Χωρίς καμιά ανάπαυλα, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο μετά τη μεγάλη πανεργατική απεργία στις 12 Δεκέμβρη δίνει συνέχεια στην ταξική πάλη, κλιμακώνοντας τον αγώνα με νέα συλλαλητήρια και απεργιακές κινητοποιήσεις στις 22 Γενάρη. Αυτή τη στιγμή προέχει, να μη δοθεί χρόνος στην κυβέρνηση, να μην της δοθεί έδαφος για ελιγμούς, όπως επιχειρεί μετά την αλλαγή στο υπουργείο Απασχόλησης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν καθαρό ότι η αντεργατική πολιτική της ΝΔ δεν αλλάζει. Η σπερμολογία για δήθεν «ήπιες αλλαγές» στο Ασφαλιστικό και έναν διάλογο που αυτή τη φορά θα έχει «ουσία» είναι εκ του πονηρού.

Η εμπειρία που αποκτήθηκε από την προετοιμασία της απεργίας, το πλατύ άνοιγμα των ταξικών δυνάμεων στους χώρους δουλιάς, δημιουργούν τις προϋποθέσεις, το ταξικό κίνημα να «ανεβάσει στροφές», να κάνει ένα νέο ποιοτικό βήμα στους δεσμούς του με την εργατική τάξη, στη συσπείρωση νέων δυνάμεων αλλά και στην προώθηση του διεκδικητικού του πλαισίου. Με δεδομένους τους ελιγμούς που θα κάνει η κυβέρνηση μέχρι να φέρει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, αλλά και τις αντεργατικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ, είναι κρίσιμο ζήτημα το περιεχόμενο των διεκδικήσεων και η κατεύθυνση του αγώνα.

Η οργάνωση της αντίστασης, για να μην περάσουν νέα αντιασφαλιστικά μέτρα είναι ένα το κρατούμενο. Ομως οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, δεν μπορούν - δεν πρέπει - να συμβιβαστούν ούτε με την υπάρχουσα κατάσταση. Το αίτημα να καταργηθούν οι νόμοι Σιούφα - Ρέππα και όλες οι αντιασφαλιστικές διατάξεις των προηγούμενων 15 χρόνων πρέπει να γίνει σύνθημα μάχης απ' όλους τους εργαζόμενους, απ' όλα τα λαϊκά στρώματα. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παγιωθεί μια κατάσταση που οδηγεί στους συνταξιούχους των 500 και 600 ευρώ, δίπλα σε μια γενιά των 600 και 700 ευρώ αμοιβή. Γιατί είναι σίγουρο ότι η νέα γενιά, με το καθεστώς της ευελιξίας, με μισθούς πείνας και με την ισχύ των σημερινών αντιασφαλιστικών νόμων, θα βρεθεί αύριο σε χειρότερη θέση, απ' αυτήν που ήταν οι πατεράδες τους.

Γι' αυτό, η μάχη και για τις νέες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δεν είναι μόνο μια μάχη για αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα. Πρέπει να κοπεί το κεφάλι της Λερναίας Υδρας της «ευελιξίας», να αμφισβητηθεί το καθεστώς του «απασχολήσιμου», να διεκδικηθεί αποφασιστικά η σταθερή και πλήρης εργασία, με αύξηση των αμοιβών στο ύψος των σημερινών αναγκών. Να απαιτήσουμε αύξηση των συντάξεων και μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως και του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, φέρνοντας στο προσκήνιο το 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο.

Μέρα σαν τη σημερνή, που οι άνθρωποι του μόχθου ανταλλάσσουν ευχές για το καλύτερο, για τους ίδιους και τη ζωή τους, μπορούν να την καλυτερέψουν αν την πάρουν στα χέρια τους. Με τον ταξικό αγώνα. Ενας τέτοιος αγώνας, για να έχει αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να στρέφεται ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές και τα κόμματα που τις υπηρετούν, ανεξάρτητα από το αν είναι στη διακυβέρνηση. Να έχει σταθερό μέτωπο ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και την εξουσία του. Να έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ, που σε ευρωπαϊκό επίπεδο συμπυκνώνει και εκφράζει τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Να ανοίγει το δρόμο για ριζικές ανακατατάξεις σε όφελος των εργαζομένων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.