλλες απόπειρες και τελικά το τεράστιο έργο ανέλαβε να πραγματοποιήσει ο Καποδίστριας. Για την ιστορία της Κορίνθου τι να πρωτοπεί κανείς; Θα μπορούσε να γεμίσει ατέλειωτες σελίδες, την προσπερνάμε λοιπόν κι ερχόμαστε στο σήμερα. Κι όταν λέμε σήμερα εννοούμε αρκετές δεκαετίες πριν το ψαροκάικο που μας γλίτωσε από την εξοντωτική κατοχική πείνα του 1941 και σε ό,τι ακολούθησε με επίκεντρο την πόλη αυτή, στην οποία βρισκόμαστε καθ' οδόν!

Η Κόρινθος θα 'λεγε κανείς ότι είναι το χολ της Πελοποννήσου, όπου και να θελήσει να πάει κανείς, από αυτή θα περάσει, ακόμη και στην Αλβανία! Τη γνώρισα σε καλούς και κακούς καιρούς. Πλούσια η γη της κι οι αμπελώνες της έδιναν απασχόληση και σε ξένους εργάτες με την περίφημη κορινθιακή σταφίδα που αφθονούσε παντού. Ετυχε να εκπαιδευτώ σα νεοσύλλεκτος μέσα σ' αυτούς και να δροσίσω τα στεγνά χείλη μου με τις τσαμπίδες που απομένουν μετά τον τρύγο.`

Ηταν κατακαλόκαιρο, όλα τα κακά μού συνέβησαν το μήνα Αύγουστο: Το μπλόκο της Κοκκινιάς, που γλίτωσα κυριολεκτικά από του Χάρου τα δόντια και την ομηρία, μια ύπουλη πάθηση και η στράτευσή μου σ' ένα κέντρο εκπαιδεύσεως χωρίς νερό! Με βυτιοφόρα προσπαθούσαν να ξεδιψάσουν χιλιάδες φαντάρων που τρέχανε πίσω από τα βρυσάκια τους να πάρουν λίγο νερό στο παγούρι τους. Ζέστη αφόρητη, η άμμος του στρατοπέδου καυτή και το νερό, όνειρο θερινής νυκτός. Εκείνο όμως που κομμάτιαζε την ψυχή ήταν οι εκτελέσεις λίγα μέτρα μακριά μας καθότι το τακτικό στρατοδικείο έβγαζε τακτικά καταδικαστικές σε θάνατο αποφάσεις σε αγωνιστές.

Η κατάσταση από την έλλειψη του νερού είχε γίνει αφόρητη, οι βρύσες το προσφέρανε στάλα στάλα κι εκτός από τη δίψα να 'χεις ν' αντιμετωπίσεις και την απλυσιά. Σκέφτηκα να κάνω τον άρρωστο για να με βγάλει ο γιατρός μια μέρα "ελεύθερο" υπηρεσίας για να ξεδιψάσω και να κάνω καθαριότητα, σύμφωνα με τους κανονισμούς, όμως οι ασθενείς πρέπει να βρίσκονται στο κρεβάτι τους κι εγώ πιάστηκα να πλένω κάλτσες! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να με κλείσουν στο κρατητήριο μαζί μ' άλλους παραβάτες, ως το βράδυ και μετά μας ανάγκασαν να ξεφορτώσουμε φορτηγά αυτοκίνητα με αλεύρι και να τα μεταφέρουμε στον εφοδιασμό. Ξεθεωμένοι από την κούραση με τον ιδρώτα να 'χει ζυμωθεί με το αλεύρι, ζήσαμε μια κατάσταση άνευ προηγουμένης και, πού να βρεθεί νερό να ξελασπωθεί κανείς; Ηταν σα να μας είχαν... σοβαντίσει! Και το πρωί ασκήσεις! Κι ενώ τα φανταράκια, ιδιαίτερα οι τιμωρημένοι, βίωναν μια τέτοια κατάσταση, ήταν πρόκληση απέναντί τους το Λουτράκι, όπου κάποιοι άλλοι απολάμβαναν της ψυχής τους τα αγαθά. Τουλάχιστον να μπορούσαμε κι εμείς να χορταίναμε με νερό Λουτρακίου...

Τη σημερινή Κόρινθο λίγο πολύ τη γνωρίζουν οι πάντες, αφού θέλοντας και μη θα την προσπεράσουν για να πάνε σ' άλλους τόπους, εντός κι εκτός της ελληνικής επικράτειας. Τι να λέμε τώρα; Για τον πλούσιο παραθαλάσσιο κάμπο και τα εξαίσιας ομορφιάς βουνά της Κορινθίας; Είναι τυχεροί που βρέθηκαν σ' αυτόν τον τόπο οι Κορίνθιοι, που ήταν δακτυλοδεικτούμενοι στην αρχαιότητα για την ευημερία και τα γλέντια τους, εξ ου και το ρηθέν: "Ου παντός πλειν ες Κόρινθον"»...