Ο κρατικός προϋπολογισμός παίρνει καινούρια μέτρα στήριξης και κερδοφορίας του κεφαλαίου και συνοδεύεται - όπως πάντα - από την απατηλή υπόσχεση προς το λαό ότι μελλοντικά θα λυθούν τα προβλήματά του.

«Βεβαίως, σε καμία περίπτωση δεν αισθανθήκαμε κάποια έκπληξη από τον προϋπολογισμό που έφερε η κυβέρνηση και από τη συζήτηση και από την υπεράσπιση που κάνει η κυβέρνηση στον προϋπολογισμό της. Εμείς θα πούμε ότι κάθε χρόνος είναι και ένας καινούριος κατήφορος. Ο κρατικός προϋπολογισμός, καθαρά και απερίφραστα, παίρνει καινούρια μέτρα στήριξης και κερδοφορίας του κεφαλαίου και όπως πάντα συνοδεύεται από την εξής απατηλή υπόσχεση: Μη φοβάστε, σε κάποια χρόνια, μετά από πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια, θα λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων, δηλαδή συνεχώς αναφορά σε μια μελλοντική λύση των προβλημάτων».

«Ομως, να το ξεκαθαρίσουμε - συνέχισε - όχι μόνο μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, κάθε μέρα, κάθε ώρα η κυβέρνηση παίρνει μέτρα, τα οποία κατά μια έννοια πισωγυρίζουν τη ζωή των εργαζομένων. Αν θέλετε, το επίπεδο ζωής των εργαζομένων τείνει να μας θυμίσει την περίοδο της δεκαετίας τουλάχιστον του '50. Και, εν πάση περιπτώσει, πώς θα βελτιωθεί μελλοντικά η ζωή των εργαζομένων, όταν όχι μόνο υπάρχουν μισθοί λιτότητας - αυτό είναι η μια πλευρά - αλλά όταν καταργούνται κατακτήσεις κοινωνικές, εργατικές, όταν καταργούνται δικαιώματα στην κοινωνική ασφάλιση, όταν κατοχυρώνεται πια η μερική απασχόληση, η ευελιξία, η "ευελφάλεια" - όπως το λένε οι Ευρωπαίοι εταίροι σας - όταν ιδιωτικοποιούνται δημόσιες επιχειρήσεις - ανεξάρτητα αν λειτουργούσαν για το δημόσιο συμφέρον - όταν τα όρια συνταξιοδότησης προς το παρόν είναι στα 68, αλλά θα φθάσουμε και μέχρι τα 71, όταν - να το πούμε καθαρά - η ταξική εκμετάλλευση βαθαίνει; Και η ταξική εκμετάλλευση όχι μόνο βαθαίνει, αλλά αγκαλιάζει όλο και περισσότερους εργαζόμενους, καθώς η μισθωτή εργασία αυξάνεται, καθώς θύμα της εκμετάλλευσης γίνεται το μεγαλύτερο μέρος πια των ελευθεροεπαγγελματιών, όπως λέτε, και των μικροϊδιοκτητών αγροτών.

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν με πισωγύρισμα να υπόσχεσαι ότι κάποτε θα έρθει ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ δεν πρόκειται για κάποιο βήμα σημειωτόν προς τα εμπρός, να πεις ότι τα επόμενα χρόνια επιταχύνεται. Η πολιτική της κυβέρνησης και μέσω του προϋπολογισμού έχει ταξικό - βεβαίως, έχει και φυλετικό και ηλικιακό - περιεχόμενο και στόχο. Διότι πλήττει ιδιαίτερα γυναίκες και νέους. Πλήττει τα παιδιά που σήμερα γεννιούνται, τα παιδιά που θα γεννηθούν αύριο και οπωσδήποτε τις νεότερες ηλικίες, ιδιαίτερα από 35 και κάτω χρόνων».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε συγκεκριμένα στο Ταμείο Αλληλεγγύης, τονίζοντας: «Υπάρχει, όμως, ένα σημείο στον προϋπολογισμό, το οποίο δεν είναι καινούριο, αλλά πραγματικά είναι εξαιρετικά προκλητικό. Βεβαίως, μπήκε και στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Θα έλεγα ότι ενώ η ουσία του κρατικού προϋπολογισμού δε μας εκπλήσσει - ταξική πολιτική έχετε, ταξικός θα είναι και ο προϋπολογισμός - αγανακτούμε κυριολεκτικά, όταν ακούμε για το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής, για το Ταμείο Αλληλεγγύης, για τους κουμπαράδες, για τη φτώχεια, για τη βοήθεια των φτωχών.

Στη χώρα μας θεωρείται ότι η ακραία φτώχεια αγγίζει περίπου δύο εκατομμύρια ανθρώπους. Εμείς το αμφισβητούμε αυτό. Πρώτα, πρώτα, ποιος θεωρείται ακραία φτωχός; Οταν το άτομο έχει εισόδημα - αν δεν κάνω λάθος - λίγο πάνω από 5.000 ευρώ, για παράδειγμα, 5.100 ευρώ το χρόνο. Οταν έχει 6.000 ευρώ και 7.000 ευρώ, αυτός είναι σε καλή κατάσταση; Μια οικογένεια με 11.000 ευρώ ή και λίγο παραπάνω, εισόδημα το χρόνο, θεωρείται ότι είναι στη φτώχεια. Με 12.000 ευρώ και 13.000 ευρώ το χρόνο, δε θεωρείται ότι είναι στη φτώχεια. Είναι πολύ μεγαλύτερο το ποσοστό των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών που μπορούμε σήμερα να τους κατατάσσουμε στη φτώχεια. Από εκεί και πέρα, έχουμε συνολική, σχετική και απόλυτη επιδείνωση και εξαθλίωση της ζωής των εργαζομένων.

Ομως, πραγματικά, προκαλεί αγανάκτηση. Εμείς απορρίπτουμε αυτή τη λογική. Δε σημαίνει ότι δεν αισθανόμαστε πνεύμα αλληλεγγύης απέναντι στην ακραία φτώχεια, απέναντι σ' αυτούς που πεινάνε, απέναντι στους εξαθλιωμένους. Την απορρίπτουμε και δεν τη θεωρούμε καν πολιτική. Είναι πρόκληση το να λέμε ότι θα φτιάξουμε ένα ταμείο και θα παίρνουν 1.000 ευρώ το χρόνο. Παρακολούθησα από την τηλεόραση της Βουλής την ομιλία του υφυπουργού του κ. Κωνσταντόπουλου, που έφερε εδώ διάφορα βιβλία και έλεγε: "Εδώ είναι στοχευμένες δράσεις. Δεν είναι μόνο τα 1.000 ευρώ το χρόνο". Ποιες είναι οι στοχευμένες δράσεις; Επιλεκτικές δράσεις είναι το πολύ για ένα, δύο χρόνια, για έναν ελάχιστο αριθμό ατόμων. Ακόμα και αυτό το πρόγραμμα, το "Βοήθεια στο Σπίτι". Τι πρόγραμμα είναι αυτό; Εμείς δε λέμε να καταργηθεί. Ομως, αυτό είναι κοινωνική πολιτική; Είναι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ηταν επί ΠΑΣΟΚ. Είναι και τώρα. Να πούμε, σε πόσα "κεφάλια" απευθύνεται αυτό το πρόγραμμα και για πόσο καιρό έχετε εξασφαλίσει, όπως μας είπε η ΚΕΔΚΕ, τη χρηματοδότηση; Για δύο χρόνια.

Εδώ εμείς λέμε ότι, παραδείγματος χάρη, το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι" απευθύνεται σε άτομα ηλικιωμένα που ζουν μόνα και σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των ηλικιωμένων ζουν μόνοι, με συντάξεις 600, 700 και 800 ευρώ. Αλλοι έχουν ένα παιδί και άλλοι μπορεί να μην έχουν κανένα. Απευθύνεται σε όλους; Και γιατί δηλαδή αυτή η μορφή προσφοράς είναι καλύτερη; Εντελώς επιλεκτικά απευθύνεται. Γιατί δεν έχουμε πρόγραμμα; Γιατί δεν έχουμε αυξημένες συντάξεις; Γιατί θα πρέπει εγώ να εξαρτώμαι από το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", από το αν το χρηματοδοτεί ο δήμος, αν το χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ενωση ή αν η εκάστοτε συντηρητική κυβέρνηση στέλνει μερικά ψίχουλα; Μιλάμε για δημόσιο πρόγραμμα στήριξης των ηλικιωμένων, βεβαίως, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό το έφερα σαν παράδειγμα επιλεκτικά. Πραγματικά, θα λέγαμε ότι είναι προσβολή και μάλιστα, κατάμουτρα. Στα θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής τούς πετάμε το φιλόπτωχο ταμείο».

Παρακάτω η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Ακούσαμε και ένα άλλο, ότι όλα τα προβλήματα, όπως η φτώχεια, οφείλονται στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης. Καλά, αυτό το επιχείρημα δεν έχετε βαρεθεί να το λέτε; Το ακούγαμε και χρόνια επί ΠΑΣΟΚ. Ομως, αυτές οι προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης - εμείς δε χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο, είναι καπιταλιστική διεθνοποίηση, είναι παγκόσμιος καπιταλισμός, πείτε το όπως θέλετε - γιατί αυτές οι προκλήσεις είναι αρνητικές μόνο για τους λαούς και είναι ευεργετικές για το κεφάλαιο, για τους επιχειρηματίες; Αν υποφέραμε όλοι από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, αυτό θα το ψάχναμε και εμείς, για να δούμε, τέλος πάντων και αυτές τις προκλήσεις. Δε δεχόμαστε καν αυτό το επιχείρημα. Το απορρίπτουμε. Αυτά είναι επιχειρήματα προσχήματα.

Παρακολουθώντας δυστυχώς από την τηλεόραση της Βουλής αυτές τις μέρες τις συζητήσεις, εγώ τουλάχιστον ανακάλυψα ότι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές που ανέβαιναν στο βήμα - όχι όλοι, αλλά ένα μεγάλο μέρος - χρησιμοποιούσαν την αντίθεση κεφάλαιο - εργασία. Και ξανακοίταζα από κάτω και έβλεπα ότι είναι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ελεγαν ότι αυτή είναι η αντίθεση. Συμφωνούμε ότι αυτή είναι η αντίθεση. Αντικαπιταλιστικό και το ΠΑΣΟΚ! Και αναρωτιέμαι, αν θέλετε, αυτοκριτική είναι αυτό; Να ξέρουμε αν είναι αυτοκριτική αυτό. ΄Η είναι συνειδητή η παραπλάνηση του λαού; Είναι το δεύτερο κατά τη γνώμη μας.

Ακουσα σήμερα το πρωί με ενδιαφέρον μια συζήτηση στο ραδιόφωνο ανάμεσα στον κ. Σαλμά και στην κυρία Κατσέλη. Μπήκε το ζήτημα της φορολογίας του κεφαλαίου, των επιχειρήσεων. Αν θυμάμαι καλά, το ΠΑΣΟΚ το παρέλαβε στο 45% και το πήγε στο 35%, η Νέα Δημοκρατία από το 35% το πήγε στο 25%. Μπορεί να το πάει και παρακάτω η Νέα Δημοκρατία. Δεν έχουμε κανένα δισταγμό να το προβλέψουμε και αυτό. Ξαναλέω, αυτοκριτική είναι αυτό; Αλλά το κυριότερο είναι το εξής. Ολη η φασαρία ήταν να μπουν φόροι σ' αυτούς που δεν επενδύουν στην παραγωγή, αλλά παίζουν στη χρηματαγορά, στα μερίσματα.

Τώρα βρήκαμε και κάτι άλλο, το κεφάλαιο το παραγωγικό και το κεφάλαιο που δεν είναι παραγωγικό και τοποθετείται στις χρηματαγορές. Κατ' αρχήν η καπιταλιστική αγορά είναι ενιαία και αυτό το ξέρετε. Δε χωρίζεται με στεγανά. Δεύτερον και αυτοί που τοποθετούν στην παραγωγή τα κεφάλαιά τους, με ποιους όρους τα τοποθετούν; Φτηνή εργατική δύναμη, ελαστική εργασία, σκόντο στο περιβάλλον, παρεμπόδιση των απεργιών κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αντιτρομοκρατικός νόμος βάζει το ζήτημα ότι οι απεργίες που θίγουν οικονομικά τους κεφαλαιοκράτες και αυτές εντάσσονται μέσα στην τρομοκρατία γιατί είναι δολιοφθορά των κερδών των καπιταλιστών.

Επομένως, το ζήτημα δεν είναι απλά αν μιλάμε για αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, αλλά και αν την πιστεύουμε αυτή και θέλουμε αυτήν την αντίθεση να την οξύνουμε. Εκτός αν θέλουμε να την μπερδέψουμε και να τους αρραβωνιάσουμε. Αλλά αυτά τα αρραβωνιάσματα δε γίνονται. Το πρόβλημα λοιπόν είναι αυτό; Κίνητρα για να κάνουν παραγωγικές επενδύσεις; Μα έχουν πάρει κίνητρα. Μέσα στα κίνητρα είναι και το παιχνίδι των χρηματαγορών. Αυτοί παραδείγματος χάρη που για ένα διάστημα κινούν χρήματα για να κερδοσκοπήσουν στην αγορά χρήματος, από πού τα έβγαλαν τα χρήματα; Παραγωγική διαδικασία. Και γιατί θέλουν να συγκεντρώσουν καινούρια κεφάλαια μέσω της κερδοσκοπίας; Για να τα επενδύσουν στην παραγωγή.

Ακούμε επίσης "ο άγριος καπιταλισμός", "ο ακραίος καπιταλισμός". Για εμάς ένας είναι ο καπιταλισμός. Τώρα αν έχει φάσεις που ακολουθεί τη μια τακτική διαχείρισης ή την άλλη, ή το λαϊκό κίνημα τον υποχρεώνει σε κάποιες παραχωρήσεις, αυτό είναι άλλο. Αλλά επειδή έγινε εδώ μεγάλη συζήτηση για το θέμα αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, το λέω αυτό.

Ακούσαμε και μια άλλη διάκριση, για να ξανάρθω στη Νέα Δημοκρατία. "Τα αραβικά κεφάλαια μας προκαλούν απέχθεια". Ποια είναι καλά; Τα βρετανικά, τα σουηδικά, τα πορτογαλικά; Το λέω αυτό, γιατί μέσα στη Βουλή είμαστε κόμματα τα οποία εν πάση περιπτώσει βεβαίως έχουμε διαφορές, αλλά βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα. Μπορεί να ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες. ΄Η επίσης ανακαλύφθηκε - και εδώ αναφέρομαι στο Συνασπισμό - το εξής: Οι κρατικές παρεμβάσεις και οι κρατικές ρυθμίσεις. Η κυβέρνηση κρατική παρέμβαση κάνει παντού, στην αντεργατική νομοθεσία, στα κίνητρα, κλπ. Υπάρχουν κρατικά εργαλεία τα οποία μπορούν να κάνουν τον καπιταλισμό ωραίο και μοδάτο;

Εγώ, λοιπόν, με την ευκαιρία - παρότι δε μ' αρέσει, κατά τύχη το έχω μαζί μου - θα διαβάσω ένα απόσπασμα των "FINANCIAL TIMES" που πολλές φορές εδώ χρησιμοποιείται απ' αυτό το βήμα, για να εξηγήσω το εξής: Το κεφάλαιο είναι κεφάλαιο, είτε πρόκειται για κρατικά επενδυτικά κεφάλαια, είτε πρόκειται για ιδιωτικά κεφάλαια, είτε είναι από το Αμπουντάμπι, είτε είναι από την Κολομβία, είτε είναι από τη Βενεζουέλα. Απ' όπου κι αν είναι, είναι κεφάλαιο. Και αυτό που μπορεί να διαφοροποιήσει ως ένα βαθμό τα αποτελέσματα από τη δράση του είναι η ταξική πάλη και το λαϊκό κίνημα και όχι οι κρατικές ρυθμίσεις, που σήμερα, μάλιστα, έχουν μειωθεί πάρα πολύ μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κλπ.

Λέει, για παράδειγμα, ότι "τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια θα έπρεπε κατ' ουσίαν να είναι ευπρόσδεκτα, όταν αναζητούν μερίδια σε δυτικές εταιρείες, προβληματικές ή μη". Ε, βέβαια, να στηρίζουν τους ιδιώτες. Συνεχίζει: "Από την άποψη των πολιτών, αυτό είναι μία ευπρόσδεκτη ένεση μακροπρόθεσμων κεφαλαίων". Πώς αλλιώς; Οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν ελέω Νέας Δημοκρατίας και ελέω ΠΑΣΟΚ - και κάποιοι μάλιστα το είπαν "αποκρατικοποίηση", λάθος! - όταν οι καπιταλιστές πήραν τις επιχειρήσεις ή τις έκλεισαν και έφτιαξαν δικές τους. Ομως, το κράτος πάντα θα είναι δίπλα τους. Οι ανησυχίες γύρω από τα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια είναι κυρίως πολιτικές. Αφορούν το γεγονός ότι τα κεφάλαια που έχουν προσελκύσει τη μεγαλύτερη προσοχή των αγορών δεν είναι αυτά του Αμπουντάμπι, της Νορβηγίας ή της Σιγκαπούρης, αλλά τα κεφάλαια που δραστηριοποιούνται έχοντας ως έδρα τη Ρωσία και κυρίως την Κίνα. Πολιτικοί λόγοι ή ανταγωνισμοί υπάρχουν. Ας μην παίζουμε, λοιπόν, με την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, κρατική ή μη κρατική ρύθμιση».

Εν συνεχεία επισήμανε: «Και με την ευκαιρία για να σταθώ και στο ζήτημα της "Ολυμπιακής" και των άλλων πρώην ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν - τώρα δεν έχει σημασία αν είναι 20% ή 28% η συμμετοχή του κράτους, ακόμα και το κράτος λειτουργεί με ιδιωτικά συμφέροντα, δε λειτουργεί με δημόσια και λαϊκά, το συγκεκριμένο κράτος και οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις - θα ήθελα να πω ότι η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ ξεκίνησε επί Νέας Δημοκρατίας. Το επιχείρημα ή το πρόσχημα - γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν έχει αυταπάτη, ήξερε γιατί το έκανε - ήταν το εξής: Να γλιτώσει ο λαός από τις προβληματικές επιχειρήσεις που τις πληρώνει στην πλάτη του, λες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, τον Λάτση, τον Κοπελούζο, τον Βαρδινογιάννη και όλους αυτούς δεν τους πληρώνει ο λαός! Αυτοί τα πληρώνουν μόνοι τους; Μόνο τις δημόσιες πλήρωνε ο εργαζόμενος; Ομως, εν πάση περιπτώσει. Αναφέρομαι ενδεικτικά στα ονόματα. Δεν είναι μόνο αυτοί - αναφέρομαι ενδεικτικά - είναι πολύ περισσότεροι. Δε σημαίνει ότι τα ονόματα που δεν είπα είναι καλύτεροι. Καπιταλιστές είναι και αυτοί.

Και λένε να τις πουλήσουμε διότι δεν μπορούμε. Κατ' αρχήν δε μας εξήγησε γιατί είναι προβληματικές. Ομως, εγώ θα ήθελα να πω το εξής: Γιατί αγοράσατε - και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ - στη δεκαετία του '70 και στη δεκαετία του '80 προβληματικές ιδιωτικές επιχειρήσεις; Δεν ήταν εκείνες προβληματικές; Μα, σε άλλη φάση βρισκόταν η διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ετσι είναι. Και με την ευκαιρία, ήρθε ποτέ σ' αυτή τη Βουλή η σύμβαση Νιάρχου και η σύμβαση αγοράς της «Ολυμπιακής» από τον Ωνάση; Τι δώσαμε στον Ωνάση; Δώσαμε; Ο λαός την πλήρωσε. Πώς ήταν η "Ολυμπιακή"; Γιατί έχει γίνει και μεγάλος ευεργέτης ο Ωνάσης. Σε λίγο θα του κάνουμε ανδριάντα σε όλες τις πλατείες, με την ευκαιρία. Γιατί πούλησε ο Ωνάσης την "Ολυμπιακή"; Πώς αγοράστηκαν; Ποιος είναι ο φάκελος της "Ολυμπιακής;" - λεγόταν κάπως αλλιώς τότε. Φάκελος ναυπηγείων, επίσης... Και άλλα, αγορές από Μποδοσάκη, κλπ. Ολα αυτά είναι στο απυρόβλητο.

Επομένως, οι καπιταλιστές χρεοκοπούν μία επιχείρηση για διάφορους λόγους, την αγοράζει το κράτος, την εξυγιαίνει - ας το πούμε έτσι - στις πλάτες του λαού και όταν είναι κερδοφόρα, την πουλάει ξανά. Και την πουλάει φθηνά. Αυτό όμως δεν είναι ζήτημα, εδώ που τα λέμε, ούτε διαχείρισης της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ ούτε ζήτημα κρατικών εργαλείων. Είναι γενικότερη πολιτική».

Οσον αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Εμείς δεν αναγνωρίζουμε τα νούμερα που έχει, με την έννοια ότι είναι ονομαστικά. Για παράδειγμα, λέει στον κρατικό προϋπολογισμό ότι προβλέπονται 8,5% αυξήσεις στους δημοσίους. Στην πραγματικότητα, οι αυξήσεις δε θα είναι ούτε 3,5%. Θα είναι και κάτω από τον πληθωρισμό. Ετσι υπολογίζουμε τις αυξήσεις. Αυτές είναι οι ονομαστικές και όχι οι πραγματικές.

Η άλλη πλευρά: Ενδεικτικά θα αναφέρω ορισμένα πράγματα. Δεν αναφέρετε κονδύλι για τους δασικούς χάρτες, αν και ο κύριος Κιλτίδης κάτι είπε εδώ στην αίθουσα. Ομως, οι δασικοί χάρτες πάνε μετά το 2013, γιατί πρέπει να προηγηθεί, να επιχειρήσει η κυβέρνηση την αναθεώρηση του άρθρου 24, να ιδιωτικοποιηθούν και δασικές εκτάσεις μέσω του αγροτοτουρισμού κλπ., ιδιαίτερα στις πυρόπληκτες περιοχές. Μετά θα κάνουμε τους δασικούς χάρτες και μετά θα φτιάξουμε πια τις νησίδες που θα ανήκουν στο δημόσιο, γιατί τα "φιλέτα" θα τα έχουν πάρει οι επιχειρηματίες.

Ας πάρουμε και μια άλλη πλευρά. Ο ΕΛΓΑ οδηγείται σε χρεοκοπία. Τον οδηγείτε σε χρεοκοπία σε μία περίοδο που οι πυρόπληκτοι έχουν ανάγκη από αποζημιώσεις και, μάλιστα, έχουν ανάγκη από τόσες και τέτοιες αποζημιώσεις που πρέπει να γίνουν με τροποποίηση του Κανονισμού του ΕΛΓΑ. Διότι αν πάνε στα ύψη και τις προϋποθέσεις που βάζει ο ΕΛΓΑ, ούτε ψίχουλα δε θα πάρουν. Βεβαίως, "κουτί έπεσαν..." - έτσι το λέμε στην πατρίδα μου - στην κυβέρνηση οι πυρκαγιές, όπως παλαιότερα σε διάφορες περιοχές είτε οι ασθένειες σε φυτά είτε οι ασθένειες σε ζώα. Διότι η τάση είναι και η μείωση της παραγωγής σε ορισμένα προϊόντα και η συγκέντρωση σε λίγα χέρια. Και, βεβαίως, εμείς δεν μπορούμε να ανεχθούμε να συρρικνώνεται η παραγωγή καλλιεργειών που είναι απολύτως χρήσιμες, για παράδειγμα για τη διατροφή, όπως και δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτές τις νέες και "πρωτότυπες" δραστηριότητες που προτείνονται για την εκτροφή βατράχων, στρουθοκαμήλων και ζαρκαδιών.

Ας πάρουμε τον Οργανισμό Ασφάλισης των Ελευθέρων Επαγγελματιών, όπως λέγεται. Εχει καταντήσει ένα πάμφτωχο ταμείο. Συναγωνίζεται με το ΝΑΤ. Είναι λίγο πιο πάνω από το ΝΑΤ. Πού είναι η ενίσχυση;

Ας πάμε στον τομέα της αλιείας. Δίνετε μία χρηματοδότηση. Από τη μια μεριά χρηματοδοτούνται οι επιχειρηματίες στον τομέα της ιχθυοκαλλιέργειας και, από την άλλη μεριά, δίνετε χρηματοδότηση για τη διάλυση δυόμισι χιλιάδων αλιευτικών σκαφών. Ποιοι ωφελούνται; Οι επιχειρηματίες στον τομέα της ιχθυοκαλλιέργειας. Ομως, ο ψαράς που παίρνει το καΐκι του, το μικρό ή το μεγαλύτερο, και πάει και ψαρεύει και εν πάση περιπτώσει είναι ένας ελεύθερος επαγγελματίας, αυτός οφείλει να πάρει την επιδότηση, να καταστρέψει το καΐκι του και να το πάει μάλιστα κατεστραμμένο και καμένο να το δείξει. Αυτά κάνει ο κρατικός προϋπολογισμός, όπως τον έχετε κάνει. Και μ' αυτή την έννοια λέμε ότι είναι "τροφοδότης" της πολιτικής του κεφαλαίου.

Και μ' αυτή την έννοια λέμε ότι εδώ σ' αυτή την αίθουσα πρέπει να ξεκαθαριστεί. Και λέω ξανά ότι αναφέρομαι και στο ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό. Αν, για παράδειγμα, σας συγκινεί η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και, επομένως, επανατοποθετήστε από την αρχή στα προγράμματα και στην πρακτική σας, τότε αυτό για να το αποδείξετε, θα πρέπει να πείτε το εξής πράγμα: Θα πρέπει να αποκαλύψετε όλο το μηχανισμό της ταξικής εκμετάλλευσης, να καλέσετε να παλέψουν όχι μόνο εναντίον της Νέας Δημοκρατίας - αυτός είναι ένας αγώνας σωστός, αλλά επιφανειακός - αλλά να παλέψουν εναντίον των επιλογών που στηρίζουν το κεφάλαιο και πάνω απ' όλα εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να παλέψουν εναντίον του κεφαλαίου. Θα πρέπει να στηρίξετε τους αγώνες των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και να ζητήσετε γενναίες αυξήσεις. Θα πρέπει να αλλάξετε εντελώς στάση».

Αμέσως μετά η Αλ. Παπαρήγα έθεσε ένα ρητορικό ερώτημα στον πρωθυπουργό, υπογραμμίζοντας: «Είμαστε στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Στο τέλος του 19ου αιώνα έγιναν απεργίες για το οκτάωρο με θύματα. Ο ΟΤΕ (οι τηλεπικοινωνίες), το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης, των παραγωγικών δυνάμεων και των μέσων παραγωγής ήταν ασύγκριτα χαμηλό σε σχέση με τις αρχές του 21ου αιώνα. Καλά, ολόκληρο τον 20ό αιώνα με αλματώδη, πραγματικά, ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και της εφαρμογής στη βιομηχανία, το επτάωρο δεν έγινε πραγματικότητα. Γιατί δεν είναι πραγματικότητα αυτό που προπαγανδίστηκε στην Ελλάδα από τη ΓΣΕΕ, από το Συνασπισμό, από το ΠΑΣΟΚ ή δεν ξέρω από πού αλλού, δηλαδή το επτάωρο του κυρίου Ζοσπέν, που ήταν μέσα σε μια διαδικασία χαλάρωσης του κανονικού ωραρίου εργασίας και των διάφορων παραλλαγών της μερικής απασχόλησης.

Και λέμε το εξής: Καλά, στην αρχή του 21ου αιώνα είναι τόσο πολύ οι εργαζόμενοι - πέρα από μισθούς, που αντιπροσωπεύουν τις πραγματικές τους ανάγκες και, αν θέλετε, αμβλύνουν την ταξική εκμετάλλευση, γιατί δε γίνεται να καταργηθεί μέσα σε αυτό το σύστημα - να διεκδικούν επτάωρο; Μιλάμε για την Ευρώπη. Δε μιλάμε τώρα για την Αφρική. Και μάλιστα στην Ελλάδα η παραγωγικότητα της εργασίας έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Και έχει αυξηθεί όχι για να μειώσει τον εργάσιμο χρόνο των εργαζομένων και να ανακουφίσει τον εργαζόμενο, αλλά για να αυξήσει το κέρδος. Στο κάτω-κάτω πότε θα έρθει η στιγμή να συζητήσουμε την ημερήσια εξάωρη απασχόληση; Γιατί, εν πάση περιπτώσει, ωραία, να αναπτυχθεί η επιστήμη, οι τεχνολογίες, τα πάντα. Τα θέλουμε, αλλά για ποιο σκοπό; Για να δουλεύουμε λιγότερο, για να παράγουμε καλύτερα και πιο φθηνά προϊόντα, για να έχουμε ελεύθερο χρόνο. Αυτή είναι η πρόοδος.

Και όμως στις αρχές του 21ου αιώνα αυτοί που δουλεύουν μόνο τετράωρα δουλεύουν, γιατί δεν έχουν άλλη δουλιά. Είναι συγκαλυμμένη ανεργία. Δουλεύουν οκτάωρα, εννιάωρα, δεκάωρα, δωδεκάωρα, δεκαπεντάωρα. Για μας, λοιπόν, έχει ταξικό περιεχόμενο αυτό που εσείς λέτε "πρόοδο"».

Εν συνεχεία επισήμανε: «Γίνεται, επίσης, πολύς λόγος για το σπάταλο κράτος, το πολύ κράτος. Αλλος είναι υπέρ του λιγότερου κράτους. Μάλλον, εδώ όλοι είναι υπέρ του λιγότερου κράτους, υπέρ της αποκέντρωσης, της αυτοδιοίκησης κλπ. και του μη σπάταλου κράτους. Θέλω να σχολιάσω αυτό. Εχουμε σκεφθεί πόση σπατάλη χρηματικών πόρων - γιατί δε θέλω να πιάσω και το ζήτημα της απαξίωσης του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού - γίνεται, για να διευθετείται και να αναπτύσσεται αυτός ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις του ίδιου κλάδου; Τα ζούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση, στις διαφημίσεις. Αυτό δεν είναι σπατάλη χρημάτων; Οι μισθοί μόνο είναι σπατάλη; Δισεκατομμύρια. Πού τα βρίσκουμε; Τα βάζουμε πάνω στην τιμή και τα πληρώνουμε.

Να πάρουμε και την άλλη πλευρά. Απαξιώνεται ή όχι το παραγωγικό δυναμικό, το ανθρώπινο και το επιστημονικό, όταν πάει και δουλεύει για να φτιάχνει διαφημίσεις; Τα μικρά παιδιά τώρα είναι στις διαφημίσεις. Επιστήμονες που έχουν τελειώσει κοινωνική ψυχολογία να τους ζητούν αυτές οι πολυεθνικές εταιρείες για να μελετούν την ψυχολογία της αγοράς, για να έχουμε εκατό μοσχοσάπουνα, εκατόν πενήντα αποσμητικά σώματος, διακόσιες κρέμες προσώπου και σαράντα προϊόντα απολέπισης! Αυτό είναι ελευθερία, δημοκρατία και έχουμε τη δυνατότητα να διαλέγουμε. Πόση σπατάλη χρημάτων και ανθρώπινων δυνάμεων να απασχολείται γι' αυτά το ανθρώπινο μυαλό! Ανταγωνισμός. Εξαγορές. Ξέρετε πολύ καλά ότι ταξική εκμετάλλευση δεν μπορεί να αναπτύσσεται μόνο στο οικονομικό πεδίο, αν δε διατίθενται πόροι για εξαγορά, για χειραγώγηση και για αποβλάκωση.

Πόσοι πόροι διατίθενται στη διαδικασία εξαγοράς, χειραγώγησης, παραπληροφόρησης και αποβλάκωσης; Και, βεβαίως, διατίθενται πάρα πολλοί πόροι για την κρατική καταστολή. Τα λέω αυτά γιατί τις τελευταίες μέρες άκουσα πολλή συζήτηση για το κεφάλαιο και την εργασία, για το κράτος και το μη κράτος, για τις ιδιωτικοποιήσεις και τις κρατικοποιήσεις, για την παγκοσμιοποίηση, για τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, που λέει η Νέα Δημοκρατία, για την καταπολέμηση του κρατικού παρεμβατισμού. Ο καθένας, για να το πω καθαρά, χρησιμοποιεί το επιχείρημα κατά βούληση για να παραπλανά κυριολεκτικά το λαό. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι σ' αυτή την αίθουσα δεν υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν είτε από θεωρία, είτε από εμπειρία - και η εμπειρία όλων μας είναι πολύτιμη - στοιχειώδεις αρχές και κανόνες της πολιτικής οικονομίας. Ανακαλύψαμε τις καλές και κακές ιδιωτικοποιήσεις. Μας φταίει η "Marfin". Για μας, είτε λέγεται Βγενόπουλος, είτε λέγεται Παπαδόπουλος, είτε λέγεται Χόλμπρουκ, είτε λέγεται Μπερνς, το ίδιο πράγμα είναι. Δηλαδή οι Ελληνες καπιταλιστές λειτουργούν καλύτερα, φιλάνθρωπα;».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στο δεύτερο «Καποδίστρια», σημειώνοντας σχετικά: «Τέλος, θέλω να θίξω ένα ζήτημα που αφορά ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και πρέπει να προετοιμαστεί ο λαός να το αντιμετωπίσει. Είναι ο "Καποδίστριας 2". Κράτος-στρατηγείο, κράτος-επιτελείο, κράτος-ευέλικτο, κράτος-μη ευέλικτο, αποκέντρωση, μη αποκέντρωση. Στην ουσία γίνεται το εξής πράγμα. Διαμορφώνονται νέοι κρατικοί μηχανισμοί στη βάση των συνενώσεων, οι οποίοι ακριβώς θα κάνουν πιο αποκεντρωμένα τη δουλιά που θέλουν.

Ποια δουλιά θέλουν όμως; Να μειώσουν την κρατική επιχορήγηση στους κοινωνικούς τομείς, να περάσουν την Παιδεία και την Υγεία και άλλους κοινωνικούς τομείς στους ιδιώτες και στις πλάτες των εργαζομένων και να πάμε και στην πολιτική της διαφοροποίησης, δηλαδή της κατάργησης της κάθε έννοιας συλλογικών παραχωρήσεων έστω και μεσοβέζικων στο λαό. Και μία συλλογική παραχώρηση είναι η Παιδεία, το ενιαίο πρόγραμμα διδασκαλίας, ή κατά κάποιον τρόπο οι ενιαίοι κανόνες στα ζητήματα της Υγείας. Θα πάμε, λοιπόν, όπως στην οριζόντια πολιτική στις επιχειρήσεις, στην οριζόντια πολιτική κατά σχολείο και κατά νοσοκομείο κλπ. Είναι κάτι που πρέπει να παλευτεί, μακριά από ευαισθησίες, άντε τα γεωγραφικά όρια πρέπει να είναι εκείνα ή τα άλλα, να επιστρατεύσουμε τις ιστορικές παραδόσεις, τις ιστορικές πόλεις κλπ.

Η ουσία είναι η εξής: Πρέπει να τον παρεμποδίσουμε, όπως πρέπει να παρεμποδίσουμε και άλλα, αλλά με πολιτικούς όρους, με ταξικούς όρους και όχι με όρους συναισθηματικούς, τοπικιστικούς. Μία τελευταία φράση. Πολλά απ' αυτά τα οποία λέγονται, κατά την ταπεινή μας γνώμη, τόσο από τη Νέα Δημοκρατία, τόσο από το ΠΑΣΟΚ και από τον Συνασπισμό, ή πολλά από αυτά που διαβάζουμε - οξύτατες συζητήσεις και προβληματισμοί σήμερα και πραγματικά είναι αλήθεια ότι γίνονται - δε δείχνουν απλώς αντιφάσεις, αντιφατικά πράγματα των πολιτικών φορέων που τις πρεσβεύουν. Αντιθέσεις και αντιφάσεις έχει η ίδια η καπιταλιστική οικονομία. Κι αυτό, να το πούμε καθαρά, το καταλαβαίνουν όλα τα κόμματα - εμείς το καταλαβαίνουμε, το προσεγγίζουμε και πρακτικά, αλλά και ιδεολογικά - γιατί είναι μέσα στο σύστημα και τις ζουν αυτές τις αντιφάσεις, αυτά τα ερωτήματα: κράτος, αγορά, ρύθμιση, μη ρύθμιση. Και πρέπει να το πούμε.

Εγώ δε θα σταθώ στον εκλογικό νόμο. Ανεξάρτητα από τον εκλογικό νόμο, με τον οποίο είμαστε αντίθετοι και είμαστε υπέρ της απλής αναλογικής, ανεξάρτητα από το ότι τα δύο κόμματα θέλουν και προτιμούν ακόμη μονοκομματικές κυβερνήσεις, σημαντικό τμήμα της αστικής τάξης και των κομμάτων προετοιμάζει κυβέρνηση συνεργασίας. Και υπάρχουν τρία ζεύγη: Νέα Δημοκρατία - ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία - ΛΑ.Ο.Σ., ΠΑΣΟΚ -Συνασπισμός. Διαλέχτε και πάρτε, θα πούνε στο λαό».