Στο κείμενο καταγράφεται μια «διαφοροποίηση», από το πακέτο των αντεργατικών μέτρων πού προωθεί η κυβέρνηση (διευθέτηση του χρόνου εργασίας, κατάργηση 8ωρου, ελαστικοποίηση ημερήσιου χρόνου εργασίας, αύξηση του ποσοστού των απολύσεων, απαλλαγή των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές, γενίκευση της μερικής απασχόλησης).

Χρειάζεται προσοχή, γιατί το περιεχόμενο των παρατηρήσεων, στις θέσεις της κυβέρνησης, χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία αποπροσανατολισμού. Αυτό διαπιστώνεται, όταν ληφθεί υπόψη ότι την ώρα που χτυπιέται το θεμελιακό δικαίωμα του 8ωρου και η κυβέρνηση προσανατολίζεται στην πλήρη ανατροπή του ημερήσιου, σταθερού χρόνου εργασίας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «διαμαρτύρεται» γιατί τίθεται στο «περιθώριο - όπως λέει - η αναζήτηση του αμοιβαίου οφέλους!!» των εργαζόμενων με τους εκμεταλλευτές τους.

Αποδέχεται, επίσης, τη λογική των αυξομειώσεων του ποσοστού των απολύσεων, νομιμοποιώντας την εργοδοτική αυθαιρεσία που πατάει στην ίδια τη δυνατότητα της απόλυσης. Επιπρόσθετα, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων (απαλλαγή της εργοδοσίας από τις ασφαλιστικές εισφορές), που σε κάθε περίπτωση θα το πληρώσουν οι ασφαλισμένοι, τα λαϊκά στρώματα.

Η επισήμανση του κειμένου, αλλά και το προσφιλές «σλόγκαν» του προέδρου της ΓΣΕΕ ότι «η ελληνική αγορά δεν πάσχει από μορφές ευέλικτης και φθηνής απασχόλησης», αποτελεί στήριξη, νομιμοποίηση του «κεκτημένου» της εργοδοτικής ασυδοσίας και επίδειξη υποκρισίας, με δεδομένες τις ευθύνες της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, για το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων.

Επικίνδυνη είναι η θέση που αναφέρει ότι «Δεν είναι δυνατόν να τροποποιείται η νομοθεσία χωρίς να έχουν αντληθεί συμπεράσματα» από την εφαρμογή του προηγούμενου αντεργατικού νόμου 2639/98 που ανατρέπει τις εργασιακές κατακτήσεις, λες και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ - που άναψε το «πράσινο φως» για την ψήφιση και την εφαρμογή του - δε γνωρίζει τις επώδυνες για τους εργαζόμενους συνθήκες που επικρατούν στους χώρους δουλιάς και τους εκβιασμούς που χρησιμοποιεί η εργοδοσία για να περάσει τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», την κατάργηση του 8ωρου και γενικότερα τις «ευέλικτες μορφές», για την ένταση της εκμετάλλευσης, με «συμφωνίες» σε επίπεδο επιχείρησης.

Τέλος, οι προτάσεις που προβάλλονται για το πρόβλημα της ανεργίας καθορίζονται σε γενικές γραμμές από τα εξής σημεία:

Η πρόταση για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αναφέρεται στην υποχρεωτική 12χρονη εκπαίδευση με ενίσχυση του «αυτόνομου ρόλου» του λυκείου και υιοθετεί τη χρεοκοπημένη κυβερνητική πολιτική για τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (ΤΕΕ) και τα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ), σε αντίθεση με την αναγκαιότητα κατάργησης των αντιεκπαιδευτικών νόμων, τη διεκδίκηση δωρεάν, δημόσιας εκπαίδευσης, ενιαίου 12χρονου σχολείου βασικής εκπαίδευσης, την ίδρυση δημόσιων επαγγελματικών σχολών.

Την ώρα που η κυβέρνηση μετατρέπει τον ΟΑΕΔ σε βραχίονα εφαρμογής της αντεργατικής πολιτικής και στήριγμα των στόχων των βιομηχάνων, γενικότερα της εργοδοσίας, προωθώντας την ιδιωτικοποίηση του οργανισμού, την ώρα που και με ευθύνη της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ απλώνουν τα πλοκάμια τους τα δουλεμπορικά, ιδιωτικά γραφεία «εργασίας», με στόχο την εκμετάλλευση της αγωνίας των ανέργων, η πρόταση της ΓΣΕΕ περί «ευελιξίας», μετατροπής σε «μητρικό οργανισμό» και τεμαχισμό του ΟΑΕΔ, κινείται στα πλαίσια της κυβερνητικής λογικής και διευκολύνει τα αντεργατικά σχέδια.

Η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ εναρμονίζεται με την κυβερνητική πολιτική, για το βάθεμα της ενσωμάτωσης της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ξεκοκάλισμα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων (προϊόν της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων) του Γ` Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, από το μεγάλο κεφάλαιο, παρά το γεγονός πως και η ίδια διαπιστώνει ότι ως προς την αύξηση της απασχόλησης, «οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν απέδωσαν, παρότι διατέθηκαν μεγάλα ποσά από το Α` και Β` Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, πολλαπλάσια χρήματα από αυτά που πρόκειται να διατεθούν με το Γ` Κοινοτικό Πλαίσιο»!

Οι προτάσεις για την προστασία των ανέργων δεν ανταποκρίνονται στις αυξημένες ανάγκες, παρότι το πρόβλημα των μακροχρόνια ανέργων, γενικότερα της ανεργίας, οξύνεται. Περιορίζεται ο χρόνος κάλυψης των ανέργων στα 3 χρόνια, καθορίζεται ο χρόνος έναρξης της επιδότησης 5 μήνες μετά την εγγραφή στο σχετικό μητρώο, δεν προβλέπεται η πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων των ανέργων και των οικογενειών τους, καθώς επίσης και ο υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου.

Αναπαράγονται κυβερνητικές θέσεις που αφορούν περιπτώσεις μερικής, προσωρινής απασχόλησης (στον κοινωνικό τομέα και σε άλλους τομείς), οι οποίες κινούνται στην κατεύθυνση της παραπέρα ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και στην υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, υποκαθιστώντας θέσεις πλήρους, σταθερής απασχόλησης, συμβαδίζοντας με την πολιτική περικοπής των κοινωνικών δαπανών, την εμπορευματοποίηση της υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, τις ιδιωτικοποιήσεις.

Τέλος, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ προβάλλει τη θέση για το «35ωρο χωρίς τη μείωση των αποδοχών», επιχειρώντας, στην ουσία, να διαστρεβλώσει και να φθείρει το πολύχρονο, ώριμο, δίκαιο αίτημα της εργατικής τάξης για τη μείωση του ημερήσιου χρόνου εργασίας.

Το θέμα αυτό θα απασχολήσει επόμενο σημείωμα, αλλά με την ευκαιρία θα θέσουμε ορισμένα ζητήματα.

Πρώτο, η θέση για 35ωρο χωρίς τον καθορισμό του ημερήσιου σταθερού και του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας (7ωρο - 5ήμερο) νομιμοποιεί και ισχυροποιεί τη θέση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, λειτουργεί ως «αντίτιμο στη συναλλαγή» και για το λόγο αυτό τέθηκε στον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης. Το ψευτο35ωρο, από τη στιγμή που δε στηρίζεται στην εξασφάλιση του σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας σημαίνει ωρομίσθιο, 9ωρο, 10ωρο, 11ωρο χρόνο ημερήσιας απασχόλησης, συνοδευόμενο από υποαπασχόληση, σημαίνει 6 ή 7 ημέρες δουλιά τη βδομάδα, ανάλογα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής και τις όποιες αυθαίρετες επιλογές της εργοδοσίας.

Δεύτερο, το βασικό στοιχείο που κυριαρχεί στη λογική της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ είναι η υιοθέτηση της θέσης των βιομηχάνων για την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεών τους και για το λόγο αυτό τίθεται κυνικά το ζήτημα της παροχής νέων προνομίων στους κεφαλαιοκράτες. Η λογική αυτή οδηγεί στο «ρεαλισμό» του ψευτο35ωρου και την άρνηση διεκδίκησης της γενικευμένης εφαρμογής της μείωσης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.

Τρίτο, η θέση για το 35ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών σημαίνει άρνηση της αναγκαιότητας αύξησης των μισθών των εργαζομένων, άρνηση της κάλυψης των διευρυμένων αναγκών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, σε συνθήκες πρωτοφανούς αύξησης των κερδών της πλουτοκρατίας.

Το περί «δικαιότερης αναδιανομής του πλούτου» αποτελεί ειρωνεία σε βάρος των εργαζομένων.

Τέταρτο, η προβολή του ψευτο35ωρου ως πανάκεια για την αντιμετώπιση της ανεργίας και η δημαγωγική αναφορά στη δημιουργία συγκεκριμένου (!) αριθμού νέων θέσεων απασχόλησης, σε καθεστώς κυριαρχίας των μονοπωλίων, καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

Σε συνθήκες, ιδιαίτερα, ελαστικών σχέσεων εργασίας, η εργοδοσία έχει τη δυνατότητα να καλύπτει ανάγκες, αυξομειώνοντας τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, να αξιοποιεί τη μερική και προσωρινή απασχόληση, την εντατικοποίηση της δουλιάς.

Ο στόχος της μείωσης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου εργασίας, η κατάκτηση του 7ωρου, 5ήμερου, 35ωρου (30ωρου για τα βαριά, ανθυγιεινά επαγγέλματα), με αναβάθμιση των μισθολογικών, ασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, απαιτεί ολόπλευρη οργάνωση του αγώνα της εργατικής τάξης, δυναμική αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, ταξική πάλη που στοχεύει στην ανατροπή των αντεργατικών μέτρων και την αντεργατική πολιτική, διεκδίκηση του δικαιώματος της πλήρους - σταθερής απασχόλησης και την ουσιαστική προστασία των ανέργων, μέτωπο ενάντια στις απολύσεις.

Σ' αυτό το δρόμο παλεύει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, σ' αυτή την κατεύθυνση το ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΑΜΕ) οργανώνει τον αγώνα των εργαζομένων και αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες ανάπτυξης της πάλης, με άμεσο καθήκον να «σπάσει τα μούτρα» της η ολομέτωπη κυβερνητική επίθεση.

Η ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας, η επίλυση των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων απαιτούν σχεδιασμένη, λαϊκή οικονομία, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Σ' αυτή την κατεύθυνση καλείται να παλέψει η εργατική τάξη, οικοδομώντας το Αντιμονοπωλιακό - Αντιιμπεριαλιστικό - Δημοκρατικό Μέτωπο Πάλης, με τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, στην προοπτική της Λαϊκής Εξουσίας.