Τα ερωτηματικά για τη σκοπιμότητα και το σκεπτικό της απόφασης γίνονται ακόμα περισσότερα, αν σκεφτεί κανείς ότι έρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία εντείνεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου και της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα, ενώ οξύνονται και οι αντιδράσεις των εργαζόμενων, με τις ταξικές δυνάμεις να πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης.

Σύμφωνα με την απόφαση, ο Αρειος Πάγος επιτρέπει την απόλυση συνδικαλιστή από εταιρεία σκυροδέματος στην Κέρκυρα με το σκεπτικό ότι κατά την άσκηση των συνδικαλιστικών του καθηκόντων επέδειξε «κακόβουλη συμπεριφορά» που ξεπερνάει τα όρια «της καλής πίστης και των χρηστών ηθών» (άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα). Ουσιαστικά, το Ανώτατο Δικαστήριο αρνήθηκε να εφαρμόσει υπέρ του συνδικαλιστή τις διατάξεις του νόμου 1264/82 και έκρινε νόμιμη την απόλυσή του, γιατί κατά τον Αρειο Πάγο η δράση του μπορεί να... κλονίσει το κλίμα συνεργασίας που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στην εργοδοσία και τους εργαζόμενους!

Στην προκειμένη περίπτωση ο συνδικαλιστής κατήγγειλε στα Μέσα Ενημέρωσης ότι η επιχείρηση που εργαζόταν μίσθωνε παρανόμως στο Δημόσιο κτίρια επικίνδυνα, με σωρεία πολεοδομικών παραβάσεων. Από τον έλεγχο που έγινε, οι καταγγελίες δεν επιβεβαιώθηκαν και ο εργοδότης μήνυσε τον συνδικαλιστή και τον απέλυσε. Κατά τον Αρειο Πάγο, η δράση του συνδικαλιστή δεν απέβλεπε στην προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά στο διασυρμό των εργοδοτών του!

Η αρεοπαγιτική απόφαση ανοίγει το δρόμο για δραστικό περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών και ενισχύει την εργοδοτική αυθαιρεσία, καθώς τα δήθεν όρια της κακόβουλης συμπεριφοράς είναι τελείως ρευστά και επιδέχονται πάμπολλες προσεγγίσεις. Ο κάθε εργοδότης δηλαδή θα μπορεί να επικαλείται την «κακόβουλη συμπεριφορά» του συνδικαλιστή σε κάθε εργατική διεκδίκηση και να ζητάει την απόλυσή του!

Στην αρεοπαγιτική απόφαση αναφέρεται ότι η απόλυση συνδικαλιστών δεν είναι καταχρηστική, όταν «εξέρχεται της γνήσιας συνδικαλιστικής δράσεως και έχει κλονίσει κατ' αντικειμενική κρίση σε τέτοιο βαθμό το αναγκαίο κλίμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας που πρέπει να υπάρχει μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, ώστε να καθίσταται πλέον αδύνατη η ομαλή λειτουργία της σχέσεως εργασία στο μέλλον».

Η απόφαση του Αρείου Πάγου δεν είναι πρωτόγνωρη. Το Μάη του 2006, η δευτεροβάθμια Επιτροπή του άρθρου 15 του νόμου 1264/82 είχε αποφασίσει την άρση της συνδικαλιστικής ιδιότητας του Πέτρου Κεφαλά, στελέχους του ΠΑΜΕ και εργαζόμενου στη «Βάκενχουτ», με στόχο την απόλυσή του από την πολυεθνική. Το σκεπτικό της απόφασης είναι ενδεικτικό των προθέσεων τέτοιου είδους δικαστικών αποφάσεων, με τις οποίες επιδιώκεται ο περιορισμός και η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης.

Η επιτροπή, στο αιτιολογικό της απόφασης ισχυριζόταν ότι η συμπεριφορά του Π. Κεφαλά προκάλεσε «τρόμο» και «ανησυχία» (!) στο γενικό διευθυντή και κλόνισε «το συναίσθημα της ασφάλειάς του». Και επικαλείται και το γεγονός ότι ο συνδικαλιστής πήγε... ακάλεστος για να διαμαρτυρηθεί για την απόλυση του συναδέλφου του, αφού, όπως σημειώνεται στην απόφαση, «εισήλθε και τις δύο φορές (19 και 20/9/2005) στο γραφείο του Ν. Γεωργόπουλου, χωρίς προηγουμένως να έχει οριστεί συνάντηση μαζί του (...)».