«Επιστροφή σε ήπιες λύσεις»..., «Δίκαιο ασφαλιστικό»..., «Προς νέο γύρο επαφών για το ασφαλιστικό»... Ολοφάνερος ο στόχος του παρατεταμένου μπαράζ διαρροών και φημών που ακολούθησε την αποπομπή Μαγγίνα: Να σημάνει «λήξη συναγερμού» στους εργαζόμενους, «να ηρεμήσουν τα πνεύματα» γιατί τάχα ο αποκεφαλισμός του πρώην υπουργού Απασχόλησης ουσιαστικά σήμανε «το τέλος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης».

Ουδέν αναληθέστερον. Αντίθετα, όλα συνηγορούν ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επανέλθει δριμύτερη αμέσως μετά τις γιορτές και να προχωρήσει στην κατάθεση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό, που θα διατηρεί ατόφια την ουσία της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης και θα πλήττει περαιτέρω τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων.

Αυτός, άλλωστε, είναι και ο πραγματικός λόγος για τον οποίο θυσιάστηκε ο Β. Μαγγίνας: Να διασωθεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, η οποία έχει ήδη προκαλέσει την καθολική αντίδραση και αντίσταση των εργαζομένων, γεγονός που η κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει, παρά τις αγέρωχες διακηρύξεις της ότι τάχα δε λογαριάζει το πολιτικό κόστος.

Ο πολιτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης πάντως δεν έχει αλλάξει και το Ασφαλιστικό παραμένει η αιχμή του δόρατος της συνολικότερης και γενικευμένης επίθεσης των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων κατ' εφαρμογήν της στρατηγικής της Λισαβόνας.

Οπως χαρακτηριστικά το εξέφρασε ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, «είναι σταθερή και αμετάβλητη θέση της κυβέρνησης να προχωρήσει η ασφαλιστική μεταρρύθμιση, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς διαφοροποιήσεις»... Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, στην ομιλία του για τον προϋπολογισμό, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της περασμένης Πέμπτης, διατυμπάνισε ότι «οι αλλαγές που χρειάζονται θα γίνουν».

Σε υποστήριξη της κυβέρνησης, προκειμένου «να μην κάνει πίσω», προσέτρεξε πάραυτα ο ΣΕΒ, διαμηνύοντας διά του προέδρου του Δημ. Δασκαλόπουλου ότι «εάν δεν προχωρήσουμε γρήγορα, θα βουλιάξουμε». Οπως μάλιστα σημείωσε, αυτό είναι γενικότερα το μήνυμα για το 2008, προειδοποιώντας με νόημα ότι αν η κυβέρνηση δεν ακολουθήσει μια επιθετική τακτική, τότε θα βρεθεί αντιμέτωπη με «κοινωνικές αναταραχές»(!).

Ετσι η κυβέρνηση πασχίζει να βρει τρόπους να εφησυχάσει τους εργαζόμενους και να διασπάσει το μέτωπο των αγώνων τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται οι οργανωμένες διαρροές για δήθεν απάλειψη ορισμένων «ακραίων» διατάξεων που αποτελούν το «κόκκινο πανί» για τα συνδικάτα. Ειδικά τις προηγούμενες μέρες πλημμύρισαν τα ΜΜΕ από πληροφορίες και διαδόσεις περί «στρογγυλέματος» των ρυθμίσεων για την πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών, για υποχωρήσεις στην ενοποίηση του ταμείου των επιστημόνων, εξαιρώντας ίσως τους δημοσιογράφους και άλλα παρόμοια. Προκειμένου να προσφέρει τα προσχήματα που επιζητούν οι «κοινωνικοί εταίροι» της για να σηκώσουν τη σημαία της συνθηκολόγησης και της υποταγής, δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να προχωρήσει σε ορισμένους τακτικούς ελιγμούς και «αναδιπλώσεις», που σε καμία περίπτωση όμως δε θα αλλοιώνουν την ουσία της «μεταρρύθμισης». Οπως π.χ. με την ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα κάποιων κατηγοριών από τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ που είναι δώρο-άδωρο, αφού καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι υπέρογκα ποσά για την ασφαλιστική τους κάλυψη αν ενταχθούν στα ΒΑΕ.

Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Παναγόπουλος ακόμα αμφιβάλλει αν η κυβέρνηση έχει σχέδιο και εξαντλεί την αγωνιστικότητά του ζητώντας «να μας πουν ποιο είναι το σχέδιο, πού θέλουν να πάνε»... Και ας γνωρίζει πολύ καλά ότι το πρώτο που θα κάνει η κυβέρνηση από την 1.1.2008 είναι να εφαρμόσει το «νόμο Ρέππα», οι αντιασφαλιστικές διατάξεις του οποίου φέρουν φαρδιά πλατιά την «υπογραφή» της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.

Είναι εντελώς προβλέψιμο ότι όσο πλησιάζει η στιγμή της κατάθεσης του νομοσχεδίου θα κλιμακώνεται μια προπαγανδιστική καμπάνια που θα συσκοτίζει τον αληθινό χαρακτήρα των ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση και ταυτόχρονα θα επιχειρεί να δικαιώσει τους ανυπόστατους πρωθυπουργικούς ισχυρισμούς ότι δηλαδή πρόκειται για «μια ήπια και δίκαιη μεταρρύθμιση», που τάχα «απαλλάσσει το ασφαλιστικό σύστημα από τις στρεβλώσεις, τις ανισότητες, τις αδικίες του παρελθόντος» και μάλιστα «χωρίς να αυξάνονται τα γενικά όρια ηλικίας, χωρίς να αυξάνονται οι εισφορές, χωρίς να μειώνονται οι συντάξεις».

Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Δε δικαιολογείται καμία αναμονή, καμία αυταπάτη. Η πολιτικοποίηση και η κλιμάκωση των αγώνων αποτελεί μονόδρομο για τη διεκδίκηση και υπεράσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Είναι ξεκάθαρο το αίτημα του ΠΑΜΕ: Να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, να μην έρθει καν στη Βουλή.

Χρειάζεται επίσης οι εργαζόμενοι να βρίσκονται σε διαρκή επαγρύπνηση, έχοντας κατά νου τι είχε συμβεί μετά τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Γιαννίτση, όταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έσπευσε να στηρίξει τον «πιο ήπιο» νόμο Ρέππα. Η ίδια η πείρα δηλαδή έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στους κοινωνικούς εταίρους των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων. Το μόνο που έχουν μάθει να κάνουν χρόνια τώρα είναι να ξεπουλάνε τους αγώνες των εργαζομένων και να παζαρεύουν για το ποια εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα θα μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη. Την ίδια στιγμή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ασκεί κριτική στην κυβέρνηση γιατί υπαναχωρεί και δεν εφαρμόζει εξ ολοκλήρου το νόμο Ρέππα...

Ασφαλώς και δεν είναι μόνο το Ασφαλιστικό το μοναδικό μέτωπο όπου οι εργαζόμενοι θα δώσουν μάχες το επόμενο διάστημα. Η αντιλαϊκή επίθεση είναι γενικευμένη. Σε πλήρη εξέλιξη είναι η ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής», της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, ενώ σειρά παίρνουν η ΕΥΔΑΠ και ο ΟΣΕ. Ηδη προαναγγέλθηκε το ξεπούλημα των λιμανιών, ενώ ακολουθούν τα αεροδρόμια. Ταυτόχρονα, η Παιδεία και η Υγεία παραδίδονται σε επιχειρηματικά συμφέροντα, με τον «Καποδίστρια 2» να ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους.

Η Ντ. Μπακογιάννη το είπε ξεκάθαρα στη Βουλή: «Τους μήνες που θα ακολουθήσουν θα συζητήσουμε πολλά. Ασφαλιστικό, μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, Ολυμπιακή, συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, κρίσιμες αποφάσεις για θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής... Ο δρόμος είναι ένας, ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων»...

Η απάντηση περνά υποχρεωτικά μέσα από το μονόδρομο της πολιτικοποίησης των αγώνων των εργαζομένων, με την ταυτόχρονη αποδυνάμωση του δικομματισμού και των στηριγμάτων του σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Αρχίζει να γίνεται κτήμα της πλειοψηφίας του λαού ότι όσο πιο αδύναμοι είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τόσο καλύτερα για το λαό.