Οι κυβερνώντες δε χάνουν ευκαιρία που να μη χρυσώσουν το «χάπι» της «ανταγωνιστικότητας». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος, μιλώντας χτες σε σχετική εκδήλωση, χαρακτήρισε «αυτονόητο» πως «ο ανταγωνισμός, όταν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που διασφαλίζουν ότι λειτουργεί εύρυθμα, αποβαίνει προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της οικονομίας».

Επιχειρώντας, μάλιστα, να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του, διατύπωσε την άποψη πως «οι πολίτες γνωρίζουν από τη δική τους εμπειρία τα οφέλη του ανταγωνισμού. Ολοι μας - είπε -μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα στην κατάσταση των μονοπωλίων και των ολιγοπωλίων που υπήρχαν στο παρελθόν σε διάφορους κλάδους της οικονομίας και στην κατάσταση που υπάρχει σήμερα, που οι κλάδοι αυτοί έχουν ανοίξει στον ανταγωνισμό»!

Είναι φανερό πως ο κ. Αλογοσκούφης ταυτίζει, σκόπιμα, το κοινωνικό σύνολο με την ολιγαρχία του πλούτου. Γιατί, ξέρει πολύ καλά πως η αξιόλογη - τα τελευταία χρόνια - ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας δεν απέφερε κανένα απολύτως όφελος στο κοινωνικό σύνολο. Για τους εργαζόμενους και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» ταυτίζεται με την έξαρση της ακρίβειας και την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι μόνοι που επωφελήθηκαν από τα αλυσιδωτά μέτρα και πολιτικές που πήραν οι κυβερνώντες για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ήταν τα μονοπώλια (κρατικά ή ιδιωτικά), οι πολυεθνικές και οι κάθε είδους συνεταίροι τους στην Ελλάδα.

Αν, λοιπόν, για την κυβέρνηση και τους υπερασπιστές της πολιτικής της η «ανταγωνιστικότητα» αποτελεί όραμα, για τους εργαζόμενους και εν γένει τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς είναι εφιάλτης.