Γρηγοριάδης Κώστας

Η θεοποίηση της αγοράς, των κανόνων και των επιπτώσεών τους δεν έχει πάτο. Κι αν αυτό είναι κατανοητό για τους ενεργούς πολίτες παραμένει μέγα ζητούμενο η συνειδητοποίηση των πολλών, για το τι ακριβώς συμβαίνει σε όλους τους τομείς της δημόσιας (και ιδιωτικής) ζωής και ο αναπροσανατολισμός τους σε άλλες προοδευτικότερες κατευθύνσεις. Γιατί τα πάντα συνδέονται με την πολιτική και είναι πολιτικά. Ακόμα και περιπτώσεις που συχνά δεν είναι και τόσο εμφανείς με την πρώτη ματιά. Για τους μη υποψιασμένους, φυσικά. Καλοπροαίρετους μεν πολίτες, αλλά άτομα που χρειάζονται απτές αποδείξεις.

Οχι φυσικά σαν αυτές που παρουσιάζει στην ομώνυμη εκπομπή του ο γνωστός τηλεμαρκουτσοφόρος σταρ, ο οποίος σκοπό δεν έχει να καταγγείλει τα κακώς κείμενα της περί αγοράς θεωρίας, αλλά να μας πείσει ότι υπάρχουν λίγοι και κακοί επιχειρηματίες που δεν τηρούν δήθεν τους νόμους, αποσιωπώντας ότι οι νόμοι δεν είναι ουδέτεροι, ούτε αναφέρονται στο «γενικό καλό», αλλά είναι προϊόν που υποδηλώνει τους συσχετισμούς δύναμης και εξυπηρετούν, στην παρούσα φάση, την οικονομική ελίτ, που κυριαρχεί σε πολιτικό επίπεδο και την εκφράζει πλήρως ο υπάρχων δικομματισμός. Τα παραπάνω αυτονόητα, φυσικά, όχι απλά πνίγονται στα δελτία - κουρελούδες των οχτώ και στις κίτρινες απογευματινές φυλλάδες του συστήματος, αλλά αν μετά από έρευνες ή σημαντικά γεγονότα εξαναγκάζονται να ψελλίσουν δυο λόγια, στρογγυλεύουν καταστάσεις και συμβάντα, κατασυκοφαντώντας παράλληλα και όποιον «τολμήσει» να διατυπώσει μια διαφορετική άποψη με τις γνωστές λασπολόγες ρετσέτες περί «δογματισμού», «αναχρονισμού» και δυο - τριών επιθέτων ακόμα, μια και τα τρισβάρβαρα ελληνικά τους δεν τους επιτρέπουν να χρησιμοποιούν πλουσιότερο (και ευρηματικότερο) λεξιλόγιο.

Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσαν έρευνες που είδαν το φως της δημοσιότητας και αφορούσαν τα εμφιαλωμένα νερά και γενικά την ποιότητα των υδάτων. Ζήτημα που είχαμε αναδείξει στη στήλη μας πριν αρκετά χρόνια, ύστερα από έρευνα ειδικού επιστήμονα, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μεταξύ δώδεκα εμφιαλωμένων και του νερού της βρύσης (σ.σ. αναφερόταν στην Αθήνα) το δεύτερο είναι προτιμότερο από τα πρώτα. Ουσιαστικά, όπως διαπιστώθηκε και πρόσφατα, πίνουμε νερό της βρύσης. Απλά το πίνουμε πληρώνοντας πολύ ακριβότερα! Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που υπάρχουν απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ομως, ο τρόπος διακίνησης των συσκευασιών από τα εργοστάσια στην αγορά, χωρίς τις απαιτούμενες συνθήκες υγιεινής, κυρίως ως προς τις απαιτούμενες θερμοκρασίες (18 βαθμούς Κελσίου) ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα με τους επιβλαβείς οργανισμούς που εμφανίζονται στις φιάλες. Επιπροσθέτως, να σημειώσουμε και τους χώρους αποθήκευσης που κάθε άλλο παρά οι πρέποντες είναι.

Ενα από τα προβλήματα που δημιουργούνται από τα εμφιαλωμένα νερά είναι οι χώροι που καταλήγουν οι πλαστικές συσκευασίες τους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 80% - 90% των φιαλών, που είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πλαστικό, οδηγείται στις χωματερές. Ας λάβουμε καταρχήν στα υπόψη μας ότι η διάρκεια ζωής του πλαστικού είναι 100 με 200 χρόνια, ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Εύκολα μπορεί να αναλογιστεί κανείς πώς μεταφράζεται αυτό περιβαλλοντικά. Κι επειδή μιλάμε για χωματερές που συχνά αυτοαναφλέγονται να υπενθυμίσουμε ότι η καύση του πλαστικού συνδέεται με την έκλυση διοξινών, που είναι αναμφισβήτητα και επιστημονικά διαπιστωμένο καρκινογόνες. Και μιλάμε για μια ποσότητα που προσεγγίζει το ένα δισεκατομμύριο φιάλες. Το βέβαιο είναι ότι η συγκεκριμένη αγορά αυξάνεται με ετήσιους ρυθμούς 10% και καμία μέριμνα δεν υπάρχει για την ανακύκλωση του πλαστικού, με ευθύνη των εταιρειών που τις πουλούν ή της πολιτείας και κυρίως για τον προσανατολισμό: το εμφιαλωμένο νερό να διατίθεται αποκλειστικά σε γυάλινα μπουκάλια. Οσο, μάλιστα, οι περιοχές που κάνουν χρήση είτε λόγω έλλειψης, είτε εξαιτίας κακών δικτύων ή κακής ποιότητας υπόγειων νερών τόσο το ζήτημα θα οξύνεται. Αλλη μια περιβαλλοντική νάρκη απασφαλισμένη, όπως θα έλεγε και ο όψιμος αντάρτης και λάτρης των ιπτάμενων ζαρντινιέρων κύριος Βύρωνας.

Η ασυδοσία της αγοράς δεν έχει ούτε όρους, ούτε πολύ περισσότερο όρια. Δε διστάζουν να βάλουν σε περιπέτειες την υγεία μας ως καταναλωτών και να υπονομεύσουν το περιβάλλον της χώρας μας. Και τα ζητήματα αυτά δεν ανήκουν στην αποκλειστική σφαίρα των καταναλωτικών ή περιβαλλοντικών οργανώσεων. Είναι βαθύτατα πολιτικά και απαιτείται η παρέμβαση του κινήματος. Διαφορετικά, αν αφήσουμε ελεύθερες τις εταιρείες, ανενόχλητη την εκάστοτε κυβέρνηση και τις ΜΚΟ να διαχειριστούν τα παραπάνω, μόνο καλύτερες μέρες δεν μπορούμε να περιμένουμε.