Ενας νέος στρατιωτικός οργανισμός με όλα τα χαρακτηριστικά της ιμπεριαλιστικής επιθετικής -επεμβατικής δύναμης αναδύεται μέσα από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΕΠΑΑ), που περιλαμβάνει την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, που ήδη βρίσκεται σε μια φάση δυναμικής ανάπτυξης, με προοπτική τη συγκρότηση ενός ευρωστρατού, ο οποίος θα λειτουργεί ως στρατιωτικός βραχίονας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο ευρωστρατός θα είναι το απαραίτητο εργαλείο για την προώθηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ και, ταυτόχρονα, λειτουργεί και σαν καταλύτης για τη στρατιωτικοποίησή της, με ό,τι αυτά συνεπάγονται σε επίπεδο σχέσεων με τις ΗΠΑ και τον κοινό τόπο τους, το ΝΑΤΟ. Στην παρούσα φάση, βέβαια, λειτουργεί εξ ορισμού συμπληρωματικά στο ΝΑΤΟ, αλλά οι σχεδιασμοί που υπάρχουν θα εμπλέξουν την κοινή ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη σε όλους τις ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά και στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώνονται και από την πληροφόρηση που έρχεται κατευθείαν από τις Βρυξέλλες. Συγκεκριμένα, σε ενημέρωση Ελλήνων δημοσιογράφων που καλύπτουν το στρατιωτικό ρεπορτάζ, που πραγματοποιήθηκε στην έδρα της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας, έγινε παρουσίαση αυτών των στόχων, αλλά και απολογισμός της μέχρι τώρα δράσης. Η διαπίστωση της ανάγκης σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως τονίστηκε, δημιουργίας στρατιωτικών δομών εκδηλώθηκε μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Να σημειώσουμε εδώ πως δεν είναι τυχαίο ότι αυτός που ορίστηκε ως «ύπατος εκπρόσωπος» της ΕΠΑΑ είναι ο Ξ. Σολάνα, αυτός που ήταν γγ του ΝΑΤΟ στη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.

Στο πλαίσιο της ίδιας ενημέρωσης, παρουσιάστηκαν οι μέχρι τώρα στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ. Πρόκειται για 16 επιχειρήσεις (Βοσνία, Σκόπια κλπ.) καθαρά επεμβατικού χαρακτήρα, ενώ ετοιμάζονται 2 νέες, υποτίθεται, αστυνομικού και εκτελεστικού χαρακτήρα. Η μια 2.000 ατόμων στο Κοσσυφοπέδιο και η άλλη 200 ατόμων στο Αφγανιστάν. Οι επιχειρήσεις, τονίστηκε, της ΕΕ μπορεί να είναι μικρές, αλλά προσφέρουν μεγάλη πείρα.

Μάλιστα, δηλώνουν με ...υπερηφάνεια ότι η ΕΕ έφθασε στρατιωτικά μέχρι την Ινδονησία στο πλαίσιο της διευθέτησης μιας τοπικής διένεξης. Ως προς τη δομή της ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης, να αναφέρουμε ότι έχουν ιδρυθεί 5 επιχειρησιακά στρατηγεία σε Λονδίνο, Ρώμη, Παρίσι, Βερολίνο, Λάρισα, ενώ στις Βρυξέλλες υπάρχει το επιχειρησιακό κέντρο της ΕΕ που δεν έχει ακόμα ενεργοποιηθεί. Στόχος μέχρι το 2010 να έχουν συγκροτηθεί, παράλληλα με τα χερσαία τμήματα (BG), αεροπορική, αλλά και ναυτική δύναμη της ΕΕ. Οι επιχειρήσεις θα κατευθύνονται κατευθείαν από τα επιχειρησιακά στρατηγεία.

Αποκαλυπτικό, ωστόσο, είναι σχετικό «κείμενο εργασίας», που συνέταξε ομάδα μελέτης της ΕΠΑΑ και φέρει τον τίτλο «Μια αρχική Μακροχρόνια Οπτική για τις Ευρωπαϊκές Ανάγκες Δυνατότητας και Ικανότητας της Αμυνας».

Στο κείμενο αυτό, μεγέθους 27 σελίδων, περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο όλο το πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας και κατ' επέκταση του ευρωστρατού. Ενδεικτικό των άμεσων, αλλά και των απώτερων στόχων, είναι ότι διαπνέεται από τη νεοταξική αντίληψη περί άμυνας και ασφάλειας και πουθενά δε γίνεται αναφορά σε ζητήματα προστασίας των συνόρων της ΕΕ. Αντίθετα, όλες οι επιχειρήσεις που περιγράφονται είναι πολεμικές επεμβάσεις μακριά από το ευρωπαϊκό έδαφος.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα του εν λόγω κειμένου:

Εισαγωγικά γίνεται περιγραφή του μελλοντικού επιχειρησιακού περιβάλλοντος:

«Ενα όραμα για τη μελλοντική φύση και το περιεχόμενο των επιχειρήσεων της ΕΠΑΑ είναι αναγκαίο για να ενημερωθούν εκείνες οι βραχυπρόθεσμες αποφάσεις που θα καθορίσουν τις μακροχρόνιες ικανότητες και δυνατότητες άμυνας της Ευρώπης.

Το συνολικό πλαίσιο σκοτεινιάζει με τις κεντρικές προβλέψεις για τη δημογραφία και την οικονομία να προδιαγράφουν μια Ευρώπη που σε δύο δεκαετίες θα είναι περισσότερο γερασμένη, λιγότερο κερδοφόρα και περικυκλωμένη από περιοχές (συμπεριλαμβανομένης της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής), που ίσως θα παλεύουν να αντεπεξέλθουν στις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Η άμυνα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τις κρατικές χρηματοδοτήσεις υπό την πίεση ενός αυξανόμενου βάρους συντάξεων, μιας ελαττούμενης ομάδας στράτευσης και με κοινωνίες όλο και πιο επιφυλακτικές σχετικά με τις επιχειρήσεις επέμβασης που τις αφορούν ζητήματα νομιμότητας στη χρήση δύναμης και έχουν μια τάση να προτιμούν τα έξοδα για "ασφάλεια" από ό,τι για "άμυνα"».

Ειδικότερα για τις πολεμικές επιχειρήσεις, υιοθετείται όλο το πλαίσιο του νέου ιμπεριαλιστικού δόγματος του ΝΑΤΟ: «Οι επιχειρήσεις της ΕΠΑΑ θα έχουν χαρακτήρα αποστολής, θα είναι πολυεθνικές και με πολλά όπλα, κατευθυνόμενες στο να επιτύχουν ασφάλεια και σταθερότητα περισσότερο παρά νίκη. Οι πληροφορίες θα είναι κριτικές είτε δίνοντας πληροφορίες στον "πόλεμο των ιδεών" στον κυβερνοχώρο, είτε διευκολύνοντας αποτελεσματικές αποφάσεις ελέγχου. Η "ασυμμετρία" θα εφαρμόζεται όχι απλά σε μια τακτική του αντιπάλου, αλλά επίσης στους στόχους και τις αξίες του».

Στη συνέχεια, αναφέρεται στη μελλοντική δύναμη - κλειδί και τα χαρακτηριστικά της, που ανάμεσα στα άλλα θα μπορούν να είναι: «Πολεμικές επιχειρήσεις με όπλα συνεργίας - που να πηγαίνουν πέρα από τα συνδυασμένα - σε συντονισμό των επιπτώσεων με μη στρατιωτικούς δράστες. Ταχύτητα αντίδρασης και αναπτυξιμότητας, όπως επίσης και η ικανότητα προσαρμογής για βέλτιστο μέγεθος και ισορροπίας και γρήγορης κίνησης σε επίπεδο τακτικής».

Σε μια προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος, αναφέρεται: «Οποιαδήποτε προσπάθεια να "προβλεφτεί το μέλλον" - να αποφανθούμε έμπιστα ότι ο κόσμος θα είναι έτσι ή αλλιώς σε 20 χρόνια, ή ότι τα υπουργεία Αμυνας θα μπορούν να καθορίσουν ορθά ποιες ικανότητες θα είναι αναγκαίες για να ανταποκριθούμε σε προκλήσεις τόσο μακροπρόθεσμα - θα ήταν αυταπάτη και επικίνδυνο. Αλλά είναι λογικό να στοχεύουμε να αναγνωρίσουμε κάποιες από τις πιο συναφείς και εύρωστες τάσεις και να προτείνουμε ως οδηγούς γι' αυτούς που προσπαθούν να προχωρήσουν στην ομίχλη του μέλλοντος. Για παράδειγμα, μια κομβική υπόθεση για ό,τι έπεται είναι ότι το φαινόμενο που είναι γνωστό ως παγκοσμιοποίηση θα συνεχιστεί.

Είναι εύκολο να σκεφτούμε σενάρια που μπορούν να ακυρώσουν αυτή την υπόθεση: Μια ανεξέλεγκτη πανδημία, μαζική χρήση όπλων μαζικής καταστροφής ή πιθανά περιφερειοποίηση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, με τον ανταγωνισμό για τις ανεπαρκείς πηγές να οδηγεί στην εμφάνιση αμοιβαία καχύποπτων περιφερειακών μπλοκ. Αλλά τόσο πολλοί περιμένουν για να κερδίσουν τόσο πολλά από τη συνέχιση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, που φαίνεται να είναι μια λογική υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε, τουλάχιστον για τώρα, για τον κόσμο μέσα στον οποίο θα λειτουργήσει η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας».

Σε μια προσπάθεια να μη δημιουργηθούν προβλήματα με το ΝΑΤΟ, αναφέρεται:

«Οι ανάγκες της ευρωπαϊκής δυνατότητας και ικανότητας που αναφέρονται στο καθηκοντολόγιο του Ηγετικού Γραφείου είναι αυτές που χρειάζονται για την ΕΠΑΑ. Είναι μόνο ένα τμήμα από το φάσμα αυτού που θα πρέπει να προγραμματίσουν οι επαγγελματίες της άμυνας, παράπλευρα, για παράδειγμα, προς τις χωριστές εθνικές ή ΝΑΤΟικές απαιτήσεις. Συνεπώς, η αρχική μακροχρόνια προοπτική δεν απαιτείται να επηρεάσει το συνολικό αμυντικό προγραμματισμό των κρατών - μελών. Ούτε προσπαθεί να περιμένει το πώς η ίδια η ΕΠΑΑ μπορεί να εξελιχθεί στα επόμενα 20 χρόνια».

Βέβαια, το όραμα είναι σαφές και είναι αυτό των πολεμικών αποστολών τύπου Γιουγκοσλαβίας: «Η Στρατηγική Ηγετικών Στόχων και Ευρωπαϊκής Ασφάλειας αντιμετωπίζει ένα ευρύ και γεμάτο προκλήσεις σύνολο δυνατών αποστολών. Αυτές περιλαμβάνουν διαχωρισμό πολεμικών συρράξεων διά της βίας, της κλίμακας που θα είχε χρειαστεί αν μια χερσαία εισβολή στο Κόσσοβο το 1999 είχε φανεί αναγκαία. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνουν επιχειρήσεις σταθερότητας σε μια κατάσταση αποτυχίας ενάντια σε μια αποφασισμένη και ικανή ασύμμετρη απειλή. Ετσι οι απαιτήσεις της σημερινής ΕΠΑΑ είναι ήδη εν δυνάμει βαθιές και περιεκτικές». Δηλαδή, υιοθετείται και το ΝΑΤΟικό δόγμα περί «προληπτικού πολέμου».

Στο κεφάλαιο «Τι είδους Ευρώπη σε τι είδους κόσμο;», σημειώνεται: «Εκτός κι αν η παγκοσμιοποίηση σταματήσει ή ανατραπεί, ο κόσμος του 2025 είναι πιθανό ότι θα είναι ποικίλος, πιο δια-εξαρτημένος και ακόμα πιο άνισος. Μια πρόβλεψη τριπλασιασμού του κινέζικου ΑΕΠ θα κάνει την Κίνα τη δεύτερη παγκόσμια οικονομία, η Ινδία μπορεί να έχει ξεπεράσει την Ιαπωνία για να πάρει την τρίτη θέση. Η Ευρώπη θα συνεχίζει να αναπτύσσεται ταπεινά - σε ΑΕΠ και ενδεχομένως σε μέλη - αλλά με το τεχνολογικό της πλεονέκτημα σε τομείς όπως η ΙΤ, η Βιοτεχνολογία και η Νανοτεχνολογία να μειώνεται σταθερά».

Στη συνέχεια, αντλώντας εμπειρίες από τους νεοταξικούς πολέμους, σημειώνεται: «Οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν περιγραφεί ως μείγμα ευφυίας και κινητικής ενέργειας. Οι εναρκτήριες εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ έχουν επιβεβαιώσει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι μεταβαίνουμε από τη βιομηχανική εποχή στην εποχή της πληροφορίας για τον πόλεμο, ότι η ευφυία (η γνώση ή η πληροφορία) θα γίνει μια ακόμα πιο σημαντική πηγή για επιτυχημένες επιχειρήσεις, ενώ η κινητική ενέργεια θα πρέπει να εφαρμόζεται σε πιο ακριβείς και περιορισμένες ποσότητες.

Στον εξ αέρος πόλεμο του Κοσσόβου μόνο 15% των βλημάτων που έπεσαν ήταν "έξυπνα". Ως τον πόλεμο του Ιράκ του 2003 οι αναλογίες μεταξύ ηλιθίων και εξύπνων είχαν αντιστραφεί. Χρειάζεται σοβαρή σκέψη σχετικά με τη μελλοντική χρησιμότητα μη κατευθυνομένων βλημάτων (και αεροσκαφών που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν έξυπνα όπλα), όπως επίσης και των σμηνών βομβών, των ναρκών και άλλων όπλων με συνέπειες χωρίς διάκριση. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της στρατιωτικής δράσης θα πρέπει επίσης να είναι όλο και περισσότερο στην προσοχή μας, συμπεριλαμβανομένου του ενδιαφέροντος για συνέπειες στα δικά μας στρατεύματα - όπως με τις κρίσεις σχετικά με τη χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και αργότερα στο Κόσσοβο». Εδώ γίνεται παραδεκτό ότι υπήρχαν συνέπειες από τη χρήση αυτών των όπλων.

Συμπερασματικά, αναφέρεται ότι αυτό το πλαίσιο έχει μειώσει τις πιθανότητες «τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και για το προβλέψιμο μέλλον που να περιλαμβάνουν παραδοσιακές μάχες κράτους πάνω σε κράτος με συμβατικές δυνάμεις παρατεταγμένες ενάντια σε συγκρίσιμους αντιπάλους. Και ταυτόχρονα έχει ενθαρρύνει τους πάντες εκτός των τεχνολογικά κυριάρχων (για την ώρα ΗΠΑ και Ευρώπη) να αναζητήσουν "ασύμμετρες" στρατηγικές - τρόπους να αποτρέψουν τις πιο ραφιναρισμένες δυνάμεις από το να χρησιμοποιήσουν το τεχνολογικό τους πλεονέκτημα και υιοθετώντας και εκμεταλλευόμενοι εναντίον τους τη δική τους τεχνολογία (και τα ΜΜΕ). Οι πιο αποτελεσματικοί εφαρμοστές τέτοιων ασύμμετρων στρατηγικών θα είναι συχνά μη κρατικοί δράστες». Ετσι «οι επιχειρήσεις για τις οποίες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα πρέπει να προετοιμαστούν κατά προτεραιότητα για το προβλέψιμο μέλλον θα απαιτούν η ισχύς να εφαρμόζεται σε θαμπές συνθήκες, ενάντια σε έναν αντίπαλο που δε δυσκολεύεται να κρυφτεί μεταξύ αστικών πληθυσμών».

Αναφορικά με τις συνέπειες αυτών των εξελίξεων στις επιχειρήσεις της ΕΠΑΑ με ορίζοντα το 2025 επισημαίνεται: «Η Τυπική επιχείρηση της ΕΠΑΑ για τη διαχείριση κρίσεων θα είναι εκστρατευτικές, πολυεθνικές και με πολλά όργανα. Η ΕΕ έχει αναγνωρίσει την ανάγκη να είναι ένας παγκόσμιος παράγοντας ασφάλειας. Για έναν τέτοιο σκοπό προβλέπει μια δυνατότητα να εκτεθούν δυνάμεις σε αποστάσεις στρατηγικής σημασίας και σε επιχειρήσεις σε περιοχές αυστηρής σημασίας.

Οι επεμβάσεις θα βασίζονται σε κοινούς στόχους μεταξύ των κρατών - μελών, στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα κοινής δέσμευσης της ΕΕ να λύσει αυτή την κρίση. Επομένως, η ανάπτυξη δυνάμεων χρειάζεται να βασίζεται στην αρχή της ευρείας πολυεθνικότητας. Επομένως, η ΕΕ θα αξιοποιήσει σε μεγάλο βαθμό μια ολοκληρωμένη προσέγγιση, συνδυάζοντας τα βαριά και ελαφρά όργανα δύναμης και συντονίζοντας πολιτικά, στρατιωτικά, κυβερνητικά και μη κυβερνητικά σώματα να επιτύχει τα απαραίτητα πολιτικά αποτελέσματα».

Ακολούθως, περιγράφεται με ακόμα πιο σαφή τρόπο το πολεμικό πεδίο, στο οποίο θα εμπλέκεται ο ευρωστρατός και αυτό θα είναι παγκόσμιο, ενώ δεν αποκλείονται και επεμβάσεις εντός ορίων των «συμμαχικών χωρών». Αρχικά, γίνεται αναφορά στα πλαίσια της ανάπτυξης των ικανοτήτων, στην «ευκινησία»: «Αυτό αναφέρεται στην ικανότητα να επιτευχθεί ταχύτητα αντίδρασης, προσαρμόσιμη στρατιωτική δύναμη συσκευασίας και ευκολία στην ανάπτυξη. Η ευκινησία συμπεριλαμβάνει την αντίληψη, τα μηχανήματα και το μυαλό. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των κρατών - μελών της ΕΕ θα χρειαστεί να λειτουργήσουν σε ένα πολυεθνικό, πολύπλευρο περιβάλλον, δουλεύοντας με κράτη - μέλη και μη μέλη της ΕΕ και με εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς που συμπεριλαμβάνουν τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ ακόμα και μέσα σε τούτους τους συνασπισμούς.

Θα χρειαστούν να επιδείξουν στρατηγική ευκινησία για να μπορούν εύκολα να διανύουν στρατηγικές αποστάσεις και να μπαίνουν κατευθείαν στις επιχειρήσεις έτοιμες και προετοιμασμένες. Αναπόφευκτα θα μπορούσαν να υπάρχουν αποστάσεις όπου οι χρονικές αποστάσεις μεταξύ σχεδιασμού και παραγωγής είναι πολύ μικρές πριν την ανάπτυξη, ενώ παρέχεται ελάχιστη υποδομή στις επιχειρήσεις (π.χ. λίγα επαρκή λιμάνια ή αεροδρόμια, περιορισμένη στήριξη από τη χώρα υποδοχής)».

Στα πολεμικά πεδία περιλαμβάνονται και πόλεις, δίνοντας έτσι στον ευρωστρατό καθαρά χαρακτηριστικά κατασταλτικής δύναμης. «Θα πρέπει, τονίζεται, να είναι προετοιμασμένες οι δυνάμεις να επιχειρήσουν σε λιγότερα πυκνοκατοικημένα περιβάλλοντα, καθώς και σε περίπλοκα εδάφη και πόλεις, με οξυδέρκεια, ακρίβεια και ελάχιστες επιπρόσθετες απώλειες».

Επίσης διαπιστώνεται η ανάγκη συνεργασίας με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στον τομέα της τεχνολογίας και των πληροφοριών: «Θα είναι σημαντικό να διασφαλιστούν κοινές επιχειρήσεις με τις μεγαλύτερες προσπάθειες των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα, μέσω του ΝΑΤΟ. Αλλά μπορεί να χρειαστεί η ανάπτυξη μιας πιο χαρακτηριστικά ευρωπαϊκής προσέγγισης, διαφορετικής σε στόχους και χαρακτήρα (για παράδειγμα με εντονότερη έμφαση στην πολιτική - στρατιωτική συνεργασία και σε επίπεδο τακτικής), μολονότι η Ευρώπη παραμένει στα πλαίσια και πρότυπα αντίληψης του ΝΑΤΟ».

Αναφορικά με το στρατιωτικό προσωπικό, σημειώνεται: «Αλλά το μεγαλύτερο στοιχείο των λειτουργικών εξόδων είναι το προσωπικό - πάνω από 50% των συνολικών εξόδων της ΕΕ για την άμυνα. Καθώς επαγγελματοποιούνται οι ένοπλες δυνάμεις και καθώς το όλο και μικρότερο ποσοστό γεννήσεων αυξάνει τον ανταγωνισμό για τους νέους στην αγορά εργασίας, οι δαπάνες για το προσωπικό θα καταλαμβάνουν στην πράξη όλο και μεγαλύτερο μέρος των αμυντικών εξόδων, εάν δε μειωθεί το ανθρώπινο δυναμικό. Καθώς πλησιάζουμε τα 2 εκατομμύρια ενστόλων ανδρών και γυναικών στην Ευρώπη, υπάρχει το πεδίο για να γίνει αυτό. Οι σχετικές προσεγγίσεις περιλαμβάνουν υπεργολαβία, αυξημένο αυτοματισμό (από πολεμικά πλοία μέχρι ρομπότ) και μείωση του περιττού εξοπλισμού (χρειάζονται πραγματικά οι Ευρωπαίοι σχεδόν 10.000 άρματα μάχης και 3.000 μαχητικά αεροπλάνα;).

Ωστόσο, η μείωση των εξόδων για το προσωπικό με την αντίστοιχη μείωση του ανθρώπινου δυναμικού πρέπει να διαχειριστεί λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες των λειτουργιών που χρειάζονται πολυάριθμες δυνάμεις [για την ευρεία επιβολή της κεντρικής αρχής μετά από μια διαμάχη σε κάποιο κράτος, εάν αποτύχει η διαδικασία (εκδημοκρατισμού), ή για τη μακροχρόνια διατήρηση της σταθερότητας και για τις αποστολές ανοικοδόμησης]. Εναλλακτικές λύσεις για να διατηρηθεί μια μόνιμη δομή δυνάμεων που δεν μπορεί να συντηρηθεί οικονομικά μπορεί να πρέπει να εξεταστούν, όπως η χρήση εφέδρων».

Το προφίλ μελλοντικών δυνατοτήτων παρουσιάζεται στα πλαίσια των 6 τομέων μελλοντικών δυνατοτήτων που σχετίζονται με τις Ενιαίες Ομάδες Ανάπτυξης της ΕΕ. Ανάμεσα στα άλλα τονίζεται:

«Κατά την προετοιμασία και διεξαγωγή επιχειρήσεων των οποίων ηγείται η ΕΕ, πρέπει να διασφαλίζονται η συνεχής διοίκηση και ο έλεγχος άμεσα και μεταξύ όλων των επιπέδων διοίκησης και των οργάνων της ΕΕ. (...) Η ικανότητα διοίκησης πρέπει να στηρίζει τη γρήγορη λήψη αποφάσεων. Τα κράτη - μέλη της ΕΕ πρέπει να δημιουργήσουν κοινά και συντονισμένα αρχηγεία, που μπορούν εύκολα να αναπτυχθούν και να συντηρηθούν, με την ικανότητα να σχεδιάζουν, να διεξάγουν και να εκτιμήσουν τις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Η διαθεσιμότητα στήριξης των σχεδιασμών και των αποφάσεων και των μέσων διοίκησης θα είναι αναγκαία για παγκόσμια πολυλειτουργική διαχείριση των κρίσεων».

Ο κατασταλτικός χαρακτήρας των επεμβάσεων του ευρωστρατού επιβεβαιώνεται και από τα παρακάτω: «Η ικανότητα αναγνώρισης κατά τη διάρκεια της μάχης ώστε να μειώνονται τα θύματα των συμμαχικών δυνάμεων, των συνεργατών, των πολιτών και του τοπικού πληθυσμού είναι όλο και περισσότερο σημαντικές σε ένα πολυσύνθετο επιχειρησιακό περιβάλλον».

Σε άλλο σημείο στο τελευταίο κεφάλαιο του κειμένου, γίνεται πιο σαφές ότι ο ευρωστρατός ετοιμάζεται για μακρινές εκστρατείες: «Η επιτυχία των διαδικασιών θα εξαρτηθεί επίσης από την ικανότητα υποστήριξης των επεκταμένων δυνάμεων. Η ικανότητα υποστήριξης θα καλύψει την παροχή, αντικατάσταση και εναλλαγή των δυνάμεων με τα αναγκαία μέσα και υποδομές, σύμφωνα με τις λειτουργικές ανάγκες. Ακόμα και αν ο τομέας επιχειρήσεων είναι μακριά από τα εδάφη των κρατών - μελών της ΕΕ, πρέπει να διασφαλιστεί βιωσιμότητα για τη διάρκεια επέκτασης, ανεξάρτητα από την κατάσταση της απειλής ή τη διαθεσιμότητα υποδομών και άλλων παραγόντων στον τομέα επιχειρήσεων.

Οι ρυθμίσεις της κοινής - συντονισμένης στήριξης πρέπει να μπορούν να διασφαλίζουν την αναγκαία ποιότητα και ποσότητα στήριξης σε μακρινές αποστάσεις και παρατεταμένα χρονοδιαγράμματα. Αυτή η ικανότητα μπορεί να ενισχυθεί μέσα από την παροχή ακριβούς ανίχνευσης των προσόντων».